Βασίλης Τασινός
Ιωάννινα 19 Ιουνίου 2013
Είναι απίστευτη η αγάπη που εισπράττει ο δάσκαλος από τους μαθητές του, όταν πραγματικά τον νιώθουν κοντά τους.
Το περιστατικό που θα σας αφηγηθώ διαδραματίστηκε στο 7ο Δημοτικό Σχολείο Περάματος το 1985, την τελευταία ημέρα του διδακτικού έτους.
Η Ευδοξία, μαθήτριά μου στην ΣΤ` τάξη, όταν της έδωσα τον έλεγχο προόδου, χωρίς να το περιμένω, με αιφνιδίασε φιλώντας μου τα χέρια. «Μα τι κάνεις!», της λέω. «Σας ευχαριστώ, κύριε, γι` αυτά που κάνατε για μένα τη φετινή χρονιά», μου απάντησε.
Τι έκανα, όμως, για την Ευδοξία, που ένιωσε την ανάγκη να εκφράσει με αυτόν τον ασυνήθιστο τρόπο την ευγνωμοσύνη της; Ειλικρινά το λέω, δεν έκανα τίποτε το εξαιρετικό, τίποτε το κουραστικό, όπως θα δείτε παρακάτω.
Όταν ξεκίνησαν τα μαθήματα, το Σεπτέμβριο του 1984, η Ευδοξία δεν ήξερε ούτε να διαβάζει ούτε και να γράφει. Διαπίστωσα ότι είχε ένα μικρό πρόβλημα δυσλεξίας. Γνώριζε τα γράμματα, όχι όμως τα δίψηφα σύμφωνα και δίψηφα φωνήεντα.
Δεν ήθελα με κανέναν τρόπο να περάσει η χρονιά και η Ευδοξία να μη μάθει ανάγνωση και γραφή.
Συζήτησα μαζί της και της είπα, αν θέλει φέτος μαζί μου να προσπαθήσει να μάθει να διαβάζει και να γράφει, όπως τα άλλα παιδιά. Με χαρά το δέχτηκε, λέγοντάς μου ότι θα κάνει οτιδήποτε της λέω.
Το εξατομικευμένο πρόγραμμα στα Ελληνικά που κατήρτισα για την Ευδοξία, ήταν από το Αλφαβητάρι της Α` τάξης.
Έκανα και μια συζήτηση με τους συμμαθητές της, λέγοντάς τους ότι φέτος πρέπει όλοι μας να βοηθήσουμε την Ευδοξία για να καταφέρει να διαβάζει και να γράφει. Η Διαμάντω μάλιστα – άριστη μαθήτρια – μου ζήτησε να καθίσει στο ίδιο θρανίο με την Ευδοξία για να τη βοηθάει.
Τα κείμενα του βιβλίου της Α` Δημοτικού, που απευθύνονται σε παιδιά έξι ετών, ήταν πιθανόν σε κάποιους συμμαθητές της να προκαλούσαν γέλια, όταν άκουγαν την Ευδοξία να τα διαβάζει. Γι` αυτό σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα να μου διαβάζει το κείμενο στο διάλειμμα, όταν οι συμμαθητές της θα έβγαιναν έξω.
Η Διαμάντω, που καθόταν δίπλα της στο θρανίο, υπαγόρευε την Ορθογραφία από το Αλφαβητάρι (τρία λεπτά περίπου κρατούσε αυτό) και στη συνέχεια, όταν χτυπούσε το κουδούνι, ερχόταν στην έδρα, μου έδειχνε την Ορθογραφία και μου διάβαζε το κείμενο. Δηλαδή, αφιέρωνα τρία με πέντε λεπτά από το πρώτο διάλειμμα για να διορθώσω την Ορθογραφία της και να την ακούσω να διαβάζει. Αυτός, λοιπόν, ήταν όλος ο «κόπος μου» και μερικές επισκέψεις στο θρανίο της, όταν οι συμμαθητές της έκαναν κάποιες σιωπηρές εργασίες.
Τα μαθήματα από το βιβλίο της Α` τάξης γινόταν πολύ γρήγορα, γιατί η Ευδοξία έδειχνε ιδιαίτερη προσήλωση στο στόχο της και η τάξη την ενθάρρυνε, συγκινητικά θα έλεγα. Πολύ γρήγορα τελείωσε το πρώτο και δεύτερο τεύχος της Γλώσσας και στα μέσα περίπου της χρονιάς την πέρασα στο Αναγνωστικό της ΣΤ` τάξης. Μάλιστα, όταν το ανακοίνωσα για πρώτη φορά στην τάξη, της φάνηκε παράξενο και κάπως δύσκολο. «Θα τα καταφέρεις, είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις !» της είπα.
Η πρώτη ημέρα που διάβασε από το βιβλίο της ΣΤ` τάξης, ενώπιον των συμμαθητών της, ήταν μια ημέρα με έντονη συναισθηματική φόρτιση. Τα πήγε περίφημα και δέχτηκε το αυθόρμητο χειροκρότημα της τάξης. Έλαμψε από χαρά!!!
Επανέρχομαι στη στιγμή εκείνη που της έδωσα τον έλεγχο προόδου. Πίσω της ακριβώς βρισκόταν η μητέρα της, η οποία με συγκινητικά λόγια με ευχαρίστησε για ό,τι έκανα για την Ευδοξία. Της είπα ότι «δεν έκανα τίποτε το σπουδαίο, χάρη στη θέλησή της και την προσπάθειά της είχαμε αυτό το καλό αποτέλεσμα.» Με αιφνιδίασε με τη σειρά της και η μητέρα της Ευδοξίας, όταν μου είπε: «Δάσκαλε, σκέφτομαι να μην τη στείλω Γυμνάσιο, γιατί θα απογοητευτεί από τη συμπεριφορά των καθηγητών και θα σταματήσει το διάβασμα.» Φυσικά δε συμφώνησα μαζί της λέγοντας: «Πέρα από το γεγονός ότι η φοίτηση στο Γυμνάσιο είναι υποχρεωτική , γιατί θεωρείτε δεδομένο ότι οι καθηγητές θα είναι αρνητικοί απέναντί της;» Τον επόμενο χρόνο πήρα μετάθεση σε σχολείο των Αθηνών και δε γνωρίζω τι έγινε στη συνέχεια με την Ευδοξία.
Τελειώνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι είναι καθήκον των εκπαιδευτικών να δίνουν το χρόνο που αναλογεί – και κάτι παραπάνω – στους «δύσκολους» μαθητές. Είναι σίγουρο ότι η ηθική αμοιβή που θα εισπράξουν από τα παιδιά αυτά θα είναι πολύ μεγάλη και δυσανάλογη του κόπου που θα καταβάλουν. Είναι τα σπουδαία και μεγάλα δώρα, που δε θα ξεχάσουν ποτέ στη ζωή τους!!!
Αφήστε μια απάντηση