Πολύμνια

Η καφέ αρκούδαείναι το μεγαλύτερο θηλαστικό ζώο στα ελληνικά δάση. Η ύπαρξη της αρκούδας στα δάση είναι ένδειξη υγείας των ορεινών οικοσυστημάτων. Στην Ελλάδα υπάρχουν τουλάχιστον 220, ενώ στη Γαλλία μόνο 10, στην Ιταλία και στην Ισπανία περίπου 80 με 100.
Στην Ελλάδα ο πληθυσμός της καφέ αρκούδας αυξήθηκε σημαντικά και η αρκούδα επανεμφανίστηκε σε περιοχές όπως ο Όλυμπος, το Βέρμιο, τα Πιέρια, τα Βαρδούσια και η Οίτη.

Η αρκούδα όλο και πιο συχνά βγαίνει στους δρόμους , κατεβαίνει σε χαμηλά υψόμετρα, πλησιάζει οικισμούς, επισκέπτεται γεωργικές καλλιέργειες και μελισσοκομικές μονάδες. Οι κάτοικοι αυτών των περιοχών πανικοβαλλονται από την παρουσία τους και τις καταστροφές που προκαλούν στις σοδειές τους και τις εξοντώνουν. Οι παράνομοι κυνηγοί, από την άλλη, μπορούν ευκολότερα να κατακτήσουν το μεγαλύτερο τρόπαιο, την αρκούδα.
δεν είναι λύση η εξόντωση της αρκούδας, αλλά ο άνθρωπος πρέπει να ασφαλίσει το βιος του. Η λύση είναι καλύτερη προετοιμασία για την πρόληψη των ζημιών. Τα προληπτικά μέσα που μπορούν να πάρουν οι γεωργοί και οι μελισσοκόμοι είναι: ηλεκτροφόρες περιφράξεις και ελληνικοί ποιμενικοί σκύλοι.
Η διάνοιξη δρόμων μέσα στα δάση, η κατασκευή τεχνικών έργων μικρών ή μεγάλων αποτελούν μια διαρκεί ενόχληση για την αρκούδα.Ένα τέτοιο μεγάλο έργο ήταν και η διάνοιξη της Εγνατίας οδού, η οποία προκάλεσε σοβαρές αλλαγές στην κατανομή της αρκούδας. Πολλά από τα ζώα πέφτουν θύματα τροχαίων ατυχημάτων. Τα τελευταία 5 χρίνια καταγράφτηκαν 14 περιπτώσεις θανάτωσης αρκούδας από τροχαίο και δυο τραυματισμούς.

Ο Αρκτούρος που προστατεύει στην Ελλάδα την καφέ αρκούδα προτείνει τα εξής μέτρα:

• κατασκευή προστατευτικών τοιχωμάτων στα παϊνά των δρόμωνκαι τοποθέτηση ηλεκτροφόρων φρακτών στα κρίσιμα σημεία, για να εμποδίζεται η διεύλεση των ζώων.
• σήμανση για προσοχή στη διέλευση άγριων ζώων.
• χρήση ειδικών μέσων – συσκευές ήχου και αντανακλαστικά- σε περίπτωση διέλευσης οχημάτων ή τρένων.

Τα τελευταία 5 χρόνια χάθηκαν 25 αρκούδες από τροχαία ατυχήματα, πυροβολισμούς και δηλητηριασμένα δολώματα. Ο αρθμός 25 είναι μεγάλος αριθμός για την αργή και δύσκολη αναπαραγωγή του σπάνιου είδους.

Το σύγχρονο κυνήγι της φώκιας αποτελεί ίσως μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Αρχαιολογικά ευρήματα έδειξαν ότι οι ιθαγενείς της Αμερικής κυνηγούσαν φώκιες πριν από 4.000 χρόνια. Tο κρέας της φώκιας αποτελούσε γι’ αυτές τις κοινωνίες τη βασική πηγή πρωτεϊνών, βιταμίνης Α και σιδήρου, ενώ οι γούνες ήταν εξαιρετικά πολύτιμες για τη ζεστασιά που πρόσφεραν.
Το εκτεταμένο κυνήγι της φώκιας αρχίζει τον 16 αι. και εξελίχτηκε σε “βιομηχανοποιημένο” στη διάρκεια του 18ου αι. Κατά τη διάρκεια του 1778 έχει καταγραφεί ότι Άγγλοι κυνηγοί της φώκιας έφεραν από νησί του νότιου Ατλαντικού 40.000 δέρματα και 2.800 τόνους λαδιού φώκιας! Το 1830 οι περισσότεροι πληθυσμοί της φώκιας είχαν εξοντωθεί σε τέτοιο βαθμό, γεγονός που οδήγησε πολλές χώρες να απαγορεύσουν το κυνήγι όχι μόνο των ζώων αυτών αλλά και άλλων θηλαστικών. Το Βέλγιο, ήταν πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που απαγόρευσε, το 2007, την εισαγωγή προϊόντων κυνηγιού φώκιας. Αντίθετα η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει απορρίψει μέχρι στιγμής εκκλήσεις για κάτι παρόμοιο.

Χιλιάδες δελφίνια βρίσκουν το θάνατο κάθε χρόνο προδομένα από τον καλύτερό τους φίλο, τον άνθρωπο και γίνονται εν αγνοία τους οι πρωταγωνιστές ενός φρικιαστικού και απάνθρωπου λουτρού αίματος.
Χώρες όπως η Ιαπωνία,η Δανία το Περού και η Χαβάη σφαγιάζουν τα πιο γλυκά,έξυπνα και φιλικά ζώα του πλανήτη.

Τα δελφίνια είναι θαλάσσια θηλαστικά,συγγενικά με τις φάλαινες. Είναι από τα ευφυέστερα ζώα στον πλανήτη και είναι γνωστά για τη φιλικότητά στους και την παιχνιδιάρικη συμπεριφορά τους. Υπάρχουν 40 είδη δελφινιών. Το μέγεθός τους ποικίλλει από 1,2 μέτρο μέχρι τα 9 μέτρα και 10 τόνους.
Τα συναντάμε σχεδόν σε όλες τις θάλασσες και σε ορισμένα ποτάμια. Τρέφονται με καλαμάρια, μαλακόστρακα και μικρά ψάρια.Έχουν την ικανότητα να εκπέμπουν ήχους για να επικοινωνούν μεταξύ τους, αλλά και για να κυνηγήσουν την τροφή τους. Είναι κοινωνικά και ζουν σε αγελες. Κάποιες φορές,όμως, σε περιοχές όπου υπάρχει άφθονη τροφή οι αγέλες ενώνονται και ο πληθυσμός της ομάδας μπορεί να φτάσει τα χίλια άτομα.
Τα δελφίνια μπορούν να δημιουργούν δυνατούς προσωπικούς δεσμούς και δεν είναι λίγες οι φορές που έχει παρατηρηθεί να βοηθούν άλλα μέλη της αγέλης, φάλαινες που έχουν αποπροσανατολιστεί ή ακόμη και ανθρώπους που απειλούνται.
Ο μεγαλύτερος εχθρός των δελφινιών είναι ο άνθρώπος. Δεκάδες χιλιάδες δελφίνια σκοτώνονται από τα δίχτυα αλιευτικών σκαφών, από το καμάκι των αλιέων για το κρέας τους, ενώ μεγάλος είναι και ο αριθμός των δελφινιών που καταλήγουν σε ενυδρεία, πάρκα και ερευνητικά ινστιτούτα.

Έρευνες έχουν δείξει πως το 53% από τα δελφίνια που πωλούνται στα δελφινάρια πεθαίνουν μέσα σε 90 ημέρες. Τα δελφίνια στο φυσικό τους περιβάλλον ζουν περίπου 45 χρόνια,ενώ σε ενυδρεία μόλις φτάνουν τα 5 χρόνια.
Βιβλιογραφία: περιοδικό “επιλογή” της Ελευθεροτυπίας.

Περισσότερες από 8.οοο φάλαινες έχει σκοτώσει ο ιαπωνικός φαλαινοθηρικός στόλος από το 1987, με το πρόσχημα της “επιστημονικής έρευνας”.
Οι φάλαινες είναι μεγαλοπρεπή θηλαστικά που ζουν στις θάλασσες και διανύουν τεράστιες αποστάσεις όσο κανένα άλλο ζώο στη Γη. Αποτελούν τους κοντινότερους συγγενείς των ιπποπόταμων, αφού και τα δυο είση προέρχονται από έναν κοινό πρόγονο, περίπου πριν 54 εκατομμύρια χρόνια και άρχισαν να κολυμπούν πριν από 50 εκατομμύρια χρόνια.
Χωρίζονται σε δυο μεγάλες κατηγορίες: στις μπαλενοφόρες φάλαινες,οι οποίες δεν έχουν δόντια αλλά μπαλένες και φιλτράρουν το νερό προς τα έξω κρατώντας την τροφή μέσα στο στόμα και στις οδοντοφόρες φάλαινες, οι οποίες έχουν δόντια και κυνηγούν για να πιάσουν τη λεία τους.
Οι φάλαινες αναπνέουν με πνεύμονες, έχουν ρουθούνια στο πάνω μέρος του κεφαλιού τους και αναδύονται στην επιφάνεια για να βγάλουν τον αέρα. Τα μπροστινά τους άκρα έχουν μετατραπεί σε πτερύγια του θώρακα, ενώ τα πίσω άκρα αποτελούν την ουρά.
Γεννούν ένα μικρό κάθε δυο χρόνια, το οποίο ταΐζουν και το ανατρέφουν οι γονείς του.

Το κυνήγι της φάλαινας γίνεται εδώ και αιώνες . Όμως τα τελευταία 150 χρόνια οι ισορροπίες έχουν ανατραπεί. οι φάλαινες αποτελούν είδος προς εξαφάνιση. Η διεθνής Επιτροπή Φαλαινοθηρίας από το 1975 προσπαθεί να προστατεύσει τις φάλαινες από τους φαλαινοθήρες.
Η μεγαλύτερη αλιεία της φάλαινας γίνεται από την Ιαπωνία για δυο λόγους : α) γιατί η φαλαινοθηρία αποτελεί πολυετή παράδοση και ζωτικής σημασίας για τη διατροφική κουλτούρα της χώρας και β) φαλαινοθηρία για “επιστημονικούς” σκοπούς.

Η Greenpeace επί 34 χρόνια δίνει μάχη με τους φαλαινοθήρες για τη σωτηρία της φάλαινας.

Βιβλιογραφία:Περιοδικό “Επιλογές” της εφημερίδας Ελευθεροτυπίας.