Στην Κυριακάτικη Καθημερινή ο Απόστολος Λακασάς ασχολείται με τους λόγους που επηρεάζουν τους φοιτητές να επιλέγουν τα παιδαγωγικά τμήματα. Μία δασκάλα εξομολογείται:
«Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι κρύβεται στην καθημερινότητα του δασκάλου», λέει στην «Κ» η δασκάλα σε δημόσιο σχολείο κ. Τζένη Κοσμίδου. «Γινόμαστε επιστάτες, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, γραμματείς, κατά τη διάρκεια των σχολικών ωρών. Και φυσικά υπάρχουν και οι ώρες της προετοιμασίας στο σπίτι», προσθέτει η εκπαιδευτικός με την σχεδόν 20ετή προϋπηρεσία. «Η διδασκαλία στις μεγαλύτερες τάξεις απαιτεί τέτοια δουλειά, που συμπληρώνουμε καθημερινό δωδεκάωρο σε σχολείο και σπίτι. Αυτά φυσικά ισχύουν για όποιον θέλει να είναι ευσυνείδητος. Ο δάσκαλος εξασκεί ένα ιδιαίτερο, πολύ ενδιαφέρον λειτούργημα -η πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του εκπαιδευτικού συστήματος- όμως μένει αβοήθητος από την πολιτεία στη χρήση των νέων μεθόδων, των νέων βιβλίων, για να μείνω μόνο σ’ αυτά. Γι’ αυτό και στον κλάδο υπάρχει μεγάλη απογοήτευση».
Ναι υπάρχει μεγάλη απογοήτευση. Στα σχολεία μας υπάρχουν διδάσκοντες δύο ταχυτήτων. Οι “ασε με καημένη” που μπεγλεράνε το κομπολογάκι τους κι ανεβαίνουν στην τάξη λίγο πριν το κουδούνι της επόμενης ώρας και οι άλλοι που σκίζονται στα φυλλάδια, στις φωτοτυπίες, κουβαλάνε τους προτζέκτορες, στήνουν προγράμματα.
Ένα περίεργο πράγμα, οι πρώτοι συνήθως έχουν εξέλιξη στην “υπηρεσία”, χώνονται σε όλες τις επιτροπές που έχουν αμοιβές, συνήθως έχουν και δεύτερη δουλειά (ή μάλλον πρώτη – το σχολείο είναι η χαλάρωσή τους). Οι δεύτεροι είναι απλά γραφικοί.
Κι εάν ποτέ εφαρμοστεί η αξιολόγηση, γιατί είμαστε σίγουροι ότι τον καλύτερο βαθμό θα πάρουν οι κομπολογάκηδες;
Άρθρα (RSS)