Παραμύθι «Μην κλαις Ειρήνη… Έχεις τη δύναμη του μυαλού σου!»

Κάποτε σε μια πόλη, την Ουτοπία, ζούσαν όλοι χαρούμενα και ειρηνικά.  Όμως φοβούνταν να βγουν έξω από τα σύνορα της πόλης. Θρύλοι έλεγαν ότι έξω από την Ουτοπία παραμόνευαν τέρατα, δράκοι, γίγαντες και καλικάντζαροι…

Ένα μικρό κοριτσάκι , η Ειρήνη, ζούσε στην ίδια γειτονιά με τις φίλες της την Χαρά και την Αγάπη. Μια μέρα όμως έγινε κάτι τρομερό! Μια μεγάλη φωτιά έπεσε στο σπίτι της Ειρηνούλας και το έκαψε..  Όλοι κατάλαβαν ότι ένας μεγάλος κίνδυνος πλησίαζε. Η Ειρήνη έψαξε να βρει τις φίλες της αλλά είχαν εξαφανιστεί και όλοι φοβήθηκαν ότι τις είχε απαγάγει κάποιο τέρας… Έτσι η Ειρήνη κάθισε έξω από το καμένο της σπίτι και έκλαιγε. Σε λίγο άκουσε μια φωνή να της λέει: Μην κλαις Ειρήνη… Μην φοβάσαι επειδή έχασες τη μαμά σου.. Μην στενοχωριέσαι… Έχεις τη δύναμη του μυαλού σου!

Η Ειρήνη γύρισε και αντίκρισε ένα μικροσκοπικό κορίτσι, που η οικογένειά της, νάνοι και αυτοί,  είχε αιχμαλωτιστεί πριν από πολλά χρόνια από τον τρομερό Πόλεμο… Το κοριτσάκι έπιασε την Ειρήνη από το χέρι και την οδήγησε στην άκρη του χωριού. Πήγαινε! Της είπε. Θέλω να ταξιδέψεις παντού και να σώσεις τον κόσμο από τον Πόλεμο. Μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις αυτό και τότε θα είσαι πάλι χαρούμενη. Πάρε αυτό το μαγικό δαχτυλίδι. Θα σε βοηθήσει όταν έρθει η στιγμή…. Έτσι η Ειρήνη αποφάσισε να βγει από τα σύνορα θέλοντας να μάθει περισσότερα για τον έξω κόσμο και να σώσει τις φίλες της.

Στο πρώτο χωριό συνάντησε ανθρώπους διχασμένους, που ενδιαφέρονταν μόνο για τον εαυτό τους και για κανέναν άλλο. Ζήτησε βοήθεια αλλά την έδιωξαν γιατί έλεγαν πως δεν υπάρχει χώρος και έτσι συνέχισε τον δρόμο της. Πιο κάτω συνάντησε ένα γέρο μέσα σε ένα φτωχικό, ο οποίος της είπε ότι σε όλο τον κόσμο κυριαρχεί ένας βασιλιάς, ο Πόλεμος, που έχει πολλούς ακόλουθους σε αυτή την περιοχή. Της είπε επίσης ότι σε αυτό το χωριό ήταν αρχηγοί ο Εγωισμός και η Κακία.

Στο  δεύτερο χωριό, συνάντησε μερικά παιδιά που έπαιζαν χαρούμενα κυνηγητό, ενώ παραδίπλα κάθονταν οι γονείς τους και τα πρόσεχαν. Ξαφνικά, πετάχτηκε ένα φίδι από κάτι θάμνους εκεί που έπαιζαν τα παιδιά. Χριστέ μου!, φώναξε ένας πατέρας φοβισμένος. Ποιος είναι αυτός ο Θεός; Μάλλον Αλλάχ ήθελες να πεις, είπε ένας άλλος πατέρας. Τότε επενέβη μια άλλη μητέρα: «Έχετε κάνει λάθος. Ο δικός μου θεός μπορεί να βοηθήσει καλύτερα…». Οι γονείς συνέχισαν να τσακώνονται για πολλή ώρα, ενώ τα παιδιά είχαν πάρει το φιδάκι και το άφησαν να συνεχίσει το ταξίδι του. Πίσω από τους μεγάλους, η Ειρήνη μπορούσε να διακρίνει τον Ρατσισμό και τη Διχόνοια να έχουν πάρει ποπ κορν και να γελάνε με το θέαμα.

Στο τρίτο χωριό, βασίλευαν η Πείνα και η Φτώχεια. Οι άνθρωποι ήταν λυπημένοι και φαινόταν καθαρά ότι είχαν ανάγκη από φαγητό και νερό καθαρό. Καθώς έψαχνε για την Αγάπη και τη Χαρά έφτασε στην άκρη του χωριού και με έκπληξή της είδε δύο τεράστια μαρμάρινα σπίτια με πλατιά μπαλκόνια και με πόρτες από χρυσάφι και με ακόμα περισσότερη έκπληξη διέκρινε να κατοικούν μέσα η Πείνα και η Φτώχεια! Τότε η Ειρήνη δεν άντεξε… Κατάλαβε πόσο κακό είχε κάνει ο Πόλεμος, πόσο παράξενα πράγματα συνέβαιναν με αυτόν αρχηγό…. Και άρχισε να κλαίει.. τα δάκρυα έτρεχαν και δεν σταματούσαν… τόσο που δεν είδε τη γριούλα που την πλησίασε και την κοιτούσε με συμπόνια… Από πού είσαι ; την ρώτησε. Έρχομαι από το χωριό πίσω από το βουνό και ψάχνω τις φίλες μου.. Με λένε Ειρήνη…, της είπε. Ειρήνη… τι όμορφο όνομα… Μου θυμίζει τον καιρό που ήμουν μικρή…, είπε η γριούλα. Κάποτε και εδώ ζούσαν οι άνθρωποι χαρούμενα, αλλά μετά ήρθε ο Πόλεμος, μας έκαψε τα σπίτια μας, και έβαλε τους δικούς του αρχηγούς να μας κυβερνούν…

Η Ειρήνη άκουγε και έκλαιγε… Ήταν σίγουρη πως ο ίδιος κίνδυνος παραμόνευε έξω από το χωριό της. Γι’ αυτό είχαν κλέψει τις φίλες της. Ξαφνικά, έπιασε στην τσέπη της το μαγικό δαχτυλίδι. Ίσως τελικά ήταν η μόνη που μπορούσε να τις σώσει και να σώσει το χωριό της και τον κόσμο όλο. Έτσι είπε στον εαυτό της: Μην κλαις Ειρήνη… Έχεις δύναμη και μυαλό. Ψάξε, θα τις βρεις τις φίλες σου και μαζί θα νικήσετε τον Πόλεμο.

Η Ειρήνη άφησε τη γριούλα και έφυγε…

Στο τέταρτο χωριό ήταν το αρχηγείο του Πολέμου. Φωτιές τρομαχτικές έκαιγαν γύρω γύρω και όσο μεγάλωναν τόσο δυνάμωνε και ο Πόλεμος. Η Ειρήνη βρήκε τις φίλες της κλεισμένες σε ένα μικρό δωματιάκι και μαζί σκέφτηκαν και κατέστρωσαν ένα σχέδιο. Θα έσβηναν τις φωτιές του Πολέμου που τις κρατούσαν αναμμένες μικροί θυμωμένοι νάνοι. Πλησίασαν τους νάνους και δεν τους φοβήθηκαν. Κατάλαβαν ότι είναι θυμωμένοι για κάποιο λόγο κα μίλησαν μαζί τους. Οι νάνοι όταν άκουσαν για το χωριό της Ειρήνης, της Χαράς και της Αγάπης θυμήθηκαν την καταγωγή τους και όσα τους είχε κάνει ο Πόλεμος και αποκάλυψαν το μυστικό του. Όλοι μαζί αποφάσισαν να τον διώξουν μακριά. Με το μαγικό δαχτυλίδι σταμάτησαν τις φωτιές και φώναξαν τη βροχή και τη θάλασσα να παρασύρουν όλα τα άσχημα πράγματα του Πολέμου και τον ίδιο να τον κλείσουν σε μια σπηλιά. Έτσι και έγινε…

Την άλλη μέρα όλα ήταν φωτεινά. Όλα τα χωριά και οι άνθρωποι μέσα και έξω από τα τείχη έγιναν πάλι χαρούμενοι και αγαπημένοι. Τα κορίτσια γύρισαν στις οικογένειές τους και οι νάνοι…. Οι νάνοι κρύφτηκαν στα δέντρα, στα λουλούδια, σε όλα τα όμορφα πράγματα που ζωγραφίζουν τα παιδιά. Από εκεί θυμίζουν σε όλους πόσο όμορφη είναι η ζωή και ότι για κανένα λόγο δεν πρέπει να την χαλάει ο πόλεμος.