γάσελα

A) Valerius Aedituus (1^ος αι. π.Χ.)

1. Dicere cum conor curam tibi, Pamphila, cordis,

quid mi abs te quaeram, verba labris abeunt,

per pectus manat subito <subido> mihi sudor:

sic tacitus, subidus, dum pudeo, pereo.

Τον καημό όταν πασχίζω να πω της καρδιάς μου, Παμφίλη,

(από σένα τι θέλω) τα λόγια γλιστρούν απ’ τα χείλη,

στο ασπαίρον μου ξάφνου το στήθος κυλάει ο ιδρώς:

και αισχύνομαι, χάνομαι έγκαυλος και σιωπηλός.

2. Quid faculam praefers, Phileros, qua est nil opus nobis?

ibimus sic, lucet pectore flamma satis.

Istam nam potis est vis saeva extinguere venti

aut imber caelo candidus praecipitans;

at contra hunc ignem Veneris, nisi si Venus ipsa,

nullast quae possit vis alia opprimere.

Γιατί, Φίλερε, δρόμο μου δείχνεις με μάταιη δάδα;

θα βαδίσουμε έτσι, η φλόγα στο στήθος αρκεί.

γιατί άγρια ορμή του ανέμου την δάδα μπορεί να την σβήσει

ή λαμπρός τ’ ουρανού καταρράκτης βροχής·

αλλά την αφροδίσια τούτη φωτιά, παρεκτός Αφροδίτης,

δεν μπορεί καμμιά άλλη να σβήσει ορμή.

B) Furius Antias (2^ος–1^ος αι. π.Χ.)

 Sanguine diluitur tellus, cava terra lutescit.

Omnia noctescunt tenebris caliginis atrae.

Increscunt animi, virescit volnere virtus.

Sicut ful[i]ca levis volitat super aequora classis,

Spiritus Eurorum viridis cum purpurat undas.

Quo magis in patriis possint opulescere campis.

Αίματι κλύζεται η χθων και η γαία πηλούται η κοίλη.

Άπαντα γίνονται νυξ υπό σκότους του μέλανος ζόφου.

Ρώννυντ’ ιδού! αι ψυχαί· εν πληγαίς αναθάλλει η τόλμη.

Ως ελαφρύς γερανός υπερίπταται στόλος υδάτων,

πνεύμα του θάλλοντος Εύρου εις το κύμα πορφύραν δωρίζει

ώστε τον πλούτον να εύρουν πολύν εις την γην την πατρώαν