Η γιαγιά είχε δίκαιο! Τα παιδιά χρειάζονται καθαρό αέρα και άσκηση. Όλοι το χρειαζόμαστε αυτό. Οι οικογένειες που περνούν χρόνο μαζί στη φύση δίνουν τροφή στο σώμα τους και συνδέονται καλύτερα μεταξύ τους. Όπως μας υπενθυμίζουν και επιβεβαιώνουν οι έρευνες, έχουμε πολλά να πάρουμε από τη φύση, ειδικότερα τα παιδιά.

Σύμφωνα με τις έρευνες, τα παιδιά που περνούν χρόνο έξω στη φύση είναι:

Πιο χαρούμενα: Ο ήλιος, ο καθαρός αέρας και η δραστηριότητες στη φύση ενθαρρύνουν τη θετική διάθεση και μειώνουν τις πιθανότητες για κατάθλιψη.

Πιο ήρεμα: Ο καθαρός αέρας καταπραΰνει τις αισθήσεις όλων των παιδιών. Ειδικά τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ επωφελούνται ιδιαίτερα από την ηρεμία και τη γαλήνη που προσφέρει η φύση.

Πιο υγιή: Πολλά παιδιά που δεν παίζουν αρκετά έξω στη φύση, έχουν μειωμένη Βιταμίνη D, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε άλλα προβλήματα υγείας. Επίσης, ο αέρας σε κλειστούς χώρους συνήθως δεν είναι υγιής, σε αντίθεση με τον αέρα σε εξωτερικούς χώρους που είναι γεμάτος οξυγόνο.

Πιο δημιουργικά: Το παιχνίδι έξω στη φύση είναι λιγότερο δομημένο σε σχέση με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που παίζουν τα παιδιά στο σπίτι. Έτσι τα παιδιά παίζοντας ενεργητικά έξω στη φύση χρησιμοποιούν ελεύθερα τη φαντασία τους αλλά ασκούν και το σώμα τους.

Λιγότερο αγχωμένα: Οι ήχοι, οι μυρωδιές και οι εικόνες που προσφέρει η φύση μειώνουν το άγχος και το στρες.

Καλύτεροι μαθητές: Οι έρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά που παίζουν έξω στη φύση έχουν συνήθως μεγαλύτερο εύρος συγκέντρωσης, αντέχουν περισσότερο την απογοήτευση καθώς γίνονται πιο δυνατά συναισθηματικά, και τα πάνε καλύτερα στο σχολείο.

Μικρότερη πιθανότητα να γίνουν υπέρβαρα: Οι παιδίατροι προτείνουν τουλάχιστον μια ώρα την ημέρα παιχνίδι έξω στη φύση. Αυτό μπορεί να τα προστατεύσει από την παχυσαρκία και τον διαβήτη.

Αντωνία Χατζηευτυχίου, Μουσικοθεραπευτής

Πρόκειται περί συγγενούς ανωμαλίας που αποδίδεται σε διαγραφή μέρους του χρωμοσώματος Νο. 7, και ειδικότερα του μέρους που φτιάχνει την πρωτεΐνη ελαστίνη, υπεύθυνη για την δύναμη και ελαστικότητα των τοιχωμάτων των αιμοφόρων αγγείων. Δε θεωρείται ότι το σύνδρομο μπορεί να κληρονομηθεί από προγόνους, καθώς επιπολάζεται τυχαίως και απροσδόκητα.

Ένα από τα σπάνια σύνδρομα που συνδέονται με την αναπηρία, το σύνδρομο Williams ανακαλύφτηκε το 1961.

Ένα σημαντικός παράγοντας στη διάγνωση του συνδρόμου Williams είναι η αναγνώριση εκείνων των φυσικών χαρακτηριστικών που συνηγορούν υπέρ του συνδρόμου. ‘Ατομα με το σύνδρομο William έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά προσώπου, που από μερικούς ειδικούς χαρακτηρίζονται ως “διαβολικά”, όπως: – μύτη κλείνουσα προς τα άνω – μάτια σε απόσταση μεταξύ τους – πλατιά στοματική κοιλότητα και σαρκώδη χείλη – μικρό πηγούνι – ελαφρώς φουσκωμένα χείλια – περίεργα, σε απόσταση μεταξύ τους δόντια.

Πηγή: https://www.noesi.gr/book/syndrome/williams