«Αγαπητέ μου πατέρα,
Επήρα το πρώτο σας γράμμα καθώς ήρθα στο μέτωπο. Ξέραμε ότι το ταχυδρομείο θα αργούσε να έρθει γιατί όλα τα τραίνα κουβαλούσαν στρατό ώστε να προλάβουμε τον αιφνιδιασμό των Ιταλών. Τώρα όμως τακτοποιήθηκαν όλα. Σ’ ευχαριστώ πατέρα, καθώς και την μητέρα, για όσα καλά λόγια μου γράφετε. Πιστεύω όμως ότι και εσείς θα είστε ευχαριστημένοι από όσα καλά και μεγάλα κάναμε μέχρι τώρα. Μια και τους πήραμε τον αέρα από την πρώτη μάχη, δεν τους φοβόμαστε πια. Απεναντίας αυτοί μας τρέμουν. Δεν θα τους αφήσουμε να ησυχάσουν, αλλά θα τους κυνηγάμε όσο βαστάνε τα πνευμόνια μας και τα πόδια μας. Πιάνουμε κάθε μέρα αιχμαλώτους και λάφυρα, αλλά κανείς μας δεν θέλει να μείνει πίσω για συνοδεία αιχμαλώτων η για περισυλλογή λαφύρων. Όλος ο στρατός έχει μια ψυχή και μεγάλο ενθουσιασμό»
«Σεβαστέ μου πατέρα,
Τώρα σε δικαιώνω, πατέρα, που μου έλεγες ότι στα 1912 έως 1913 πολεμούσατε με ορμή σαν να είχατε φτερά και δεν λογαριάζατε καθόλου τις κακουχίες. Όταν μας τα έλεγες, εγώ τα νόμιζα για υπερβολές, αλλά τώρα έχω και εγώ την ίδια γνώμη. Πιστεύω μαθαίνετε όλα τα νέα με λεπτομέρειες. Τους ταράξαμε τους μακαρονάδες. Μας λένε ότι κουβαλούν πολύ στρατό. Τόσο το καλύτερο, γιατί θα πιάσουμε πιο πολλούς αιχμαλώτους. Σκέφτομαι ότι αυτοί οι άνθρωποι έλεγαν ότι θα μας φέρουν τον πολιτισμό, αυτοί που είναι φορτωμένοι από ψείρα και που κατάκλεψαν σαν διαρρήκτες όσα χωριά είχαν την ατυχία να υποστούν για λίγες μέρες τον ζυγό τους»
