Πόσες φορές έτρωγαν οι Βυζαντινοί;
Οι Βυζαντινοί, έτρωγαν 4 φορές την ημέρα.
◦Το πρωινό «πρόγευμα» ή «πρόφαγον»
◦Το μεσημεριανό «Μεσημβρινό» ή «Άριστον»
◦Το απογευματινό «Δειλινόν ή Δειλήν»
◦Το βραδινό «Δείπνο».
Κύρια ωστόσο γεύματα, ήταν το Άριστον και το Δείπνο.
Τι έτρωγαν οι Βυζαντινοί;
- Χόρτα και λαχανικά
- Σιτηρά για την παρασκευή ψωμιού και διάφορων χυλών
- Κρασί
- Κρέας όπως αρνί, κατσίκι, χοιρινό και κυνήγι
- Λάδι, φρούτα και αποξηραμένα φρούτα
- Γαλακτοκομικά προϊόντα
- Μέλι, βασικό τρόφιμο για τους μοναχούς, όπως μελόπιτες και παστέλια από μέλι και σουσάμι
- Ψάρια και οστρακοειδή πολύ περισσότερο σε περίοδο νηστείας
Οι πλούσιοι
Πεντανόστιμο συνοδευτικό κάθε δείπνου ήταν ζεστά ψωμάκια μέσα σε πλεχτά καλαθάκια, τα οποία αποκαλούσαν «σιλίγνια» και τα προμηθεύονταν από τα τοπικά «μαγκιπεία», δηλαδή τα αρτοποιεία.
Εξαίσιες σάλτσες, εκ των οποίων η πιο δημοφιλής ήταν ο γάρος, σερβιρίζονταν μέσα σε μικρά, βαθουλωτά πιάτα, τα «σαλτσάρια» και τα «γαράρια». Ο γάρος ήταν ένα μίγμα από νερό, κρασί, λάδι και ξύδι. Με αυτές τις σάλτσες περιέχυναν τα πιάτα με κρέας ή ψάρι για να τα νοστιμίσουν.
Πήλινο σαλτσάριο
Για το πιπέρι οι Βυζαντινοί ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν μεγάλα ποσά για την απόκτηση του από τις εξωτικές αγορές της Μέσης Ανατολής. Ειδικά, το μαύρο πιπέρι το έτριβαν μαζί με σινάπι για να παρασκευάσουν ένα είδος πικάντικης μουστάρδας.
Το αλάτι χρησιμοποιείτο για να τονώσει τη γεύση αλλά και να γιατρέψει διάφορες αρρώστιες, καθώς οι Βυζαντινοί πρόσδιδαν θεραπευτικές ιδιότητες σε αυτό. Η μαγευτική Ανατολή ήταν προμηθευτής και άλλων μπαχαρικών στο βυζαντινό τραπέζι, όπως το γαρίφαλο, το μοσχοκάρυδο, η κανέλα ή «τριψίδι», το ινδικό ξύλο ή κινναμώμον κ.α.
Δεν έλειπαν και άλλα ξηρά καρυκεύματα όπως η ρίγανη, το μάραθο, ο δυόσμος, η κάππαρη κ.α. Το ξύδι, κατ’ ευφημισμό γνωστό και ως «γλυκάδι», αποτελούσε απαραίτητο συστατικό γαρνιρίσματος για πολλά βυζαντινά πιάτα, καθώς τα λεμόνια ήταν ακόμα άγνωστα.
Όμως, ο «βασιλιάς» του βυζαντινού τραπεζιού μιας αρχοντικής βυζαντινής οικογένειας ήταν μαύρα αυγά ψαριού: το μαύρο χαβιάρι.
Οι φτωχοί
Η βάση της διατροφής τους ήταν, όπως και σήμερα, το ψωμί. Οι απλοί πολίτες προμηθεύονταν πρόχειρα ψωμάκια, τα λεγόμενα «προσφούρνια», που ήταν καμωμένα με φτηνό αλεύρι.
Για τους φτωχούς, τα λαχανικά ήταν το πιο συνηθισμένο πιάτο, πράγμα που τα έκανε ελάχιστα αγαπητά στους πλουσιότερους. Πολλές φορές, τα ανακάτευαν με όσπρια, μια πρακτική που συμβαίνει μέχρι σήμερα. Αρκεί να αναφέρουμε το γνωστό σε όλους μας σπανακόρυζο ή τα μαυρομάτικα φασόλια ανακατωμένα με χόρτα. Κάθε λογής λαχανικά μπορούσε να βρει κανείς, όπως κουνουπίδια, παντζάρια, αγκινάρες, βλίτα, τσουκνίδες, γαλατσίδες, κολοκύθια, σκόρδα, κρεμμύδια, σπαράγγια, μαρούλια, μελιτζάνες και αγριόχορτα.
Βραστά όσπρια ήταν επίσης ένα πιάτο συνηθισμένο για τους φτωχούς Βυζαντινούς. Αλλά και τα φασόλια, τα μπιζέλια, τα ρεβίθια και η φάβα δεν ήταν άγνωστα στους Βυζαντινούς. Επίσης, σούπες, πατσάδες και σαλάτες.
Για τους φτωχούς το αρνίσιο κρέας ήταν πρώτο σε προτίμηση. Ακολουθούσε το κατσικίσιο, το βοδινό και το χοιρινό ή «μουχτερό», δηλαδή μοχθηρό. Το κρέας μαγειρευόταν με διάφορους τρόπους, ψητό, βραστό ή παστό. Μία από τις αγαπημένες συνταγές των Βυζαντινών ήταν βραστό χοιρινό με λαχανικά, όπως μαρούλια, ίσως θυμίζοντας στον σημερινό αναγνώστη το γνωστό σε όλους φρικασέ
