Τα παιδιά γνωρίζουν μέσα από φωτογραφικό υλικό και ηχητικά ντοκουμέντα, τα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου.
Αμέσως μετά , ο Βασίλης Άγγελος αναρωτιέται:
“Γιατί , οι φοιτητές που ήταν στο Πολυτεχνείο δεν έκαναν κάτι για να σταματήσουν το τάνκς; … να έφτιαχναν μια παγίδα ας πούμε … εγώ θα έφτιαχνα … ”
Κάπως έτσι , ξεκίνησε μια όμορφη συζήτηση (ακολουθούν κάποια αποσπάσματα) :
Λύση 1η: Τοίχος-εμπόδιο
«Μπορούσανε να φτιάξουν έναν τοίχο για να μην μπει μέσα (στο Πολυτεχνείο) το τανκς» Σοφοκλής
«Το τανκς θα γκρέμιζε τον τοίχο» Δημήτρης Ι.
«Να φτιάχνανε ένα σιδερένιο τοίχο» Σοφοκλής
…
Λύση 2η: Καταστροφή τανκς
«Μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα αληθινό όπλο μπαζούκα και να διαλύσουμε τις ρόδες του τανκς» Βασίλης
«Ναι , μπορούμε να πάρουμε ένα πολύ δυνατό όπλο με πολύ δυνατές σφαίρες σιδερένιες και να σπάσουμε τις ρόδες από το τάνκς» Δημήτρης Ζ.
…
Λύση 3η: Παγίδα
«Μπορούμε άμα έρθει εδώ να πάρουμε ένα σφυρί που έχει και ο μπαμπάς μου, να σπάσουμε το πάτωμα , να κάνουμε μια τρύπα , μετά να βάλουμε το χαλάκι που έχουμε εκεί και μετά να πάει να το πατήσει και να πέσει κάτω» Μαίρη
«Μπορούμε να σπάσουμε το πάτωμα , να βάλουμε ένα χαλί , να πέσει κάτω και να σπάσει το τανκς» Ελβίρα
«Θα μπορούσανε να ‘ χανε κάνει μια τρύπα να πέσει το τανκς μέσα» Δημήτρης Ι.
«Μπορεί να έπεφτε σε μια παγίδα με το τανκς» Σταύρος
…
Λύση 4η: Τιμωρία
“Θα μπορούσαμε να το σπάγαμε το τανκς, να τον κλειδώσουμε (στο Πολυτεχνείο) και μετά να μη μπορούσε να βγει» Μαριλένα
«Και πώς θα το σπάγαμε;» Μαρία
«Μ’ ένα σφυρί» Μαριλένα, Δημήτρης Ι.
«Αλλά είναι μεταλλικό… (το τάνκς)» Δημήτρης Ι.
«Εγώ πάντως έχω κάτι , μια καρέκλα πολύ δυνατή που μπορεί να σπάσει το τάνκς» Μαριλένα
«Ή το παγκάκι ή το τραπέζι» Μαρία
…
Όπως καταλαβαίνετε , οι ιδέες μας ήταν πολλές (ανάρτησα μόνο κάποιες!) και τα θέματα που αναδύθηκαν ακόμα περισσότερα (π.χ. πώς “τιμωρούμε” κάποιον όταν κάνει κάτι που δεν μας αρέσει…, δημοκρατία έναντι δικατατορίας , το αγαθό της ελευθερίας της έκφρασης κτλ). Βέβαια , έννοιες και ζητήματα όπως τα παραπάνω , δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά τόσο εύκολα από τα παιδιά αυτής της ηλικίας… ωστόσο είχαμε μια πρώτη ενδιαφέρουσα επαφή.
Μετά από λίγες μέρες , το θέμα επανέρχεται…
Η κυρία αναρωτιέται:
“Χτες , σκεφτόμουν , όλα αυτά που είπατε (αναφερόμουν στην παραπάνω συζήτηση)… ήταν πραγματικά πολύ έξυπνες λύσεις , όμως δεν σας κρύβω οτι στεναχωρήθηκα και λίγο. Δε μου αρέσουν βλέπετε και πολύ οι παγίδες , οι τιμωρίες και όλα αυτά. Αναρωτιέμαι , λοιπόν , μήπως θα μπορούσαμε να είχαμε σκεφτεί και μια πιο ειρηνική λύση… για να λύσουμε το πρόβλημα“
Σιγά – σιγά , οδηγούμαστε στις ακόλουθες σκέψεις:
” Θα του πω (αυτού που οδηγεί το τανκς) , έλα να συζητήσουμε κάτι όλοι μαζί. Ξέρεις εσύ οτι ο πόλεμος είναι κακός , θα ‘πρεπε να κάνουμε ειρήνη” Μαρία
“Μπορούσαμε να πηγαίναμε μπροστά από το τανκς και να του λέγαμε STOP , ΤΕΛΕΙΩΣΕ , δεν θα έχεις πια το τανκς , θα το πάμε φυλακή το τανκς και να του βάζαμε ένα καπέλο και να έφτιαχνε οτι πράγματα είχανε χαλάσει … δηλαδή να τον είχαμε κάνει μάστορα” (λίγο νωρίτερα ο Άλκης είχε προτίνει να τον κάναμε ψαρά :-)) Άλκης (προνήπιο)
“…Έχω μια λύση να του βάλω φανάρι και αλυσίδα , για να σταματήσει το τανκς” Μάριος
“Να του βάζαμε ένα φανάρι που να λέει ΣΤΑΜΑΤΑ και να σταματούσε και να έβγαινε έξω και να το συζητούσαμε” Δήμητρα Λ.
“Μπορούσαμε να βάλουμε ένα φανάρι και όταν το φανάρι έλεγε STOP στο κόκκινο , θα του λέγαμε να κατέβει από το τανκς και να συζητούσαμε¨ Δήμητρα Π.
“Μπορούμε να φτιάξουμε μια πινακίδα που να λέει STOP και να σταμάταγε” Μαίρη
“Θα μπορούσαμε να του πούμε όλοι εμείς , όλοι οι Έλληνες , όλα τα παιδιά της τάξης μας και της διπλανής τάξης , θα του λέγαμε ν’ αλλάξει κι αυτός γνώμη και να ζήσει μαζί με εμάς …” Στέλλα (προνήπιο)
Κάπως έτσι , οδηγηθήκαμε στην ειρηνική επίλυση του προβλήματος.
Και ποιά είναι αυτή;;;;
Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ.
Έτσι , κάνουμε και στην τάξη μας οταν προκύπτει ένα πρόβλημα , μια διαφωνία…
…
Η επέτειος του Πολυτεχνείου , ολοκληρώθηκε με την γιορτούλα μας την Παρασκευή , όπου παρουσιάσαμε στα παιδιά της διπλανής τάξης , ένα μικρό θεατρικό δρώμενο και τραγουδήσαμε όλοι μαζί τα τραγούδια “Ο δρόμος” και “Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο”. Κρίμα που έλειπαν κάποια παιδιά μας! 🙁
