Πέρυσι τέτοιες μέρες παραμονές 25ης Μαρτίου, ένα άρθρο του Νίκου Δήμου για τους μύθους της επανάστασης του 21 είχε “ανάψει φωτιές” και προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας… Εκείνο που προκάλεσε τη μεγαλύτερη αντίδραση δεν ήταν η παράθεση κάποιων ιστορικών αληθειών με τις οποίες θα πρέπει σιγά- σιγά να εξοικειωθούμε, (όπως π.χ, ο μύθος του κρυφού σχολειού και το “φεγγαράκι μου λαμπρό” που πρώτη η Μαρία Ρεπούση ανέφερε και σήκωσε θύελλα αντιδράσεων) αλλά η διαπίστωση του ότι η χώρα απελευθερώθηκε στο πλαίσιο της μεγαλύτερης ανθρωπιστικής εκστρατείας της Δύσης…

Είναι αν μη τι άλλο αφελές να θεωρεί κανείς ότι χώρες όπως η Ρωσία, η Αγγλία και η Γαλλία, οι μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, διακατέχονταν από φιλάνθρωπα ή φιλοχριστιανικά αισθήματα και αυτό πρέπει να μας είναι πυξίδα και για τη σημερινή περίοδο που η χώρα βρίσκεται σε ένα οικονομικό κλοιό (πόλεμο τον χαρακτηρίζουν άλλοι). Όσο πιο νωρίς κατανοήσουμε ότι δεν υπάρχει ούτε “ξανθό γένος” , ούτε δημοκρατική Δύση που προωθεί τον εκδημοκρατισμό των υπανάπτυκτων , αλλά συμφέροντα και μόνο, τόσο πιο γρήγορα θα αντιληφθούμε ότι μόνοι μας θα πρέπει να επιλέξουμε εκείνους που μπορούν να φτιάξουν ένα αξιόπιστο εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση και να το υπηρετήσουμε…

Στην απάντησή μας μεταξύ άλλων αναφέραμε: Ναι πράγματι έγινε σφαγή στην Τριπολιτσά από τους Έλληνες, μετά την πολιορκία, όπως έγινε και στην πολιορκία της Άμφισσας (Σάλωνα) Στα Σάλωνα είχαμε των Τούρκων, στην Τριπολιτσά των Εβραίων. Πράγματι μετά το 1825 και την επιδρομή του Ιμπραήμ, η επανάσταση είχε επί της ουσίας σβήσει. Όντως οι Έλληνες είχαν διαιρεθεί και πολεμούσαν Στερεολλαδίτες εναντίον Πελοπονησίων, με αρχηγό οι μεν τον Καραϊσκάκη, οι δε τον Κολοκοτρώνη, πολιτικοί εναντίον στρατιωτικών και πάει λέγοντας (το σαράκι της φυλής ή το διαίρει και βασίλευε της θαλασσοκράτειρας που μας είχε δώσει και τα “θαλασσοδάνεια»).

Πράγματι πολλοί από τους οπλαρχηγούς ήταν Αρβανίτες και δεν μιλούσαν ελληνικά όπως ο Μάρκος Μπότσαρης. Πράγματι το Πατριαρχείο αναγκάστηκε να αφορίσει την επανάσταση, αυτό δεν γλίτωσε ωστόσο τον πατριάρχη Γρηγόριο Ε’ από την κρεμάλα. Ο ρόλος των Φαναριωτών στην εποχή της Τουρκοκρατίας είναι γκρίζος αφού οι ηγεμόνες της Μολδοβλαχίας λειτουργούσαν ως οι ΜΚΟ της εποχής. Προπλήρωναν τους φόρους στο σουλτάνο οι Φαναριώτες έμποροι και χρηματιστές και μετά ξεζούμιζαν με διπλάσιους και τριπλάσιους κεφαλικούς φόρους (χαράτσια) τους ντόπιους, υπό τις ευλογίες του πατριαρχείου που ήταν ο διοικητής των Χριστιανών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (Ρουμ Βιλαέτ).

Αυτός είναι και ο λόγος που σταδιακά αποσχίστηκαν οι εκκλησίες της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας και της Σερβίας (δημιουργώντας τα Εξαρχεία) από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Όσο για τους Αρβανίτες ήταν Χριστιανοί άρα ανήκαν στο Ρουμ -βιλαέτ, αφού έθνη δεν υπήρχαν ακόμη. Η εθνογένεση που ξεκίνησε από τη Γαλλική επανάσταση είναι ένα σύγχρονο εφεύρημα ( των τελευταίων δύο αιώνων) και αποτέλεσε το σαράκι που κατέφαγε και διέλυσε την Οθωμανική αυτοκρατορία και που βοήθησε τους αστούς να υπερισχύσουν των

φεουδαρχών, μέσω της κρατικής γραφειοκρατίας)..

Κάτι παρόμοιο συνέβη και στην Ελλάδα αφού έμποροι της διασποράς και καπεταναίοι που είχαν εκμεταλλευτεί ευνοϊκές συνθήκες από τους Ρωσοτουρκικούς πολέμους (σήκωναν Ρώσικη σημαία και είχαν θησαυρίσει στους ναπολεόντειους πολέμους από τον αγγλικό αποκλεισμό), αποφάσισαν να πάρουν τις τύχες του έθνους στα χέρια τους για οικονομικούς λόγους (αφού πλέον οι ναπολεόντειοι είχαν τελειώσει άρα και το πλιάτσικο των καραβιών και των λιμανιών), αλλά εκμεταλλευόμενοι και την καταπίεση που ασκούσαν από καιρού εις καιρό οι Οθωμανοί .Οι οποίοι Οθωμανοί ωστόσο για την αγροτική παραγωγή είχαν τη δεκάτη και όχι την έννοια των τσιφλικιών με τους κολλήγους, για να θυμηθούμε και τον εορτασμό του Κιλελέρ, τουτέστιν ο Θεσσαλός αγρότης ήταν καλύτερα με τον Τούρκο μπέη , παρά με τον Έλληνα τσιφλικά που είχε και το ..”προτιμησιακό δικαίωμα” στην πρώτη νύχτα του γάμου, κατάλοιπο από την δυτικού τύπου φεουδαρχία…

Να τονίσουμε απλά ότι οι Οθωμανοί για να ασκήσουν μία κάπως πιο ανεκτική διοίκηση στην αυτοκρατορία τους αρχικά είχαν δώσει προνόμια στους Σλαβόφωνους λαούς και κυρίως τους Σέρβους, αλλά όταν κατάλαβαν ότι αυτοί υποκινούνταν από τους Ρώσους, έδωσαν τα προνόμια ελέγχου των Χριστιανικών πληθυσμών στους Έλληνες (Ρωμιούς για την ακρίβεια, από το Ρουμ – βιλαέτι).

Τα έθνη κράτη μέσω της κρατικής γραφειοκρατίας, των λόμπι και των μεσαζόντων που ήταν άγνωστη έννοια για τους Οσμανλήδες σούφι, που είχαν ως θεσμό το παζάρι, την απευθείας δηλαδή διαπραγμάτευση παραγωγών και καταναλωτών (όλοι οι καταναλωτές ήταν και παραγωγοί την εποχή εκείνη και εξ ου και η τράμπα) ήταν και η αιτία που η Δύση με το τραπεζικό σύτημα που απεχθανόταν την απευθείας συναλλαγή, δημιούργησαν το λεγόμενο Ανατολικό ζήτημα”.

Τη διάλυση δηλαδή αργά αλλά σταθερά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που ξεκίνησε από την Ελληνική επανάσταση του 1821 και ολοκληρώθηκε με τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αρβανίτες λοιπόν και Βλάχοι και Τσακώνηδες και νησιώτες όλοι τους ήταν Ρωμιοί δηλαδή Χριστιανοί κι ας μη μιλούσαν την ελληνική γλώσσα που διεσώθη χάρη στον Αδαμάντιο Κοραή. Άλλωστε και ο μακεδονομάχος «καπετάν Κότας» (βλέπε «Μυστικά του Βάλτου» Πηνελόπη Δέλτα) σλαβόφωνος ήταν αλλά αισθανόταν Έλληνας και όταν τον συνέλαβαν οι Τούρκοι και τον έγδαραν ζωντανό στην πλατεία της Μπίτολα (Μοναστήρι) έψαλλε τον εθνικό ύμνο του Διονύσιου Σολωμού στα σλάβικα!

Ερχόμαστε όμως και στις επιλεκτικές αναφορές του Νίκου Δήμου: Οι μεγάλες δυνάμεις δεν μας απελευθέρωσαν το 1827 στο πλαίσιο της πιο μεγάλης ανθρωπιστικής επιχείρησης που έγινε ποτέ. Δέχονταν πρώτον πιέσεις από το κύμα φιλελληνισμού (είμαστε στην εποχή του ρομαντισμού και οι θυσίες των Ψαρών, της Χίου και του Μεσολογγίου έχουν προκαλέσει αίσθηση) που είχε κυριέψει τους λόγιους της Ευρώπης και τις θυσίες φιλελλήνων όπως ο λόρδος Μπάϊρον, (υπήρχε και τότε πολιτικό κόστος παρά τις βασιλικές ηγεμονίες). Δεύτερον αποφάσισαν να αλλάξουν την πολιτική Μέτερνιχ της μη παραβίασης των συνόρων που η Ιερά Συμμαχία προωθούσε ως απάντηση στην εκατόμβη των ναπολεόντειων πολέμων και να τελειώνουν με το λεγόμενο «ανατολικό ζήτημα» δηλαδή τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αργά αλλά σταθερά….

Και τρίτον και πιο σημαντικό, τα δάνεια της Αγγλίας. Αυτά που φαγώθηκαν πριν καν φτάσουν στον προορισμό τους που είχαν ληστρικά πανωτόκια και προκαταβολές και τα οποία ποτέ δεν θα αναγνώριζε σε τραπεζίτες και χρηματιστές της Αγγλίας η Οθωμανική αυτοκρατορία. Άρα ήταν προτιμότερο για τη θαλασσοκράτειρα τότε Αγγλία να έχει ένα τεχνητό κράτος «αποικία χρέους» και να ξεζουμίζει τους πολίτες του μέχρι εξοντώσεως και εξοφλήσεως.

Εννοείται φυσικά ότι εξαιτίας των δυσβάστακτων όρων των τριών δανείων που συνήψαμε με τράπεζες της Αγγλίας στα χρόνια της επανάστασης είχαμε απανωτές χρεοκοπίες μέχρι και το 1897, ενώ και η χρεοκοπία του 1932 επί Βενιζέλου πέρα από την δαπανηρή μικρασιατική εκστρατεία και την ακόμη πιο δαπανηρή μικρασιατική καταστροφή και την επανένταξη των προσφύγων.

Και όχι τόσο λόγω της ιδιαιτερότητας της φυλής, της ανυπαρξίας κράτους και διοικητικών δομών, που ορισμένοι νεωτεριστές – εκσυγχρονιστές προωθούν ως εκδοχή (όχι ότι δεν έπαιξαν και αυτά σημαντικό ρόλο). Χαρακτηριστικά αναφέρει ο Νίκος Μπελογιάννης στο απαγορευμένο του βιβλίο «τα ξένα δάνεια στην Ελλάδα» ότι από το πρώτο δάνειο των 2 εκατομμυρίων λιρών ονομαστική αξία με τα πανωτόκια και τις προκαταβολές τόκων και τα ασφάλιστρα (τότε δεν υπήρχαν cds και τα ασφάλιστρα των δανείων προπληρώνονταν) έφτασαν τελικά μόλις 300.000 λίρες στην Ελλάδα και αυτές σκορπίστηκαν από τους Έλληνες μεσάζοντες.

Την ίδια περίπου τύχη είχαν και τα υπόλοιπα δύο. Απαιτεί διαρκή μελέτη πράγματι η ελληνική ιστορία και αναθεωρήσεις όταν έρχονται στο φως νέες πηγές, αλλά κάθε έθνος έχει έναν μύθο μικρό ή μεγάλο. Του δικού μας είναι από τους σχετικά μικρούς. Τα περί Αγίας Λαύρας δηλαδή και παλαιών Πατρών Γερμανού και σύμπτωσης με την εορτή του Ευαγγελισμού… Μη λησμονούμε όμως ότι δεν απελευθερώθηκαν πρώτοι από τον οθωμανικό ζυγό ούτε οι Σέρβοι, ούτε οι Βούλγαροι, ούτε οι Αιγύπτιοι και δεν είναι μικρό πράγμα αυτή η επανάσταση για τα δεδομένα της εποχής…

Αν κάτι πάντως πρέπει να διδαχτούμε από την επανάσταση του 21, είνια ότι με μεγίστη ευκολία πριν καν απελευθερωθούμε και υποκινούμενοι από ξένες Δυνάμεις και κυρίως από την Αγγλία επιχειρήσαμε να αλληλοσφαγούμε. Έτσι μας “έσωσαν” στο Ναβαρίνο οι τρεις Εγγυήτριες” και για τούτο λέει ο Μανώλης Γλέζος ότι το 1827 απελευθερωθήκαμε αλλά δεν ανεξαρτητοποιηθήκαμε. Ενώ τον κυβερνήτη που θέλησε να φτιάξει ένα εθνικό σχέδιο για την επιβίωση του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους, τον Καποδίστρια, τον δολοφονήσαμε…