Ο Παραδοσιακός Χορός είναι η εξωτερίκευση της ψυχικής έκφρασης, της συναισθηματικής διάθεσης του χορευτή και κατ’ επέκταση ανθρώπου με τη μορφή της σωματικής κίνησης.
Η σημασία του Ελληνικού Παραδοσιακού Χορού σήμερα
Όσο μεγάλη ανάπτυξη γνώρισαν οι Ελληνικοί Παραδοσιακοί Χοροί μέχρι και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τόσο φαίνεται να βρίσκονται σήμερα ιδιαίτερα στις μεγαλουπόλεις – σε παρακμή. Το φαινόμενο βεβαίως ερμηνεύεται και από το γεγονός ότι πλέον δεν υφίστανται οι συνθήκες οι οποίες τους δημιούργησαν. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι έπαψαν πλέον να αγαπούν ή ότι δεν στέκονται ακόμη εκστατικοί και έντρομοι εμπρός στο άγνωστο του Θανάτου. Απλώς, οι τρόποι έκφρασης είναι πλέον διαφορετικοί, οι διέξοδοι πιο τυποποιημένες και προσφερόμενες από τρίτους, με αποτέλεσμα ο παλιότερος τρόπος διασκέδασης, μέσα στον οποίο συγκαταλέγεται αναμφισβήτητα και ο παραδοσιακός χορός να αρχίσει σιγά – σιγά, να εκλείπει.
Η αντοχή όμως του Ελληνικού στοιχείου είναι δοκιμασμένη σε συνθήκες δυσκολότερες από τις σύγχρονες σε μακροχρόνιες σκλαβιές και πολέμους. Η αντίσταση στην επερχόμενη λαίλαπα της ισοπεδωτικής πολιτισμικής παγκοσμιοποίησης άρχισε ήδη να διαφαίνεται και ο παραδοσιακός χορός έχει και πάλι ένα ρόλο να επιτελέσει. Βέβαια, αν και η πολυμορφία του παρελθόντος περιορίζεται, είναι σημαντικό το ότι οι Έλληνες εξακολουθούν να πορεύονται στην Ιστορία με χορούς “κυκλωτικούς”, που και αν ακόμα έχουν εκφυλισθεί σε ένα μονότονο “πηδηχτό – συρτό”, χωρίς, πολλές φορές, ούτε καν “πισωγυρίσματα”, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει χάσει τους μαιάνδρους του, το ρυθμό του ή το αντικριστό ή ζευγαρωτό του σχήμα.
Ο λαϊκός πολιτισμός αποτελεί ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής των Ελλήνων. Ένα κομμάτι που αναγεννιέται, ανανεώνεται και συνεχίζει συμβιώνοντας μαζί με τους ανθρώπους δημιουργούς του. Παρ’ όλα αυτά η σημερινή σύγχρονη εποχή, η εποχή της τεχνολογίας και των ανοιχτών συνόρων, μια εποχή που έφερε τους ανθρώπους συγχρόνως κοντά αλλά και μακριά, μια εποχή αποξένωσης με το συνάνθρωπο και “γνωριμίας” με τις μηχανές, αποδεικνύεται στείρα για το λαϊκό πολιτισμό. Έτσι ο λαϊκός πολιτισμός χάνεται και μαζί του σβήνουν καθημερινά οι κρίκοι σύνδεσης του με το σήμερα. Είναι στο χέρι μας να διατηρήσουμε αυτούς τους κρίκους ζωντανούς για να ξέρουμε από που “ερχόμαστε” και βάσει αυτού να δούμε που “πάμε”.
Η σωστή διδασκαλία και η εκμάθηση των ελληνικών παραδοσιακών χορών, έχοντας πάντοτε ως ευρύτερο στόχο, όχι μόνο τη διατήρηση και συνέχιση της πολιτισμικής μας κληρονομιάς αλλά και το να αγαπήσουν οι μαθητές τους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς και γενικότερα την Παράδοση σε όλες τις εκφάνσεις της, θα είναι πιο αποτελεσματική και πετυχημένη, όταν παράλληλα με το χορό γίνεται και προσέγγιση όλων των επιμέρους στοιχείων και παραμέτρων που τους συνθέτουν και τους διαμόρφωσαν στο χρόνο και έχουν άμεση αλλά και έμμεση σχέση με αυτούς: τοπική ιστορία, ήθη και έθιμα, μουσική, τραγούδια και παραδόσεις, τοπικές φορεσιές, αλλά κυρίως του ήθους και των αξιών που μεταφέρουν. Έτσι μέσω της όλης χορευτικής διαδικασίας, επιτυγχάνεται η ολόπλευρη ψυχοσωματική ανάπτυξη όλων όσων ασχολούνται με το χορό, η εμβάθυνση και η εντρύφησή τους στο παρελθόν και την ιστορία αλλά και των αξιών που δημιούργησαν και διατήρησαν το ελληνικό πνεύμα και τον ελληνικό πολιτισμό στη διάρκεια των αιώνων, μιας και η Παράδοση εν γένει αποτελεί το απόσταγμα της μακραίωνης πορείας μας ως έθνους.