Το ΔΝΤ ιδρύθηκε το 1944, καθώς τελείωνε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος με στόχο να ελέγχει την τήρηση της ελεύθερης αγοράς στο «δυτικό» μισό του πλανήτη και να εξασφαλίζει ότι η παγκόσμια οικονομία κινείται προς όφελος των πλούσιων και των ισχυρών. Δίδυμη αδερφή του είναι η Παγκόσμια Τράπεζα που δανείζει είτε για έργα ανάπτυξης, είτε για τις «διαρθωτικές αλλαγές» που προτείνει το ΔΝΤ.
Αντίθετα ακόμη και από οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ ή η Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΔΝΤ δεν λειτουργεί στη βάση της «ισοτιμίας» των κρατών-μελών. Κάθε χώρα έχει ψήφους ανάλογα με το μέγεθος της οικονομίας της.
Δεν υπάρχουν ούτε καν δημοκρατικά προσχήματα. Οι εννέα ισχυρότερες χώρες συγκεντρώνουν το 50% των ψήφων. Οι 150 φτωχότερες συγκεντρώνουν όλες μαζί περίπου 25%. Στις πολύ σημαντικές αποφάσεις χρειάζεται πλειοψηφία 85%. Οι ΗΠΑ είναι η μόνη χώρα που έχει πάνω από 15% των ψήφων και έτσι γίνεται και η μόνη χώρα που έχει πρακτικά δικαίωμα βέτο.
Ομως, πέρα από το πώς παίρνονται οι αποφάσεις, η εμπειρία είναι πικρή για το πού οδήγησαν αυτές οι αποφάσεις. Μια ματιά στην χτυπημένη από το σεισμό Αϊτή είναι αρκετή. Το 2003 η Αϊτή πλήρωσε 57 εκατομμύρια δολάρια για τόκους προς το ΔΝΤ, ενώ η ξένη «βοήθεια» προς τη χώρα ήταν 39 εκατομμύρια. Ανάμεσα στην «τεχνογνωσία» που είχε προσφέρει το ΔΝΤ στη χώρα ήταν ότι το 1995 την εξανάγκασε να μειώσει τους δασμούς στο ρύζι, από 35% σε 3%. Ετσι, μια χώρα που ως τότε έκανε εξαγωγές ρυζιού, έφτασε μέσα σε 10 χρόνια να εισάγει τρία στα τέσσερα κιλά ρύζι από το εξωτερικό, κυρίως από τις ΗΠΑ. Η άλλη συμβουλή-εντολή του ΔΝΤ προς την Αϊτή ήταν να παγώσει τους μισθούς στους δημόσιους υπάλληλους. Τώρα, μετά το σεισμό, το ΔΝΤ ξανάρχεται «γενναιόδωρα» να δανείσει την Αϊτή, πάντα με όρους και εκβιασμούς.
Πηγή: Εφημερίδα Ημερησία 19/2/2010
