Η πισίνα[1]
Η φίλη μου η Μαίρη είναι πολύ πλούσια. Πέρυσι πέθανε ο άντρας της, μουσικός στο επάγγελμα, και κληρονόμησε την αμύθητη περιουσία του. Μένει μόνη σε μια βίλα μπροστά στη θάλασσα. Έχει τεράστιο κήπο με γκαζόν και πισίνα.
Όσο ήταν παντρεμένη είχαμε χαθεί. Χθες μου τηλεφώνησε. Με κάλεσε στο σπίτι της. Είπε να έχω μαζί μου και το μαγιό μου για να κολυμπήσω.
Μετά που ήπιαμε τον καφέ μας, βούτηξα, μόνη εγώ, στην πισίνα. Μια όμορφη μουσική με υποδέχτηκε. Κάθε φορά που βουτούσα το κεφάλι μου στο νερό ξεκινούσε μια ζωηρή μελωδία. Έπαιζε ένα βιολί. Θαύμασα πόσο έχει προχωρήσει η τεχνολογία. Ήξερα πως οι πισίνες διαθέτουν φωτισμό. Δεν ήξερα πως παίζουν και μουσική.
Ευχαριστήθηκα το μπάνιο μου. Βγήκα και κάθισα στον ήλιο δίπλα στη φίλη μου. Της είπα πώς θαύμασα το σπίτι της και περισσότερο την πισίνα της, που παίζει και μουσική. «Μουσική;», με ρώτησε απορημένη. Της σιγοτραγούδησα τη μελωδία που άκουγα όταν κολυμπούσα.
Άρχισε να κλαίει.
«Η πισίνα δεν παίζει μουσική», μου είπε. «Η μελωδία αυτή ήταν η αγαπημένη του άντρα μου. Την έπαιζε συχνά με το βιολί του. Εγώ, απ’ τη μέρα που τον έχασα, δεν έχω μπει για μπάνιο. Ποτέ δε θα μπω… το ορκίστηκα. Πνίγηκε στην πισίνα ενώ κολυμπούσε!».
[1] Πρώτη δημοσίευση στην ενότητα «Στη σφαίρα της φαντασίας» (αρ. 32) στην ιστοσελίδα 121 Λέξεις. https://www.urnovl.co/novl/gOadEOgfF/read/coXECKLgo/gYJ28vLEB/32
Αφήστε μια απάντηση