Θέλω να χτίσω ένα σπιτάκι
στη μοναξιά και στη σιωπή.
Ξέρω μια πράσινη ραχούλα…
Δε θα το χτίσω εκεί.
Ξέρω στη χώρα τη μεγάλη
τον πλούσιο δρόμο τον πλατύ,
με τα παλάτια και τους κήπους…
Δε θα το χτίσω εκεί.
Ξέρω το πρόσχαρο ακρογιάλι,
όλο το κύμα το φιλεί,
κρινόσπαρτη είναι η αμμουδιά του…
Δε θα το χτίσω εκεί.
Ατέλειωτη τραβάει μια στράτα,
σκίζει μια χέρσα απλοχωριά,
σκληρά τη δέρνει το αγριοκαίρι
κι ο λίβας τη χτυπά.
Μια στράτα χιλιοπατημένη,
τον καβαλλάρη νηστικό,
τον πεζοδρόμο διψασμένο
θάφτει στον κουρνιαχτό.
Εκεί το σπίτι μου θα χτίσω
με μια βρυσούλα στην αυλή,
πάντα η γωνιά του θα καπνίζει
κι η θύρα του θα’ ναι ανοιχτή.
- ραχούλα = βουνοπλαγιά, λοφίσκος, βουναλάκι, ύψωμα
- πρόσχαρο (προσ (ς) + χαίρω) =χαρούμενο, γελαστό, χαρωπό, εγκάρδιο
- κρινόσπαρτη = σπαρμένη με κρίνα
- τραβά μια στράτα = ξεκινά ένας δρόμος
- τη δέρνει τ’ αγριοκαίρι = τη χτυπά ο άγριος καiρός, άνεμοι, καταιγίδες
- χιλιοπατημένη = την έχουν περπατήσει πάρα πολλοί άνθρωποι
- κουρνιαχτός = σκόνη σε μεγάλη ποσότητα, που αιωρείται
- γωνιά (εδώ) = τζάκι (πρβλ : παραγώνι)
- θύρα = πόρτα
Κάντε κλικ εδώ για την ανάλυση του ποιήματος.
Κωστής Παλαμάς
(Κλικ στην εικόνα)