Τη Κυριακή 9 Μαρτίου 2014 η ομάδα του προγράμματος
« Θεατρική Παιδεία» θα παρακολουθήσει την παράσταση
«Η κυρία του Σεληνόφωτος»
Συμμετέχουν η ηθοποιός Ρένη Πιττακή στο ρόλο της Γυναίκας με τα μαύρα, η μεσόφωνος Μαρία Μαρκέτου, ο Άρης Παπαδόπουλος στο ρόλο του Νέου. Aφηγητής ο Ηλίας Κουντής.
Μουσικοί: Γιάννης Ρωμανός (βιόλα), Ορέστης Τσεκούρας (κιθάρα), Γιάννης Σαμπροβαλάκης (κλαρινέτο). Σκηνοθεσία: Ηλίας Κουντής
Διεύθυνση μουσικού συνόλου: Νίκος Βασιλείου.
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Ηρώων Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς Τηλ : 2104143310
Η ομάδα των σχολιαστών
Πάνος Γραφάκος
«Η κυρία του σεληνόφωτος» είναι μια μονόπρακτη όπερα του Γιώργου Σισιλιανού για μεσόφωνο και μικρό μουσικό σύνολο, βασισμένη στο σκηνικό ποίημα του Γιάννη Ρίτσου «Η σονάτα του σεληνόφωτος», η οποία ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά στο πλαίσιο μιας σειράς παραστάσεων με τίτλο «Γυναικών Μονόλογοι». Κατά τη διάρκειά της παρακολουθούμε μια γερασμένη ποιήτρια, κλεισμένη σε ένα παλιό σπίτι, να εξομολογείται σε έναν νεαρό.
Στα θετικά της παράστασης συγκαταλέγεται το πολύ δυνατό κείμενο, με το αβάσταχτο σχεδόν βάρος που προκαλούσε στο κοινό. Μία γυναίκα τσακισμένη, που σαπίζει κλεισμένη σε ένα σάπιο σπίτι, και που παίρνει ως μόνη απάντηση στην εξομολόγησή της το χλευασμό είναι ένα θέαμα που πλησιάζει τη βαναυσότητα, και προκαλεί αναμφισβήτητα πολλά συναισθήματα στον θεατή. Επιπλέον, ο χώρος του θεάτρου λειτουργούσε πολύ ευεργετικά για το έργο, καθώς συνδυαζόταν στην εντέλεια με την ατμόσφαιρα που θα μπορούσε να έχει το ετοιμόρροπο σπίτι της ηρωίδας.
Από την άλλη πλευρά, όμως, η παράσταση δεν ήταν ακριβώς επιτυχημένη. Η προσπάθεια του δημιουργού να συνδυάσει δύο μορφές τέχνης, το θέατρο και τη μουσική, με μία ηθοποιό και μία τραγουδίστρια να παίζουν ταυτόχρονα τον ίδιο ρόλο, παρουσιάζοντας δύο διαφορετικές πτυχές του ίδιου χαρακτήρα, παρόλο το ενδιαφέρον που παρουσίαζε ως ιδέα, στην πράξη δεν είχε το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Η σύνδεση των δύο αυτών τεχνών ήταν σε πολλά σημεία δυσαρμονική και δυσάρεστα ανοίκεια, με τον θεατή-ακροατή να προσπαθεί να μοιράσει την προσοχή του στους δύο συντελεστές, που ενώ θεωρητικά θα αλληλοσυμπληρώνονταν, πρακτικά ερχόντουσαν σχεδόν σε σύγκρουση. Ένας εκπαιδευμένος θεατής μπορούσε να καταλάβει και να απολαύσει και τους δύο άξονες του έργου, το απαίδευτο όμως μέρος του κοινού ήταν καταδικασμένο σε μία συνεχή σύγχιση.
Ένας ακόμα παράγοντας που εμπόδισε την απόλαυση ήταν η ελλιπής πληροφόρηση. Η ιστοσελίδα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά δεν ανέφερε πουθενά ότι η παράσταση θα πραγματοποιούταν στο φουαγιέ του θεάτρου. Οι θεατές περίμεναν ότι θα παρακολουθούσαν μία παράσταση στην κανονιοκή θεατρική σκηνή του κτηρίου, αλλά οδηγήθηκαν αντιθέτως σε ένα μακρύ διάδρομο με καρέκλες. Ακόμη, παρόλο που η παράσταση ήταν «βασισμένη» στο κείμενο του ποιητή, σύμφωνα με την ίδια ιστοσελίδα, ήταν στην πραγματικότητα αυτούσιο το κείμενο, χωρίς να του έχει προστεθεί κάτι πέραν της μουσικής. Ίσως η φράση «μουσική διασκευή» να ήταν πιο ακριβής.
Τελικά, η «Κυρία του σεληνόφωτος» είναι μια ιδιαίτερη παράσταση. Ένα μέρος του κοινού θα την λατρέψει, ένα άλλο όμως θα φύγει απογοητευμένο. Πέραν των προσωπικών προτιμήσεων του καθενός, θα ήταν σίγουρα προτιμότερο το κοινό να ήξερε τι επρόκειτο να δει, και να μην δεχόταν μόνο εσφαλμένες πληροφορίες από το ίδιο το θέατρο. Λίγη οργάνωση θα βελτίωνε μακράν την ελληνική θεατρική πραγματικότητα.
Αφήστε μια απάντηση