Ο Θείος λόγος και η θυσία της Σταύρωσης ας καθοδηγούν την κάθε σκέψη μας για να βλέπουμε πίσω με κατανόηση, μπροστά με ελπίδα, γύρω μας με αγάπη! Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση!
Να περάσετε υπέροχα!!!
Αυτές τις μέρες ας αναλογιστούμε….
Το πιο εύκολο πράγμα, είναι να είσαι ο Ιούδας. Λες πως είσαι φίλος, μα όταν βρεις την ευκαιρία, δε διστάζεις για τριάκοντα αργύρια, με ένα φιλί τους ανθρώπους σου να τους προδώσεις.
Το πιο εύκολο πράγμα, είναι να είσαι ο Πιλάτος. Κάθε φορά που τα πράγματα ζορίζουν, εσύ ‘’νίπτεις τας χείρας σου’’. Δεν παίρνεις την ευθύνη ούτε για τις πράξεις σου, ούτε για τη ζωή σου.
Το πιο εύκολο πράγμα, είναι να είσαι και εσύ ένας από τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους. Για τον κόσμο όλο, τίμιος, δίκαιος, καθαρός, μέσα σου όμως, να κρύβεις, μίσος, οργή, ζήλεια, υπερηφάνεια, ασπλαχνία.
Το πιο εύκολο πράγμα είναι να είσαι ο όχλος. Χάβρα Ιουδαίων. Να μην έχεις βούληση. Να μην παίρνεις καμία ευθύνη. Να μην βάζεις το μυαλό σου να σκεφτεί. Απλά να ακολουθείς. Σαν πρόβατο. Και ‘’άρον άρον’’ να ζητάς να σταυρωθεί, αυτός που μέχρι χθες επευφημούσες.
Το πιο εύκολο πράγμα είναι να είσαι ο Βαραββάς. Να χτίζεις τη δική σου ελευθερία, τη δική σου ζωή, εις βάρος κάποιου άλλου.
Το πιο εύκολο πράγμα, είναι να είσαι ο ληστής στα αριστερά. Και ακόμα και εκεί, στην έσχατη στιγμή σου, να μην λες ένα ‘’ήμαρτον’’, αλλά να βρίζεις, να φωνάζεις, να κατηγορείς και να χλευάζεις άλλους για τα δικά σου λάθη.
Το δύσκολο, είναι να είσαι ο Χριστός. Να σταυρώνεσαι καθημερινά για χάρη όσων αγαπάς και παρόλα αυτά να ψιθυρίζεις πάνω από το σταυρό ‘’ Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι’’…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος Μ.Sc.
Θεριά οι άνθρωποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.
Κώστας Βάρναλης “Οι Πόνοι της Παναγιάς”
ΚΟΙΤΩ ΤΟ ΣΤΑΥΡΌ ΚΑΙ ΣΑΣΤΙΖΩ…
Πως ένα κομμάτι ξύλο βασταξε πάνω τον ίδιο το Θεό…
Πως ένα κομμάτι ξύλο έφερε πάνω του όλες τις αμαρτίες των ανθρώπων…
Πως λίγα δάκρυα του Ιησού δημιούργησαν ωκεανούς ελέους του Θεού…
Πως ο πονος από ένα καρφί μπορεί γίνει η αρχή της σωτηρίας όλων και να σταματήσει ο πονος της ψυχής…
Πως λίγες ειλικρινείς λεξεις όπως το ”ΜΝΗΣΘΗΤΙ ΜΟΥ ΚΥΡΙΕ ΟΤΑΝ ΕΛΘΗΣ ΕΝ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΣΟΥ” μπορεί να προσφέρει τον παράδεισο σε μια ψυχή.
Δάκρυσα κι εγώ… σε ένα ξύλο οι αμαρτίες του κόσμου κι εγώ δεν καταφέρνω να σηκώσω τις δικές μου…
Το χτύπημα από το καρφί σπάει στα δύο τον εγωισμό μου και η κραυγή πόνου του Χριστού τρυπάει τη συνείδηση μου και μου υπενθυμίζει ότι Αυτός άντεξε τα πάντα για εμένα!
Τα λόγια των στρατιωτών που τον περιγελούν υιοθετεί η δική μου εγωπαθεια που με τη σειρά της κοροϊδεύει εμένα…
Σηκώθηκα… φίλησα τον σταυρό κοίταξα ψηλά στο τρούλο τον Παντοκράτορα, του άπλωσα το χέρι, του ζήτησα να είναι πάντα κοντά μου… κι εκείνος μου σιγοψιθυρισε ότι στη ζωή μου πάντα θα απλώνεται ένα χέρι να με βοηθάει, να με ξεκουράζει, να σηκώνει τα βάρη τα πολλα… μόνο που αυτό το χέρι θα έχει μια τρύπα στη μέση… να μου υπενθυμίζει ότι η υπέρτατη αγάπη που καταγράφηκε ποτέ προς τους ανθρώπους, πέρασε από μια σταύρωση…
Άγιος Παΐσιος