Πριν πέντε χρόνια τέτοια ημέρα είχαμε μία ανάταση.
“…Με το σύγχρονό της πρόσωπο η χώρα μας ξανακοιτά τους αιώνες που πέρασαν πάνω της και γέννησαν ιδέες που ανήκουν πια σε ολόκληρο το κόσμο. Όχημα για το ταξίδι αυτό η τέχνη. Εικόνες που εκφράζουν το βηματισμό του πολιτισμού. Όπως το τρομερό βήμα του Κούρου από το δισδιάστατο στο τριδιάστατο. Η θάλασσα παρούσα. Ένα επίπεδο που καθρεφτίζει τα πάντα και αντανακλά το φώς. Μια θάλασσα φιλόξενη, έτοιμη πάντα να μας αναγεννήσει. Η λευκότητα από το μάρμαρο. Πάνω του λαξεύτηκαν τα ανθρώπινα σώματα που στέκουν κομμάτια τώρα σε όλες τις γωνιές της γής, αγγελιοφόροι των ιδεών. Ένας ζεϊμπέκικος ρυθμός και το δέντρο της ελιάς. Αυτά είναι τα υλικά μας. Όλα μεγαλύτερα από εμάς ζήτησαν σεβασμό, σεμνότητα και αγάπη για να συνθέσουν εικόνες καινούργιες…”
Δημήτρης Παπαιωάννου
Σήμερα; μόνο ντροπή…
Άρθρα (RSS)