Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια καθηγήτρια Μαθηματικών στην Α’ Λυκείου. Εκανε ήσυχα το μάθημά της, έλυνε τις ασκήσεις της χωρίς να ενοχλεί τους μαθητές της κι όλα ήταν όμορφα, παραμυθένια… Ώσπου ήρθε ο Νοέμβρης που τό ‘ χουνε συνήθειο οι καθηγητές να βάζουν τα Διαγωνίσματά τους. Το παραμυθένιο κίμα άλλαξε λίγο. Όλοι ταράχτηκαν κι ανησύχησαν. Μην ανησυχείτε τους είπε. Όλα θα πάνε καλά. Διαβάστε τη Θεωρία από το βιβλίο, δείτε και τις ασκήσεις πού ‘χουμε λύσει και θα γράψετε καλά…Όλοι ησύχασαν πάλι. Το παραμυθένιο κλίμα άρχισε να ξανάρχεται. Μερικοί μαθητές διάβασαν πολύ καλά.
Κι έφτασε η πολυπόθητη μέρα της κρίσεως. Δόθηκαν τα θέματα ( στιλ Πανελληνίων, με 100νταβάθμια βαθμολογία ). Τα τρία πρώτα θέματα οι διαβασμένοι τα έλυσαν. Το τέταρτο έμοιαζε από άλλο πλανήτη. Τελικό αποτέλεσμα; Άριστα το 85. Κανα δυό πάνω από 80 κι ύστερα το χάος…
Θα μπορούσε το παραμύθι να τελειώσει εδώ. Πιο ωραία όμως είναι τα παραμύθια με happy end. Ας το πούμε λοιπόν κι αυτό…
Έτρεξαν οι μαθητές να βρουν Φροντιστήριο ή Ιδιαίτερα. Είναι ο μόνος δρόμος; Εμείς λέμε “οχι” αλλά ποιος μας ακούει;
Α, ναι και … ζήσαμε εμείς καλά και … τα Φροντιστήρια καλλίτερα
