Το blog του 1ου ΓΕΛ Αλίμου για το θέατρο

Τη Κυριακή 4 Μαΐου 2014 η ομάδα του προγράμματος

« Θεατρική Παιδεία» παρακολούθησε την παράσταση

«Η νυχτερίδα»

Οπερέτα Γιόχαν Στράους ο νεότερος

Μουσική διεύθυνση: Μιχάλης Οικονόμου
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ευκλείδης

Ερμηνεύουν: Δημήτρης Πακσόγλου, Μαρία Μητσοπούλου, Σταμάτης Μπερής, Μαρισία Παπαλεξίου, Γιάννης Χριστόπουλος, Αρκάδιος Ρακόπουλος , Θανάσης Ευαγγέλου, Κάτια Πάσχου, Βάγια Κωφού, Παύλος Μαρόπουλος, Παναγιώτης Πρίφτης , Ειρήνη Αθανασίου

Συμμετέχουν η Ορχήστρα, η Χορωδία και μέλη του Μπαλέτου της ΕΛΣ

Μετάφραση ποιητικού κειμένου: Δημήτρης Δημόπουλος, Σκηνικά: Σωτήρης Στέλιος
Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη, Χορογραφία: Μαρία Κουσουνή, Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Διεύθυνση χορωδίας: Αγαθάγγελος Γεωργακάτος

Θέατρο Ολύμπια, Ακαδημίας 59-61, Τηλ : 2103662100

Η ομάδα των σχολιαστών 

Πάνος Γραφακος,  Γιάννης Τρίμης,  Ντάνα Κουσέτζη

Στα πλαίσια της «θεατρικής παιδείας» παρακολουθήσαμε την οπερέτα του JohannStrauss  II «diefledermaus» ( η νυχτερίδα ) με σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Ευκλείδη και μουσική διεύθυνση του Ανδρέα Πυλαρινού, στο θέατρο «ΟΛΥΜΠΙΑ» από την Εθνική Λυρική Σκηνή. Πρόκειται για μια εκ των δημοφιλέστερων του  είδους της ενώ αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα βιεννέζικης οπερέτας και μουσικής γενικότερα. Είναι δε το  1^ο  έργο που παρουσίασε  η Εθνική Λυρική Σκηνή, όταν συστάθηκε.

Το libretto του έργου στην παράσταση που παρακολουθήσαμε ήταν μεταφρασμένο στα Ελληνικά, ενώ η σκηνοθεσία χαρακτηριζόταν από πληθώρα νεωτερισμών. Η πλοκή του έργου είχε μεταφερθεί από τη Βιεννέζικη αριστοκρατία του 19^ου αιώνα στην «καλή κοινωνία» της Αθήνας της δεκαετίας του 60’, λίγες μόλις ώρες πριν το Απριλιανό πραξικόπημα.

Με το finale της ουβερτούρας, σηκώθηκε η αυλαία και βρεθήκαμε στην αυλή μιας έπαυλης των αθηναϊκών προαστίων και σοκαριστήκαμε από την παρουσία και ελλείψει βαρύτητας κίνηση δύο αστροναυτών στο γκαζόν. Παρακολουθήσαμε, κατόπιν, ένα ετερόκλιτο πλήθος, αποτελούμενο από χίπηδες, καμαριέρες, μπαλαρίνες και μια νυχτερίδα, να παρελαύνει μπροστά στα μάτια μας. Η εξέλιξη της πλοκής του έργου συνίστατο στην περίπλοκη φάρσα που είχε μηχανευτεί ο φίλος του πρωταγωνιστή Γκάμπριελ Φον Αϊζενσταϊν ως αντεκδίκηση για ένα κακόγουστο αστείο που είχε παίζει εις βάρος του τρία χρόνια νωρίτερα, κατά το οποίο τον είχε αφήσει να περιπλανιέται μόνο του στην πόλη φορώντας μια στολή νυχτερίδας ( ύστερα από την παρεύρεση τους σε ένα μασκέ πάρτι ).

Οι σκηνοθετικοί νεωτερισμοί, παρόλο που παρουσίαζαν το έργο υπό μια καινούρια οπτική γωνία, αλλοίωναν ένα σημαντικό μέρος του χαρακτήρα του έργου, ενώ έχουμε συνηθίσει την όπερα να μας μεταφέρει σε μια άλλη εποχή, η συγκεκριμένη παράσταση δεν μας έκανε να νιώσουμε το πνεύμα της Βιέννης του 19^ου αιώνα, αλλά παρουσίασε μια πραγματικότητα όμοια με τη δικιά μας. Ενώ υπήρχαν πολλές αναφορές που ταίριαζαν με το χρονικό πλαίσιο στο οποίο είχε τοποθετηθεί η πλοκή του έργου, προσδίδοντας του κάτι το αστείο, μείωναν ταυτόχρονα την ποιότητα της παράστασης. Γενικότερα, η εικόνα που παρουσίασε ο σκηνοθέτης δεν συμβάδιζε με την εικόνα που είχαμε σχηματίσει για τα έργα και την εποχή του Strauss.

Σε μουσικό επίπεδο η ορχήστρα απέδωσε με μεγάλη ακρίβεια το έργο. Το κούρδισμα ήταν καλό και η ένταση και το χρώμα της ήταν δεμένο με τους τραγουδιστές. Ωστόσο έλειπε σε πολλά σημεία η ψυχή, ιδιαίτερα από τα μπάσα έγχορδα στις χαρακτηριστικές βιεννέζικες τόλκες και τα walter. Τα χάλκινα της ορχήστρας τήρησαν τον βιεννέζικο χαρακτήρα του έργου, τόσο σε θέμα έντασης – πράγμα που σπανίως δυστυχώς στη χώρα μας συμβαίνει – όσο και σε θέμα ποιότητας ήχου. Πιθανόν, να χρειαζόταν λίγο καλύτερο κούρδισμα στα timpani ενώ θα  βοηθούσε η παρουσία ξύλινου ταμπούρου και όχι παρέλασης. Πάντως συνολικά, η ορχήστρα τίμησε το έργο με την απόδοσή της.

Πολλοί απο τους τραγουδιστές ωστόσο, δεν είχαν αρκετά δυνατές φωνές ώστε να διακρίνονται τα λόγια τους και νομίζουμε ότι το πρόβλημα το επέτεινε κι η ασαφής άρθρωσή τους. Παρατηρήσαμε, ακόμη, οτι η τραγουδίστρια που έπαιξε τον ρόλο της συζύγου του πρωταγωνιστή, Ροζαλίντα, ξεχνούσε πολλές φορές τα λόγια της με αποτέλεσμα να παραλείπει ολόκληρα δίστιχα. Εν αντιθέσει, τα μπαλέτα άφησαν μια πολύ καλή εντύπωση.

Εν κατακλείδι, το αποτέλεσμα ήταν αρκετά ικανοποιητικό, περιείχε όμως πολλές αβλεψίες που θα μπορούσαν να έχουν αντιμετωπιστεί από μεγαλύτερες προσπάθειες εξασφαλίζοντας έτσι την δυνατότητα των συντελεστών της παράστασης να αποδώσουν το έργο όπως του άξιζε.