Είχαν περάσει είκοσι ολόκληρα χρόνια από την αποστολή μας στο Dhaulagiri του 1998 και ήθελα να επιστρέψω εκεί που τόσο άδικα έχασαν την ζωή τους οι Νίκος Παπανδρέου και Μπάμπης Τσουπράς και να ολοκληρώσω την ανάβαση στην κορυφή. Αλλά μια ξαφνική πρόσκληση από την Asian trekking να συμμετάσχω σε διεθνή αποστολή στο θρυλικό, από κάθε άποψη, mount Kanchenjunga (8586μ.) ήρθε σαν την πέτρα που πέφτει στην ήρεμη λίμνη και ταράσσει τα νερά της.

Ασφαλώς και είχα τους ενδοιασμούς μου για το αν θα έπρεπε να λάβω μέρος σε αποστολή με στόχο την τρίτη ψηλότερη κορυφή του κόσμου σε αυτό το τόσο δύσκολο και απομακρυσμένο βουνό, έτσι έγιναν πολλές σκέψεις αλλά και συζητήσεις με κάποιους φίλους μου – κάποιος μου είπε, «καλά είσαι στις δάφνες του Έβερεστ, τι τα θες αυτά, θέλεις να χρεωθείς μια αποτυχία;» – όμως όσο το σκεφτόμουν τόσο περισσότερο έβλεπα και  καταλάβαινα ότι ήταν πραγματικά μια ευκαιρία που δεν έπρεπε να χάσω. Εκείνο το διάστημα (Φεβρουάριος 2017) είχα προγραμματίσει με τους κάλους φίλους Γιάννη και Γιώργο Γιαννάτο να πάμε στην Gogna Ιταλίας για παγοαναρρίχηση, σχεδόν  ταυτόχρονα είχα γνωρίσει και τον Φώτη Θεοχάρη και έτσι πήγαμε όλοι μαζί. Μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα έψαξα για σχοινοσύντροφο  από αυτούς  που είχα στο μυαλό μου, αλλά  δεν ήταν κάποιος διαθέσιμος και έτσι κατέληξα και πρότεινα στον Φώτη Θεοχάρη, αφού είδα στην Gogna ότι σκαρφάλωνε καλά, αλλά κυρίως δίψαγε για δράση. Έτσι ξεκίνησε η αποστολή μας.

https://anevenontas.gr/kanchenjunga-2018-h-proth-ellhnikh-anavash/