ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ. Κι έτσι, η Σουηδική Ακαδημία, που σνομπάρει τους Αμερικανούς συγγραφείς, θα διαγράψει έναν από αυτούς, τον Τζον Απντάικ, ο οποίος πέθανε προχθές, στα 76 του, και θα ησυχάσει λίγο, ελπίζοντας, ίσως, να ακολουθήσουν και μερικοί από τους άλλους «ενοχλητικούς», όπως ο Φίλιπ Ροθ ή ο Ντον Ντελίλο.Ο Απντάικ είχε τιμηθεί δύο φορές με το Βραβείο Πούλιτζερ, δεν πήρε ποτέ Νόμπελ, αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Εξάλλου, από νωρίς στη συγγραφική του πορεία απόλαυσε μεγάλη φήμη. Ηταν ο μοναδικός Αμερικανός συγγραφέας που είδε το πρόσωπό του να γίνεται δύο φορές εξώφυλλο στο περιοδικό Time. Απέσπασε όλα τα μεγάλα και σημαντικά λογοτεχνικά βραβεία της χώρας του, κάποια μυθιστορήματά του έγιναν επιτυχημένες κινηματογραφικές ταινίες (θυμάστε τις “Μάγισσες του Ιστγουικ”;) και, γενικά, κατάφερε κάτι σπάνιο: τα περισσότερα βιβλία του να φιγουράρουν στις λίστες των best seller και την ίδια στιγμή ο ίδιος να θεωρείται (και να είναι) «σοβαρός» συγγραφέας, ο οποίος έχαιρε εκτίμησης από κριτικούς αλλά και αυστηρούς ομοτέχνους του.Σε ένα άρθρο του στους New York Times, ο Καναδός συγγραφέας Ντέιβιντ Πλαντ, παρουσιάζει τον Ροθ να λέει μέσα σε μια κατάσταση ενθουσιασμού και αγανάκτησης: «Ο Απντάικ ξέρει τόσα πράγματα μπορεί να γράψει για τα πάντα, για όποιο επάγγελμα θέλεις. Και είναι ο καλύτερος συγγραφέας απ? όλους μας». Αυτά στις αρχές της δεκαετίας του ?80.Καμιά δεκαετία αργότερα, ο Ροθ θα χολωθεί με τον Απντάικ εξαιτίας ενός κριτικού σημειώματος του τελευταίου στο The New Yorker, το οποίο ήταν μάλλον επιφυλακτικό για το μυθιστόρημα του πρώτου «Επιχείρηση Σάιλοκ». Αυτή είναι μια άλλη πτυχή του υπερπαραγωγικού Απντάικ. Τακτικός συνεργάτης περιώνυμων λογοτεχνικών και πολιτιστικών εντύπων, ο Απντάικ δημοσίευε τακτικά κριτικά σημειώματα (κι όχι μόνο για λογοτεχνία αλλά και για εικαστικά δρώμενα), ποιήματα, διηγήματα, σχόλια, ενώ παράλληλα έγραφε τα μυθιστορήματά του.Ειδικά γι? αυτά, ο Ροθ (όπως και άλλοι Αμερικανοί και Βρετανοί συγγραφείς), δήλωσε δημόσια ότι η απώλεια του Απντάικ καθιστά την Τρίτη 27 Ιανουαρίου μαύρη μέρα για την αμερικανική λογοτεχνία. Φυσικά, όπως όλοι οι πολυσχιδείς και υπερπαραγωγικοί δημιουργικοί άνθρωποι, έτσι και ο Απντάικ ήταν άνισος ως συγγραφέας. Ομως, και μόνο η περίφημη τετραλογία του με ήρωα το alter ego του, τον Χάρι Ράμπιτ Ανγκστρομ (τέσσερα εξαιρετικά μυθιστορήματα που καλύπτουν μια χρονική περίοδο τριάντα χρόνων), τον καθιστά έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους Αμερικανούς λογοτέχνες. Αυτή η διεισδυτική, σαρκαστική, συναρπαστική ανατομία της μεταμόρφωσης της χώρας από την ευδαιμονική αφέλεια του ?50 στις σκοτεινές αντιφάσεις της σύγχρονης αυτοκρατορίας των 90s, έχει κάτι μοναδικό. Είναι όντως μεγάλη απώλεια ο θάνατος του Απντάικ.Του Ηλια MαγκλινηΣτη Βιβλιοθήκη μας μπορείτε να βρείτε τα βιβλία του Τ. Απντάικ:

Το τέλος του χρόνου Ένας από τους μεγαλύτερους πεζογράφους του σύγχρονου κόσμου συνοψίζει στο δέκατο όγδοο μυθιστόρημα του όλες τις ελπίδες και τους φόβους τού τέλους της χιλιετίας. “Το τέλος του χρόνου” θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί επιστημονική φαντασία, αφού το μυθιστόρημα διατρέχει το χρόνο από τα βάθη της Ιστορίας -τους τάφους των φαραώ στην αιγυπτιακή κοιλάδα του θανάτου, τα ταξίδια του Αποστόλου Παύλου στη Μ. Ασία, τις ληστρικές επιδρομές των Βίκινγκς στην Ιρλανδία- ως το 2020, όπου ο ήρωας του Απντάικ ζει σε μια Μασαχουσέτη ρημαγμένη από τον πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. Το παρόν προβάλλεται σε ένα μέλλον εφιαλτικό. Ο Απντάικ προσφέρει στον αναγνώστη ένα κάτοπτρο για να κοιτάξει τον εαυτό του και τον κόσμο που τον περιβάλλει..

Το παζάρι στο άσυλο Με το πρώτο του αυτό αριστοτεχνικό μυθιστόρημα, ο Τζών Άπνταϊκ αναγνωρίστηκε αμέσως σαν ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της σύγχρονης αμερικανικής πεζογραφίας. Γραμμένο το 1957, έχει μια σαφή παραδοσιακή, βιβλι κή έμπνευση ?ο ίδιος το παρομοιάζει με μια «ύστερη εκδοχή του λιθοβολισμού του Αγίου Στεφάνου? αλλά κι έ ναν προφητικό στόχο: η δράση τοποθετείται στα 1977 και, με την πλήρωση του χρόνου, πολλές από τις προαγγελίες του, αλλά και ορισμένοι αναχρονισμοί του, έχουν εξαιρετι κό ενδιαφέρον για το σημερινό αναγνώστη. Έφτασε η μέρα π ου θα γίνει το παζάρι στο άσυλο. Οι ηλικιωμένοι τρόφιμοι τοποθετούν σε ακανόνιστες γραμμές τα τραπέζια με τις πραμάτειες τους και φροντίζουν, όπως όπως, τη διακόσμηση με τους πολύχρωμους γλόμπους. Ο νεαρός διοικητής, ο κύριος Κόνερ, επιβλέπει τις ετοιμα σίες, χωρίς να μπορεί να προβλέψει ότι οι συστάσεις και οι παρατηρήσεις του θα προκαλέσουν σύντομα μια πικρή, βίαιη εξέγερση… Ο Απνταϊκ εκθέτει τη μοίρα του ηλικιωμένου ανθρώ που και τη σκληρή σχέση εξουσιαστή-εξουσιαζομένου με διεισδυτικότητα, πάθος και ακρίβεια.

Οι μάγισσες του ΗστγουικΗ μια είναι γλύπτρια κι έχει την ικανότητα να προκαλεί καταιγί δες, η δεύτερη παίζει βιολοντσέλο και μπορεί ν ‘ απογειώνεται και να πετάει μέσα στη νύχτα, η τρίτη είναι δημοσιογράφος και κατα στρέφει άθελα της τους άντρες με τους οποίους δημιουργεί σχέσεις. Τρεις γυναίκες, τρεις αδερφές, τρεις μάγισσες της σημερινής επο χής, που αναστατώνουν τη μικρή κοινωνία μιας βορειοαμερικανι κής κωμόπολης. Ιδιαίτερα, από τη στιγμή που μπαίνει στη ζωή τους ένας μυστηριώδης, σκοτεινός ξένος… Πάνω σ’ αυτόν τον καμβά, ο Τζων Απντάικ, ένας από τους σημαντικό τερους σύγχρο νους Αμερικανούς συγγραφείς, πλέκει με δεξιοτεχνία μια συναρπα στική ιστορία, όπου το κακό συμπλέκεται με το καλό, το κωμικό φτάνει συχνά στο παράδοξο, ο μύθος διαποτίζει την πραγματικό τητα, ενώ ταυτόχρονα αποκαλύπτονται μερικές πολύ καυτές αλή θειες. Σε πλήρη ωριμότητα, με φανερή απόλαυση και με μεγάλη μαστοριά, ο συγγραφέας επιχειρεί μια νέα διερεύνηση των ανθρώ πινων σχέσεων..