Tο να μεγαλώνεις παιδιά  είναι η πιο απαιτητική και δύσκολη δουλειά για κάθε άνθρωπο. Κατά βάθος γνωρίζεις ότι δεν μπορείς να τα κάνεις όλα τέλεια και στην προσπάθειά σου να αποφύγεις παλιά λάθη των γονιών σου, κάνεις καινούρια και νιώθεις τύψεις και απογοήτευση. Φροντίζεις συνεχώς να παρέχεις εφόδια, υλικά και πνευματικά, έτσι ώστε ποτέ να μην υπάρξει η υπόνοια ότι δεν έδωσες αρκετά. Αγχώνεσαι για το αν έχεις προσφέρει αρκετά ερεθίσματα για να «θριαμβεύσει» το παιδί στη ζωή του και γίνεσαι αυστηρός μαζί του, μα πιο πολύ με τον εαυτό σου.

Σε όλον αυτόν τον αγώνα, όμως, υπάρχουν φορές που ξεφεύγουμε και υιοθετούμε συμπεριφορές που μας απομακρύνουν απ’ το σκοπό μας: να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να είναι δυνατά, υπεύθυνα και συνειδητοποιημένα. Φυσικά, αυτό προϋποθέτει να έχουμε εμείς οι ίδιοι αυτά τα χαρακτηριστικά.

Οι γονείς που έχουν συνειδητοποιήσει ορισμένες αλήθειες:

Δεν πιστεύουν στο «τέλειο» παιδί

Κάθε παιδί έχει τις δικές του ικανότητες και χαρίσματα, όπως αδυναμίες και ελαττώματα. Είναι πολύ υγιές να υπάρχουν απαιτήσεις, καθώς με αυτόν τον τρόπο μαθαίνουμε στα παιδιά να έχουν φιλοδοξίες και να αγωνίζονται για τη ζωή τους. Όμως, οι υπερβολικές απαιτήσεις, η αίσθηση ότι το παιδί μας είναι ικανό να καταφέρει τα πάντα στην εντέλεια, μπορεί να προκαλέσουν αρνητικές συνέπειες στον ψυχισμό του. Ένας συνειδητοποιημένος γονιός καταλαβαίνει ότι το παιδί του δεν μπορεί να αριστεύσει σε ό,τι κάνει. Αντί λοιπόν, να σπρώχνουμε τα παιδιά, πιέζοντας τα να επιτύχουν, ας τα βοηθήσουμε να γίνουν καλύτερα σε αυτό που πραγματικά είναι.

Δεν αποτρέπουν τα παιδιά τους απ’ το να κάνουν λάθη

Τα λάθη είναι μέρος της ζωής και μπορούν να γίνουν ο καλύτερος δάσκαλος, όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά για όλους μας. Όταν αφήνουμε τα παιδιά να κάνουν λάθη, αυτόματα τους επιτρέπουμε να μάθουν και να έρθουν αντιμέτωπα με τις επιλογές τους και τις συνέπειες αυτών. Είτε αποτυγχάνουν σε ένα διαγώνισμα, είτε έχουν μια λάθος συμπεριφορά, οφείλουμε σαν γονείς να τα συμβουλεύουμε και να τα καθοδηγούμε.

Δεν μπερδεύουν την τιμωρία με την πειθαρχία

Η πειθαρχία είναι ο τρόπος με τον οποίο βοηθάμε τα παιδιά να πράττουν σοφότερα στο μέλλον. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν  συνέπειες, σκοπός όμως είναι να αποκτήσουν τα παιδιά αυτοπειθαρχία, έτσι ώστε να μπορούν να ζυγίζουν τις επιλογές τους και να γνωρίζουν τι είναι καλύτερο για αυτά βαδίζοντας προς το μέλλον.

Δεν είναι υπερπροστατευτικοί

Aν ήταν στο χέρι μας θα προστατεύαμε τα παιδιά μας συνεχώς, φροντίζοντας να μην χρειαστεί ποτέ να αντιμετωπίσουν δυσκολίες ή άσχημες συνθήκες και, κακά τα ψέματα, αυτό θα μας γλύτωνε περίσσιο άγχος. Μεγαλώνοντας, όμως, ένα παιδί μέσα σε μια φούσκα προστασίας, του στερούμε τη δυνατότητα να εξελιχθεί πνευματικά, του δημιουργούμε δυσκολία στο να παίρνει αποφάσεις και το κυριότερο, δεν γίνεται ποτέ ανεξάρτητο.

Δεν αφήνουν το παιδί να τους κάνει ό,τι θέλει

Σε κάθε οικογένεια πρέπει να είναι ξεκάθαροι οι ρόλοι τόσο των γονιών, όσο και των παιδιών. Είναι πολύ σημαντικό να λαμβάνουμε υπόψιν τις απόψεις των παιδιών, χωρίς όμως να τους παραχωρούμε δύναμη, την οποία λόγω μικρής ηλικίας ενδέχεται να εκμεταλλευτούν με το λάθος τρόπο.

Δεν τους επιτρέπουν να ρίχνουν το φταίξιμο στους άλλους

Το να μάθουν τα παιδιά να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους είναι το ίδιο απαιτητικό και δύσκολο με το να αποδέχονται τα λάθη τους. Όταν μεταφέρουν το φταίξιμο σε κάποιον άλλον, ουσιαστικά ζητούν από μας να υποστηρίξουμε αυτή τη στάση και πολλές είναι οι φορές που το κάνουμε, ξεχνώντας ότι είναι εις βάρος τους. Φράσεις όπως «Δεν έφταιγα εγώ, εκείνος το ξεκίνησε» ή «Γινόταν φασαρία στην τάξη και δεν έγραψα καλά» είναι συχνά παραδείγματα. Η απόρριψη, η αποτυχία και η αδικία είναι κομμάτι της ζωής! Είναι στο χέρι μας, να μάθουμε στα παιδιά μας να βρίσκουν τρόπους να μετατρέπουν τις δυσκολίες σε δύναμη και να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, ανεξαρτήτως συνθηκών.