Το blog του 1ου ΓΕΛ Αλίμου για το θέατρο

 Τη Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013 η ομάδα του προγράμματος

« Θεατρική Παιδεία» παρακολούθησε την παράσταση    

« Ο πουπουλένιος »

Κοινωνικό του Μάρτιν ΜακΝτόνα

Σκηνοθ.-μετάφρ.:Κ. Μαρκουλάκης

Ερμηνεύουν: Κ. Μαρκουλάκης, Ν. Κουρής, Οδ. Παπασπηλιόπουλος, Γ. Πυρπασόπουλος.

Σκην.-κοστ.: Αθ. Σμαραγδή, Φ. Φωτιάδης. Μουσ.: Μ. Μάτσας. Φωτ.: Αλ. Γιάνναρος.

Θέατρο Αθηνών Βουκουρεστίου 10, Κέντρο Τηλ : 2103312343

Η ομάδα των σχολιαστών

Στέφανος Πουλίδης

Την Κυριακή 15/12 παρακολουθήσαμε την παράσταση “ο Πουπουλενιος” στο θέατρο Ακροπόλ.Οι Μαρκουλακης, Κουρης, Πυρπασοπουλος και Παπασπηλιοπουλος έδωσαν εξαιρετικές ερμηνείες που δυστυχώς επισκιαστηκαν απο άλλους παράγοντες. Ιδιαιτερα ο Πυρπασοπουλος που υποδύεται ένα νεαρό με νοητική υστέρηση ξεχώρισε και συγκλόνισε.Όσον αφορά τα “κακως κειμενα” της παράστασης,η εναλλαγή ανάμεσα στο γέλιο και το κλάμα,το κωμικό και το δραματικο όχι μόνο κουράζει τον θεατή αλλα και τον εμποδίζει να συλλάβει την εξέλιξη του εργου. Το πραγματικό  εμπλέκεται με υπερρεαλιστικους κόσμους που προοδευτικά και ανεπιγνωστα το υποκαθιστουν.Το όλο εγχείρημα ειναι μια πολύ ενδιαφέρουσα σύλληψη του διάσημου ιρλανδου θεατρικού συγγραφέα Μαρτιν ΜακΝτονα που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ενα εκπληκτικό αποτέλεσμα και σε δραστηριοποίηση του ακροατη.Ωστοσο,τα παραμύθια μαλλον καταλήγουν στο να τον καθησυχάζουν ,να τον αδρανοποιουν,παρα τον κινητοποιούν.Ο θεατής καταλήγει να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο υπαρκτό και το ανύπαρκτο,το υποθετικό και το πραγματοποιήσιμο,ενώ ο ψυχικός κόσμος του κλονίζεται από τις συνεχείς ψυχολογικές μεταπτώσεις.Το τέλος,προκειμένου να αποδίδει την τραγικότητα ξενίζει τον ακροατή αφού η κάθαρση ειναι μερική. Θέτετε το ερώτημα του κατά πόσο ο συγγραφέας,που ειναι ο πρωταγωνιστής της παράστασης,άρα και κάθε λογοτέχνης,επιστήμονας και γενικότερα πνευματικός άνθρωπος,φερει ευθύνη για τα αποτελεσματα του έργου του.Διότι αν ο θεατής καλείται να επιλέξει για το ποιος ειναι υπαίτιος για το φρικιαστικό θάνατο μικρών παιδιών,μάλλον θα καταδικάσει το συγγραφέα,παρά τον γλυκο,ανήμπορο,αξιολύπητο αδελφό του.Ειναι εναργης ο διαχωρισμός που γίνεται ανάμεσα στα πρόσωπα της παράστασης.Εντουτοις,ο θεατής καλείται να επιστρατεύσει κάθε στοιχείο του ειναι του και με πνευματική διεργασία να υπερφαλαγγισει τα εμπόδια,που άδικα έχουν τεθεί,για να ξεκλειδώσει τις ιδιαίτερες πτυχές της προσωπικότητας κάθε ήρωα.Μια παράσταση ιδιαίτερη που αξίζει κανείς να παρακολουθήσει αλλα δεν την συστήνουμε ανεπιφύλαχτα.

Η ομάδα των δημοσιογράφων 

Νάταλι Καπτανή Δέσποινα Λιάπη Όλγα Παπαγεωργοπούλου

Την Κυριακή 15/12/2013 οι συμμετέχοντες της θεατρικής ομάδας του 1^ου Λυκείου Αλίμου παρακολούθησαν την θεατρική παράσταση “Ο Πουπουλένιος” ένα ψυχολογικό θρίλερ του Ιρλανδού MartinMcDonaghκαι ελληνική απόδοση Κ. Μαρκουλάκη στο θέατρο Αθηνών στο Σύνταγμα.
Στο δικτατορικό καθεστώς ο συγγραφέας Χατούριαν (Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης) θεωρείται ύποπτος για τη δολοφονία τριών παιδιών. Τους φόνους αυτούς όμως δεν τους διέπραξε ο ίδιος αλλά ο νοητικά καθηστερημένος αδελφός  του Μίκαλ (Γιώργος Πυρπασόπουλος) μιμούμενος τις ιστορίες του συγγραφέα. Οι ανακρίσεις ξεκινούν και σταδιακά δίνουν την ευκαιρία στον καθένα από τους ήρωες να αφηγηθεί την ιστορία του. Ακόμα και οι δύο αστυνομικοί Τουπόλσκι (Νίκος Κουρής), Άριελ (Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος ), οι οποίοι αν και φαίνονται αδίσταχτοι φανερώνουν τα ευαίσθητα στοιχεία τους και δείχνουν τη σημασία της παιδικής ηλικίας και τον καθοριστικό ρόλο της για την ενηλικίωση.
Το θέμα του έργου είναι η βία του δυνατού. Είτε αυτή αντιπροσωπεύεται από έναν γονιό, είτε από έναν αστυνομικό. Η διαδικασία της βίας είναι κυκλική. Ξεκινά από την οικογένεια και περνά στο κοινωνικό σύνολο. Το έργο μιλάει ουσιαστικά για τη διαδικασία της ενηλικίωσης και το τι μεταφέρουμε στην ενήλική μας ζωή από τις επιθυμίες μας, τις φιλοδοξίες μας, τα όνειρά μας, τα τραύματά της παιδικής μας ηλικίας, τα οποία δεν μας εγκαταλείπουν.

Για ποιο λόγο επιλέξατε την παράσταση <<Ο Πουπουλένιος>>;
~Οι θεατρικές κριτικές ήταν αυτές που μου κίνησαν το ενδιαφέρον.
~Τα ονόματα των ηθοποιών που σε παλαιότερες παραστάσεις συγκίνησαν το κοινό.
~Η υπόθεση του έργου.

Τι σας εντυπωσίασε στην παράσταση;
~Οι ηθοποιοί κατάφεραν να με εντυπωσιάσουν αφού με έπεισαν ότι οι ήρωες που υποδύονται ήταν πρόσωπα πολυεπίπεδα και σημαντικά. Παρακολούθησα τις ψυχικές τους μεταπτώσεις και τις σκέψεις τους χωρίς να αμφισβητήσω πως υπήρχαν.
~Η εναλλαγή του δράματος με το γέλιο με χαλάρωνε και με βοηθούσε να σκεφτώ καταστάσεις δύσκολες της ανθρώπινης ζωής που παρακολουθούσα στη σκηνή του θεάτρου.
~Ο τρόπος που απεικονίστηκαν οι γονείς. Τα πρόσωπά τους, σαν μάσκες, έκρυβαν πίσω τους ανθρώπους αδιάφορους και ασυγκίνητους. Όπως ακριβώς παρουσιάζονται οι γονείς απέναντι στον κόσμο των παιδιών.

Τι σας απογοήτευσε στην παράσταση;
~Κάτι έλειπε.
~Δεν κατάφερε να με συγκινήσει.
~Ήταν πιο πολύ διανοητικό παιχνίδι ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία παρά θέατρο.
~Δεν έφερε το θεατή κοντά στα όσα γίνονταν. Η απόσταση στην οποία στην οποία τον κρατούσε έμοιαζε ηθελημένη. Ίσως γιατί η βία που ήταν το θέμα του έργου ήταν πολύ μεγάλη, σχεδόν αβάσταχτη για να τη νιώσει κάνεις. Ήταν πιο εύκολο να τη σκεφτεί.
~Άφηνε κάποια αναπάντητα ερωτήματα:
-Δεν κατάλαβα ποιος ήταν στο τρίτο κλουβί.
Ίσως ένας παιδεραστής. Αυτή η χειρότερη μορφή βίας, απέναντι στα παιδιά.
-Ίσως κάποιος ανυποψίαστος άνθρωπος που ζει τη ζωή του χωρίς να προβληματίζεται, να σκέφτεται, να είναι σε επαφή με τη συγκίνησή του.

Τι γεύση σας έμεινε από το την παράσταση;
Θεωρώ ότι μου έμεινε ένα αισιόδοξο μήνυμα διότι ο Άριελ δεν καίει τελικά τις ιστορίες του συγγραφέα. Οι ιστορίες με κάποιον ακατανόητο τρόπο, για τον ίδιο τον επηρρεάζουν και τελικά υποκύπτει στη δύναμή τους.