Βασίλης Τασινός
Ιωάννινα 17 Ιουνίου 2013
Με το παρόν σημείωμα θα αναφερθώ στο δύσκολο ξεκίνημα που είχα ως δάσκαλος.
Μόλις είχα απολυθεί από το στρατό, Σεπτέμβριος του 1979, παρουσιάστηκα στο 137ο Δημοτικό Σχολείου Αθηνών στα Πετράλωνα και ανέλαβα υπηρεσία ως αναπληρωτής δάσκαλος. Ο Διευθυντής, χωρίς δεύτερη κουβέντα, μου ανέθεσε την Α` τάξη.
Διαχρονικά την Α` τάξη την αποφεύγουν οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί, για το λόγο αυτό πολλοί διευθυντές επιλέγουν την εύκολη γι` αυτούς λύση να τη «φορτώνουν» στους αναπληρωτές. Ό,τι το χειρότερο δηλαδή: Τη δυσκολότερη τάξη να την αναλαμβάνουν οι πιο άπειροι εκπαιδευτικοί!
Είχα τριάντα παιδιά στην Α` τάξη και το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκα ήταν, αν θα καταφέρω να τα μάθω όλα να διαβάζουν και να γράφουν.
Δεν το κρύβω ότι ήταν μια σκληρή και επίπονη δοκιμασία. Εντελώς άπειρος, χωρίς καμιά βοήθεια, μετά το μάθημα της ημέρας, γύριζα σπίτι με πονοκέφαλο και σκεφτόμουν, αν θα συνεχίσω και την επόμενη χρονιά να δουλεύω ως δάσκαλος ή να κοιτάξω να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου. Μεγάλο σφάλμα για τους διευθυντές να αναθέτουν σε άπειρους δασκάλους την Α` τάξη. (Ανέλαβα στη διάρκεια της θητείας, ως έμπειρος πλέον δάσκαλος, άλλες τέσσερις φορές την Α` τάξη. Η διαφορά τεράστια.)
Οφείλω, όμως, να αναφέρω μια ανέλπιστη βοήθεια που δέχτηκα, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, από τον επιθεωρητή κ. Νίκα Αθανάσιο, που επισκέφτηκε μια ημέρα την τάξη μου. Ο επιθεωρητής δεν είχε δικαίωμα να κάνει έκθεση αξιολόγησης στους αναπληρωτές, αλλά ήρθε στην τάξη μου, γιατί κατάλαβε το δράμα μου. Μου έκανε μια θαυμάσια διδασκαλία, που δεν θα την ξεχάσω ποτέ! Θυμάμαι και το συγκεκριμένο μάθημα που δίδαξε από το Αλφαβητάρι, το «Χελωνάκι».
Ακόμη, θυμάμαι και μια εύστοχη παρατήρηση που μου έκανε, σχετικά με τον τρόπο που διάβαζαν οι μαθητές μου : «κ. Τασινέ, οι μαθητές έμαθαν να διαβάζουν, αλλά μερικοί κάνουν το λάθος να ξεχωρίζουν τις μονοσύλλαβες λέξεις από τις επόμενες λέξεις, με αποτέλεσμα η ανάγνωση του κειμένου να μην έχει συνεχόμενη ροή.» Αυτό ήταν! Μέσα σε μια εβδομάδα άλλαξα τον τρόπο ανάγνωσης αυτών των μαθητών.
Παρεμπιπτόντως, θα ήθελα να αναφερθώ σε έναν μαθητή, που είχα μετά από τρία χρόνια στη ΣΤ` τάξη, ο οποίος διάβαζε κατά τον ίδιο τρόπο, δηλαδή, ξεχωρίζοντας τις μονοσύλλαβες λέξεις από τις επόμενες λέξεις. Προσπάθησα πάρα πολύ για να καταφέρω τελικά να του αλλάξω τον τρόπο ανάγνωσης. Όταν έλεγα στο συγκεκριμένο μαθητή να πει μια πρόταση χωρίς να τη διαβάζει, την έλεγε σωστά. Όταν, όμως, την ίδια πρόταση τη διάβαζε, ξεχώριζε τις λέξεις. Πόσο σημαντική, λοιπόν, ήταν η εύστοχη παρατήρηση του επιθεωρητή!
Ενημέρωνα πλέον σωστά τους γονείς, διαβάζοντάς τους ένα κείμενο, που ξεχώριζα τις μονοσύλλαβες λέξεις από τις επόμενες λέξεις και μετά τους το διάβαζα σωστά. Γινόταν αμέσως αντιληπτό στους γονείς , πως πρέπει να βοηθούν τα παιδιά τους στο σπίτι. Αλλά και στους συναδέλφους μου, που αναλάμβαναν για πρώτη φορά την Α` τάξη, τις ίδιες οδηγίες έδινα.
Ένα άλλο πράγμα που μου έκανε εντύπωση με τον επιθεωρητή, ήταν το παιχνίδι που ενέταξε στη διδασκαλία του. Χωρίς να χάνει τον έλεγχο της τάξης και να ξεφεύγει από το αντικείμενο διδασκαλίας, έπαιζε συνεχώς με τα παιδιά. Προς το τέλος της ώρας ρωτάει ένα κοριτσάκι: «Πώς σε λένε;» Βαγγελιώ του απαντάει. «Ξέρεις Βαγγελιώ, το τραγούδι που λέει “ένα νερό κυρά Βαγγελιώ;” έλα να το χορέψουμε». Και ολοκληρώθηκε η διδασκαλία με χορό!
Ο συγκεκριμένος επιθεωρητής, όμως, ήταν εξαίρεση των εξαιρέσεων. Ήμουν πολύ τυχερός που ήρθε στην τάξη μου. Κανένας επιθεωρητής δεν έκανε μάθημα εκείνη την εποχή στους νέους εκπαιδευτικούς. Εκείνο που γνώριζαν πολύ καλά να κάνουν οι περισσότεροι από αυτούς , ήταν να τρομοκρατούν το δάσκαλο.
Μακάρι σήμερα να λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο και οι σχολικοί σύμβουλοι, όπως λειτούργησε ο κ. Νίκας το 1979. Αλλά, δυστυχώς, αρκετοί από τους σχολικούς συμβούλους αρκούνται μόνον να διαβάζουν τις εισηγήσεις τους από την οθόνη του προτζέκτορα και οι δειγματικές διδασκαλίες που πρέπει να κάνουν στις τάξεις πάνε περίπατο.
Κλείνοντας το σημείωμα αυτό, θα ήθελα να κάνω μια έκκληση στους έμπειρους δασκάλους: Αν ποτέ ανατεθεί σε κάποιον άπειρο δάσκαλο η Α` τάξη, να τον βοηθήσουν στο δύσκολο έργο του. Να μη διστάσουν να του κάνουν οι ίδιοι μια φορά μάθημα, ειδικά, αν τους το ζητήσει. Αυτή θα είναι η ουσιαστική βοήθεια! Τη βοήθεια αυτή δέχτηκα κι εγώ και μάλιστα χωρίς να τη ζητήσω από τον κ. Νίκα, το σπουδαίο αυτόν δάσκαλο! Για το λόγο αυτό δεν πρόκειται να τον ξεχάσω ποτέ!
Αφήστε μια απάντηση