Βασίλης Τασινός
Ιωάννινα 20 Ιουνίου 2013
Το να γράψεις κάτι θετικό για τον εαυτό σου, ίσως να φανεί εγωιστικό, μπορεί και ματαιόδοξο. Έχοντας υπόψη την παράμετρο αυτή, θα τολμήσω να γράψω το παρακάτω κείμενο, γιατί πιστεύω ότι κάτι έχει να προσφέρει.
Στις 31 Μαρτίου 1994, ημέρα Πέμπτη, με πήρε τηλέφωνο στο 1ο Δημοτικό σχολείο Παιανίας που υπηρετούσα ως δάσκαλος, ο Προϊστάμενος του 5ου Γραφείου Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ανατολικής Αττικής και μου ανακοινώνει ότι με έχει συμπεριλάβει στις καταστάσεις των εκπαιδευτικών, που θα παρακολουθήσουν το 2ο κύκλο της τρίμηνης περιοδικής επιμόρφωσης από τις 4 Απριλίου 1994 μέχρι 30 Ιουνίου 1994. Τη Δευτέρα, μου είπε, πρέπει να βρίσκεσαι στο Περιφερειακό Επιμορφωτικό Κέντρο Ανατολικής Αττικής στην Κηφισιά.
Αιφνιδιάστηκα από την ενέργεια αυτή του Προϊσταμένου μου και του απάντησα ότι θέλω πολύ να παρακολουθήσω την επιμόρφωση, αλλά θα ήθελα αυτό να γίνει τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, στον 3ο κύκλο επιμόρφωσης, ώστε να μην εγκαταλείψω την τάξη μου, τρεις μήνες πριν τη λήξη των μαθημάτων. Εξάλλου, του είπα, με βρίσκεται εντελώς απροετοίμαστο να εγκαταλείψω την τάξη μου σε δύο ημέρες.
Δεν εισακούστηκε η παράκλησή μου και ως εκ τούτου, έπρεπε να αποχωριστώ – με πόνο ψυχής – τους μαθητές μου, που είχα στην ΣΤ`1 τάξη του 1ου Δημοτικού Σχολείου Παιανίας.
Την ίδια μέρα, λοιπόν, ανακοίνωσα το γεγονός στους μαθητές μου. Θλίψη έπεσε στην τάξη και δέχτηκα τις επίμονες παρακλήσεις τους να μην τους εγκαταλείψω. Τους εξήγησα ότι η μετακίνηση έγινε εν αγνοία μου, προσπάθησα να την αποτρέψω, αλλά δεν τα κατάφερα.
Από την έντονη συναισθηματική πίεση που ένιωσα, το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Διαρκώς εναλλασσόταν στο νου μου τα θλιμμένα πρόσωπα των μαθητών μου.
Την Παρασκευή επαναλήφτηκαν με μεγαλύτερη ένταση οι παρακλήσεις τους. Και πάλι τους εξήγησα ότι δεν ήταν επιλογή δική μου να εγκαταλείψω την τάξη, πριν τη λήξη των μαθημάτων.
Νόμισα ότι τα παιδιά κατάλαβαν ότι δεν περνούσε πλέον από το χέρι μου να κάνω τίποτε. Τους αποχαιρέτησα και τους είπα ότι θα συναντηθούμε στις 15 Ιουνίου, τελευταία ημέρα λειτουργίας του σχολείου.
Την επόμενη ημέρα, Σάββατο πρωί, ενώ καθόμουν στο γραφείο του σπιτιού μου, άκουσα δυνατές φωνές από το δρόμο. Ανοίγω το παράθυρο και τι να δω! Οι μαθητές μου είχαν ανοίξει ένα μεγάλο πανό, που έγραφε: «Βασίλης Τασινός ήταν ο πιο καλός». Το ίδιο σύνθημα φώναζαν με δύναμη και πάθος, κάνοντας την ύστατη προσπάθεια να με πείσουν να παραμείνω στο σχολείο. Ήταν μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές που έζησα ως δάσκαλος. Δεν το κρύβω, λύγισα, μου ξέφυγαν δάκρυα, προσπάθησα γρήγορα να συνέλθω για να μην καταλάβουν οι μαθητές τη φόρτισή μου και τους κάλεσα στο σπίτι. Όλοι τους κρατούσαν από ένα λουλούδι και μου το πρόσφεραν. Ξανά οι ίδιες συγκινητικές, παρακλήσεις τους! Άπλωσαν το πανό στον τοίχο του σαλονιού και μου ζήτησαν να βγάλουμε μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες. Όπως έμαθα από τη συζήτηση που είχα μαζί τους, εμπνευστής της ιδέας για «διαδήλωση στο σπίτι» ήταν ο Σόλων, ο οποίος με το «επιτελείο του» επικοινώνησε με τους μισούς περίπου μαθητές(τους άλλους δεν τους βρήκε, γιατί δεν ήταν σπίτι τους) για να φτιάξουν το πανό και να διεκδικήσουν δυναμικά το δάσκαλό τους.
Την επόμενη ημέρα, Κυριακή πρωί, ήρθαν και οι υπόλοιποι μαθητές στο σπίτι μου (μερικοί ήρθαν για δεύτερη φορά), προσφέροντάς μου ο καθένας τους και από ένα λουλούδι, με το ίδιο αίτημα να παραμείνω στο σχολείο. Μετά τη δύσκολη συζήτηση που είχα και με τη δεύτερη ομάδα των μαθητών μου, βγάλαμε μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες. Για να αποφορτίσω λίγο την ατμόσφαιρα, έβαλα το μαγνητόφωνο και στήσαμε το χορό.
Με αυτόν τον τρόπο αποχαιρέτησα – τρεις μήνες πριν τη λήξη των μαθημάτων – την ΣΤ`1 τάξη του 1ου Δημοτικού Σχολείου Παιανίας.
Το πανό των μαθητών μου το έχω φυλαγμένο στην αρχειοθήκη του σπιτιού μου και μου θυμίζει πάντα, τη μεγάλη αγάπη που εισέπραξα από μια τάξη, που την είχα μόλις έξι μήνες.
Να είστε πάντα καλά, αγαπημένοι μου μαθητές!!!
Αφήστε μια απάντηση