Μπορεί η παραπάνω εικόνα να σας φαίνεται υπερβολική, απίστευτη, φανταστική ή δελεαστική, πραγματοποιήσιμη και ρεαλιστική!!!
Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει. Το γεγονός είναι ένα! Όλοι, μα όλοι οι άνθρωποι θα ήθελαν να ταξιδέψουν μέσα στο χρόνο. Άλλοι στο παρελθόν κι άλλοι στο μέλλον. Σε διαφορετικές εποχές και διαφορετικές ιστορικές περιόδους και σίγουρα για διαφορετικούς λόγους.
Η χρονομηχανή δεν είναι κάτι καινούργιο.
Το ταξίδι στο χρόνο είναι μία ιδέα προερχόμενη από την επιστημονική φαντασία, η οποία αφορά χειρισμό της ροής του χρόνου συνήθως μέσω κάποιας τεχνολογικής εφεύρεσης (“χρονομηχανή”). Όχι σπάνια το ταξίδι στο χρόνο συγχέεται με την κβαντική θεωρία των πολλαπλών συμπάντων, όπου μέσω της χρονομηχανής ο χειριστής της αλλάζει την έκβαση ιστορικών γεγονότων και ο ίδιος έτσι μεταφέρεται σε έναν εναλλακτικό κόσμο με διαφορετική ιστορική εξέλιξη.
Ήδη από το 1895, όταν ο Χ. Τζ. Γουέλς (H. G. WELLS, 1866 – 1946) άνοιξε το δρόμο με το μυθιστόρημα του “Η Μηχανή του Χρόνου” (The Time Machine), το οποίο τότε το χαρακτήρισε “επιστημονικό ρομάντζο” επειδή κανείς δεν ήξερε εάν το ταξίδι στο χρόνο ήταν πιθανό. Με το διήγημα όμως αυτό, όχι μόνο όρισε εκ νέου ένα ανθρώπινο όνειρο (τα ταξίδια στο χρόνο) αλλά ταυτόχρονα έδειξε ότι το μέλλον κρύβει δυσάρεστες εκπλήξεις και η εξέλιξη δεν θα λύσει τα προβλήματα της ανθρωπότητας. Περίπου 10 χρόνια αργότερα, ο Albert Einstein θα παρουσίαζε τη θεωρία του για την ειδική σχετικότητα και μέρος της ερώτησης, αν μπορεί ο άνθρωπος να ταξιδεύει στο χρόνο, θα έπαιρνε τελικά απάντηση.
Η άποψη των ανθρώπων για το χρόνο έχει αλλάξει θεαματικά στη διάρκεια των αιώνων. Στους αρχαίους πολιτισμούς συνδεόταν με την εξέλιξη και τη μεταβολή και ήταν εδραιωμένη στους κύκλους και τους ρυθμούς της φύσης.
Στα 1905, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν κατέδειξε πρώτος τη δυνατότητα ενός ταξιδιού στο χρόνο. Ο Αϊνστάιν δημοσίευσε 
τη θεωρία της ειδικής σχετικότητας σε ηλικία είκοσι έξι ετών, ενώ εργαζόταν στο Ελβετικό Γραφείο Ευρεσιτεχνιών. Στον ελεύθερο χρόνο του, ο νεαρός Άλμπερτ μελετούσε τον τρόπο κίνησης του φωτός. Έτσι εντόπισε μια ασυνέπεια ανάμεσα στην κίνηση του φωτός και στην κίνηση των υλικών αντικειμένων. Χρησιμοποιώντας μόνο μαθηματικά “του Λυκείου” έδειξε ότι, αν το φως συμπεριφέρεται με τον τρόπο που υποστήριζαν οι φυσικοί της εποχής, τότε η αδιαμφισβήτητη ιδέα του Νεύτωνα για τον χρόνο είχε πολλές ατέλειες. Με αυτόν τον τρόπο κατέληξε στον κεντρικό ισχυρισμό της θεωρίας της σχετικότητας, σύμφωνα με τον οποίο ο χρόνος είναι ελαστικός και μπορεί να εκταθεί και να συρρικνωθεί μέσω της πολύ γρήγορης κίνησης.
Λέγεται πως, όταν η Γενική θεωρία της Σχετικότητας παρουσιάστηκε στο κοινό, μόνο δώδεκα άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη μπορούσαν να την καταλάβουν!
«0 Αϊνστάιν δεν πρόκειται να προκόψει στη ζωή του» είχε πει ο δρ Ζόσεφ Ντέγκενχαρτ, καθηγητής του στην έβδομη τάξη του γυμνασίου.
… είπε ο Αϊνστάιν:
Δεν είναι ότι είμαι και τόσο έξυπνος. Είναι που μένω με τα προβλήματα περισσότερο.
Οι ευφυείς άνθρωποι λύνουν τα προβλήματα. Οι μεγαλοφυείς τα προβλέπουν.
Ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι ανθρώπινη ανακάλυψη κι εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες.
Όποιος δεν έκανε ποτέ λάθος, δεν έχει δοκιμάσει ποτέ κάτι καινούργιο.