Με μια σιγουριά / κοιτάζω το αύριο / …και αμφιβάλλω.
Ομίχλη γύρω. / Ποιος βλέπει καλύτερα; / Θαρρώ, οι τυφλοί.
Πορεία σωστή / μα να που αράξαμε / σε λάθος νησί!
Ρηχών ποταμών / τα νερά ξεφωνίζουν / τάχα τι λένε;
Όταν σβήνουν / τα ουράνια τόξα / τάχα πού πάνε;
Βρέξει χιονίσει / ένας ήλιος αντάρτης / θα μας ζεσταίνει.
Κι αν πέφτει βροχή / βγαίνω μόνος στους δρόμους / χωρίς ομπρέλα.
“Μέρες της Γριάς”… / Ο Μάρτης τα δόντια του / μας δείχνει πάλι.
Βράχο γυρεύει / η καρδιά να κουρνιάσει / σαν γλαροπούλι.
Ο ήλιος καίει. / Καμίνι αιώνιο. / Πού βρίσκει ρεύμα;
Κρύφτηκες μόνη / σ’ έναν στίχο χαϊκού / χωρίς εμένα.
Φεύγω στα ξένα / με μια βαλίτσα γεμάτη / μνήμες πατρίδας. /// Μια στάξη χώμα / ραμμένο στη φόδρα μου / προσκυνητάρι.
Γύρεψα μόνο / του πεύκου το θρόισμα / δίπλα στο κύμα.
Μιας γλάστρας χώμα / ο τόπος που πόθησα, / τίποτα άλλο.
Σκίσε τον χάρτη / και φτάσε στο όνειρο / χωρίς πυξίδα.
8 Απριλίου 2019 στις 22:16
Μαρία, ευχαριστώ για το σχόλιο. Παρότι το χαϊκού γεννήθηκε στην Ιαπωνία, σήμερα είναι μια ποίηση που διαδόθηκε σε όλα τα πλάτη της Γης. Σε κάθε χώρα αποκτά δικά της χαρακτηριστικά. Ίσως το χαϊκού (που έφτασε στην Ελλάδα αρκετές δεκαετίες πριν) τείνει να γίνει κομμάτι και της δικής μας, της ελληνικής, ποίησης. Πολλοί από εμάς που γράφουμε δεν το θεωρούμε και τόσο ξένο είδος, αν και γνωρίζουμε την ξενόφερτη ιστορία του. Το αφομοιώνουμε δημιουργικά και το προσαρμόζουμε στη δική μας εθνική και λαϊκή ιδιοσυγκρασία. Όσο για τις φωτογραφίες που πολλοί δημοσιεύουμε και μας δίνουν έτοιμες εικόνες, δεν είναι καθόλου απαραίτητες. Αν μάλιστα η επιλογή τους δεν είναι σωστή, μπορεί και να βλάπτουν το τελικό αποτέλεσμα και περιορίζουν τη φαντασία του αναγνώστη.
8 Απριλίου 2019 στις 21:33
πολύ ιδιαίτερη ποίηση, μακρυά απο τη δική μας, την ελληνική που έχει ομοιοκαταληξία και διαβάζοντας την, δημιουργείς εικόνες και δεν σου δίνονται όπως με τις φωτογραφίες…