Από το Σεπτέμβριο η επιστροφή στο σχολείο ήταν σαν ένας μαθηματικός γρίφος, στον οποίο κληθήκαμε ψύχραιμα και υπομονετικά να βρούμε μία λύση.
Οι μάσκες προβλημάτισαν- έπεφταν, τις σηκώναμε-τελικά, τα καταφέραμε… και σίγουρα αποδείξαμε πως δεν είναι ‘φίμωτρο’, γιατί δε μας έκλεισε το στόμα. Όλοι κληθήκαμε να πούμε τη γνώμη μας για το καθετί και σε καμιά περίπτωση το ίδιο με τον δίπλα μας…
Οι φωνές δεν ακούγονταν-«Τι είπες;», «Πες το πάλι, δεν κατάλαβα!» «Μπα! Μεγάλωσα και βαριακούω…», ενώ εγώ για να ακουστώ έπρεπε να μιλάω λες και τσακωνόμουν όλη την ώρα. Σιγά σιγά, πάει και αυτό, το βάλαμε σε μια σειρά…
Οι κανόνες πολλοί -και η ενέργεια για να τους τηρήσουμε πολλαπλάσια αυτής που είχα για την ‘παρεούλα’, αλλά λες ‘Άσε αξίζει τον κόπο’…
Δυο μήνες να λες και να δείχνεις πώς μπαίνουμε σε μια γραμμή και την Πέμπτη ακούω: «Είδες κυρία, η γραμμή της Δημοκρατίας είναι σαν και τη δική μας, ο καθένας κοιτάζει όπου θέλει»…!!! (Π.Πρ)
Η ευθύνη φέτος μεγαλύτερη από ποτέ αλλά η συνειδητοποίησή της και από τους γονείς πιο ισχυρή από κάθε άλλη φορά… Ένα συναχάκι ήταν αρκετό για το πρωινό τηλεφώνημα «Δε θα έρθουμε σήμερα, να σιγουρευτούμε πρώτα, μη σας δημιουργήσουμε πρόβλημα»…
Κι εκεί που νιώθεις πως βήμα βήμα κάτι πάει να γίνει, όλα πάλι σταματούν…
…Εκεί που τα παιδιά άρχιζαν να ξεδιπλώνουν σκέψεις και να κάνουν δειλά βηματάκια στα μονοπάτια της φαντασίας, έρχεται η οθόνη να ισοπεδώσει δημιουργικότητα, συνεργασία, γέλια, νοιάξιμο και επικοινωνία ουσιαστική – όχι πλασματική…
Πριν τρεις μόλις μέρες –στον κύκλο μας- χαϊδεύαμε και κάναμε μασάζ ο ένας στην πλάτη του άλλου, σχεδιάζαμε απαλά γραμμές και γράμματα στον μπροστινό μας προσέχοντας να μην τον πονέσουμε κι η τάξη ήταν περισσότερο ήσυχη από ποτέ. Το μόνο που ακουγόταν ήταν «ΜΜΜΜ!!!»
Ο Αριστοτέλης έλεγε «Η μόρφωση του μυαλού χωρίς τη μόρφωση της καρδιάς δεν είναι καθόλου μόρφωση».
Κρίμα που ενώ κάποιοι πραγματικά προσπαθήσαμε
να ξεπεράσουμε τα εμπόδια,
δεν καταφέραμε να πείσουμε αυτούς
που πίστευαν πως αποτελούμε πειραματόζωα…
Παρόλα αυτά…
“Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά
μη λέω πολλά
μ’ αρέσει να κοιτάω ψηλά
κοιτάω ψηλά στ’ ατέλειωτα τραγούδια
με τη σκιά μου να πετώ, να πετώ
να πιάνω αστέρια στο βυθό…”