Βασίλης Τασινός
Ιωάννινα 16 Ιουνίου 2013
Πέρασαν είκοσι χρόνια από τις 15 Ιουνίου 1993, που αποχωρίστηκα τους αγαπημένους μου μαθητές, οι οποίοι με είχαν δάσκαλο για δύο συνεχόμενα χρόνια στην Ε` και ΣΤ` τάξη του 1ου Δημοτικού Σχολείου Παιανίας.
Απ` αυτήν την τάξη συνάντησα σε ένα προκαθορισμένο ραντεβού μπροστά στο σχολείο μας, στις 15 Ιουνίου 2003, μια ομάδα μαθητών μου.
Μεγάλη μου τιμή να μην περάσω στη λήθη των μαθητών μου μετά δέκα χρόνια! Και η τιμή γίνεται ακόμη μεγαλύτερη, όταν η συνάντηση επαναλαμβάνεται μετά άλλα δέκα χρόνια στον τόπο καταγωγής μου!
Το Σάββατο 15 Ιουνίου 2013, ώρα εφτά το απόγευμα στα Γιάννενα, στην πλατεία με το ρολόι, ήταν το προκαθορισμένο σημείο της δεύτερης συνάντησης.
Την ημέρα αυτή, στις εφτά παρά πέντε, προσέγγισα την πλατεία από το πίσω μέρος, θέλοντας να αιφνιδιάσω τους παλιούς μαθητές μου. Με περίμεναν σίγουρα να εμφανιστώ από την μπροστινή πλευρά της πλατείας. Μόλις τους πλησίασα, σήκωσα τη μηχανή και τράβηξα μια φωτογραφία. Όμως, μια έκπληξη με περίμενε! Ο Χρήστος, σύζυγος της μαθήτριάς μου Τασούλας, είχε στήσει τη φωτογραφική μηχανή μερικά μέτρα πιο πέρα και περίμενε την εμφάνισή μου. Ήταν ο πρώτος που με αντιλήφτηκε και η πρώτη φωτογραφία που τράβηξε, ήταν αυτή που φωτογράφιζα τις μαθήτριές μου.
Μάρτυρες οι μαθήτριές μου, δε δυσκολεύτηκα καθόλου, να γνωρίσω την Ντίνα Τσαπακίδου, που είχα είκοσι χρόνια να τη δω, τη Ζωή Νίκου, τη Δέσποινα Κατσιμίχα, και την Τασούλα Μπάτα, που είχα δέκα χρόνια να τις δω.
Το πρώτο κομπλιμέντο το εισέπραξα άμα τη εμφανίσει μου : «Δάσκαλε, δεν αλλάξατε καθόλου, μόνον τα μαλλιά και τα γένια γκριζάρισαν.» Ο χρόνος, όμως, είναι αμείλικτος και αποκαλυπτικός και δεν παίρνει χαμπάρι από φιλοφρονήσεις.
Το πρόγραμμα που είχα καταρτίσει για τη συνέχεια ήταν να πάμε στο Μώλο για καφέ και μετά για φαγητό. Πρώτη μας, λοιπόν, στάση η «Κυρα-Φροσύνη», μια καφετέρια που ο εξώστης ακουμπάει τη λίμνη. Πίνοντας το καφεδάκι θυμηθήκαμε τα παλιά από τα χρόνια που με είχαν δάσκαλο και έμαθα τα καινούργια, όχι μόνον για τις παρευρισκόμενες μαθήτριες, αλλά και για τους υπόλοιπους μαθητές.
Η Ζωή είχε κάνει μια σπουδαία προετοιμασία για τη συνάντηση αυτή, έχοντας στο κινητό της φωτογραφίες όλων των μαθητών, όπως είναι σήμερα. Τους αναγνώρισα όλους, αλλά ορισμένους ομολογώ με πολύ μεγάλη δυσκολία. Δύο ονόματα μάλιστα τα είπα στην τύχη. Δεν είναι εύκολο να τους αναγνωρίσεις σήμερα που είναι τριάντα δύο ετών, όταν στο μυαλό σου έχει καταγραφεί η εικόνα δωδεκάχρονων παιδιών. Πάντως, η τύχη με βοήθησε.
Ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν τρεις ώρες! Είπαμε τόσα πολλά! Ευχαριστηθήκαμε τόσο πολύ!
Στη συνέχεια πήραμε το δρόμο για τη ταβέρνα «Σείριος». Καθίσαμε στην όμορφη αυλή με τα πολλά δέντρα και τον απαλό φωτισμό και συνεχίσαμε τη συζήτησή μας πίνοντας λευκό κρασί με ωραία εδέσματα. Μου άρεσε που άκουγα πολλά καινούργια πράγματα από την Παιανία κι ο χρόνος κυλούσε ευχάριστα.
Μίλησα στο τηλέφωνο με τη Νικολέττα – μαθήτρια μου από την ίδια τάξη – που την κάλεσε η Ζωή στο κινητό της και έμαθα ευχάριστα νέα. Μίλησα ακόμη στο τηλέφωνο με τους γονείς της Δέσποινας, εισπράττοντας όπως πάντα, πολλή αγάπη και αναγνώριση.
Πέρασαν άλλες τρεις ώρες ευχάριστα και στις δύο περίπου τα μεσάνυχτα, αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο.
Συνοδεύοντας την εκλεκτή παρέα προς το ξενοδοχείο, ο Χρήστος έριξε την πρόταση να σταματήσουμε σε κάποιο μπαρ επί της οδού Ανεξαρτησίας για ένα ποτό. Η πρότασή του δεν πλειοψήφησε, εγκρίθηκε, όμως, ομόφωνα η δική μου πρόταση για πρωινό καφέ στην καφετέρια «Φρόντζου Πολιτεία».
Τους καληνύχτισα και κατά τις 2.30 ήμουν στο σπίτι. Ύστερα από τόσο έντονες συγκινήσεις, ο ύπνος με πήρε μετά τις τέσσερις. Στα πρωινά μου όνειρα ήταν διαρκώς παρόντες οι μαθητές μου από την Παιανία.
Παρόλο που κοιμήθηκα τόσο αργά, το πρωί ξύπνησα με μεγάλη ευκολία. Η πρώτη μέριμνά μου ήταν να ετοιμάσω πέντε ανθοδέσμες με τριαντάφυλλα από τον κήπο μου για να τις προσφέρω στις μαθήτριές μου. Οι τριανταφυλλιές ήταν φορτωμένες με τριαντάφυλλα, λες και περίμεναν την όμορφη αυτή συνάντηση! Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα και ροζ τριαντάφυλλα έπεσαν μέχρι ενός για να συνθέσουν τις όμορφες ανθοδέσμες!
Κυριακή, εννιά το πρωί, συναντήθηκα με τις μαθήτριές μου και το Χρήστο στο ξενοδοχείο. Πρόσφερα από μία ανθοδέσμη τριαντάφυλλα στην καθεμιά και μία ανθοδέσμη με μπουμπούκια για την κόρη της Τασούλας. Στη συνέχεια ανηφορίσαμε για το Φρόντζο για να απολαύσουμε το καφεδάκι μας, βλέποντας από ψηλά τα Γιάννενα και τη λίμνη.
Ο Χρήστος δεν άφηνε καμία ωραία εικόνα χωρίς να την καταγράψει στη φωτογραφική του μηχανή. Οι φωτογραφίες αυτές είναι πολύτιμα ενθυμήματα από το αντάμωμα αυτό.
Όμως, όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν. Παρακάλεσα τις μαθήτριές μου να μεταφέρουν και στους υπόλοιπους μαθητές την αγάπη μου και να τους πουν, αν ο δρόμος τους βγάλει κάποια στιγμή στα Γιάννενα, να μη διστάσουν να με πάρουν τηλέφωνο.
Και οι τέσσερις μαθήτριές μου εξέφρασαν την επιθυμία για μια τρίτη συνάντηση στην Παιανία για να είναι, όπως μου είπαν, περισσότερα παιδιά. Υγεία να υπάρχει σε όλους μας και γιατί όχι και τρίτη και τέταρτη και πέμπτη ….. φορά. «Πάλε καλαίς αντάμωσαις, πάλε ν` ανταμωθούμε», όπως λέει και το Δημοτικό τραγούδι.
Βγάλαμε τις τελευταίες αναμνηστικές φωτογραφίες και χαιρετηθήκαμε σε μια φορτισμένη συναισθηματικά ατμόσφαιρα.
Οι ωραίες στιγμές που μου χάρισαν οι μαθήτριες μου από την Παιανία θα τις θυμάμαι για πάντα.
Τελειώνοντας θα ήθελα και μέσα από το Ιστολόγιό μου να ευχαριστήσω από καρδιάς τη Ντίνα, που ήρθε από την Κύπρο, τη Δέσποινα που ήρθε από την Κρήτη, τη Ζωή, την Τασούλα και το Χρήστο, που ήρθαν από την Παιανία και μπήκαν σε μεγάλο κόπο και πολλά έξοδα για να με συναντήσουν στα Γιάννενα. Αλλά θέλω να τονίσω και τούτο: Δεν έχω κανένα παράπονο και το υπογραμμίζω από τους μαθητές που δεν παρευρέθηκαν στη συνάντηση αυτή. Τα χρόνια είναι δύσκολα για ένα μεγάλο ταξίδι και τα έξοδα πολλά. Εγώ είμαι απόμαχος της εργασίας, ενώ οι παλιοί μαθητές μου τώρα δίνουν τον αγώνα της ζωής και μάλιστα σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρουν!
Αφήστε μια απάντηση