Άρθρα με ετικέτα “Σύρος”
[google 6245044032219067313]Πρόκειται για μία ταινία -ντοκιμαντέρ που καταγράφει το Αιγαίο: την αισθητική υποβάθμιση, την καταστροφή του οικοσυστήματος, την άναρχη δόμηση, τη ρύπανση…
Η ταινία της Λυδίας Καρρά, ανιχνεύει τις ιστορικές και κοινωνικές ρίζες των σημερινών εξελίξεων. Με αρχειακό υλικό παρουσιάζεται η εμπειρία των πολέμων και της οδυνηρής μετανάστευσης, η άνοδος της ναυτιλίας. Καταγράφεται ο λόγος μελετητών και αναμειγνύεται με τον λόγο και αντίλογο των κατοίκων. Ξαναγυρνώντας σε ίδιους τόπους διαφορετικές εποχές του χρόνου, εντοπίζονται οι ακραίες αλλαγές στους ρυθμούς ζωής.
Σ’ ένα άλλο επίπεδο, η ταινία πραγματεύεται τη σημασία της φύσης στη ζωή του ανθρώπου, την αξία της ομορφιάς του φυσικού και δομημένου χώρου. Ο φακός εγκλωβίζει αυτή την ομορφιά, όπου υπάρχει ακόμα αλώβητη. Τα λόγια του Ελύτη, σταθερή αναφορά στον κόσμο των ονείρων. Νέες, δημιουργικές ιδέες προβάλλουν … Όπως λέει κι ένας νησιώτης: «… το Αιγαίο είναι ένα καράβι που ταξιδεύει αιώνες. Το θέμα είναι εμείς τι θα αφήσουμε πίσω μας…»
1 σχόλιο »
Διαβάζω το δημοσίευμα του Σαλονικίδη κι είναι σα να έχει μπει στο μυαλό μου. Κι εγώ σκεφτόμουν ενόψει και των επερχομένων εαρινών συνεδρίων των ΤΠΕ ότι δεν θα αντέξω να ξανακούσω τα ίδια… για τη συνεισφορά των ΤΠΕ στην ανανέωση των εκπαιδευτικών μεθόδων. Ενα dejavu, άλλο πράγμα…
Αντιγράφω: “Ώσπου καταλήξαμε σε μια περίεργη κατάσταση, όπου ελάχιστοι πλέον κάνουν κριτική και σχεδόν κανείς δεν έχει να προτείνει κάτι καινούριο [σας παραπέμπω και στα πρακτικά συνεδρίων των τελευταίων 6-7 ετών – βρε, παιδιά, νισάφι πια με τους εννοιολογικούς χάρτες…]. Τα ίδια και τα ίδια , η απόλυτη ανακύκλωση ιδεών”.
Οσο το χρήμα ρέει, οι ομάδες των λογισμικών ενσκήπτουν στα συνέδρια για να επιδείξουν τις επαναστατικές ανακαλύψεις τους. Μόλις περάσουμε στις ισχνές αγελάδες, καταχωνιάζουμε τις φοβερές ανακαλύψεις μας στα χρονοντούλαπα και περνάμε στη Μαρία της σιωπής.
Θα ήθελα να δω μερικούς φίλους που συναντιόμαστε ανά διετία στη φιλόξενη Σύρο οι οποίοι το παλεύουν ακόμα. Θα μαζευτούν όμως και τα γνωστά αρπακτικά και προτιμώ να μη χαραμίσω το βλέμμα μου. Για αυτό ας με συγχωρέσουν αλλά θα προτιμήσω άλλη θέση για να αγναντέψω το Αιγαίο.
1 σχόλιο »
“Υπήρχε ακόμη και ο Νικήτας Ράντος αλλά εμείς δεν τον πλησιάσαμε ποτέ… είχε γράψει στα “ανοιχτά χαρτιά” του ο Οδυσσέας Ελύτης αναφερόμενος στον ποιητή Νίκο Καλαμάρη ή αλλιώς Νικόλα Κάλας. Ο ποιητής, που γεννήθηκε στη Λωζάννη (κατ’ άλλους στην Αθήνα) πέρασε τα παιδικά χρόνια του στη Σύρα.
Εκεί λοιπόν και συγκεκριμένα στον οικισμό Χρούσα υπάρχει ακόμη το πατρικό του αλλά κι αυτό φαίνεται ν’ ακολουθεί τη μοίρα που επιφυλάξαμε ως χώρα στον ποιητή.
Το σπίτι του ποιητή εντάσσεται σε μια σειρά μνημειακών νεοκλασικών αρχοντικών που δημιούργησαν στη νήσο διάσημοι Έλληνες και Ευρωπαίοι αρχιτέκτονες, τεχνίτες, τοιχογράφοι και ζωγράφοι. Παρά το γεγονός ότι από το 2001 παραχωρήθηκε στο Δημόσιο και το 2002 χαρακτηρίσθηκε ως διατηρητέο έχει περιπέσει σε αφάνεια με ορατό τον κίνδυνο να καταρρεύσει κάποια μέρα. “Η προφανής εγκατάλειψη και σταδιακή κατάρρευση της ανωτέρω οικίας συνιστά προσβολή στην αρχιτεκτονική παράδοση του νησιού, αλλά και στη μνήμη του πρωτοπόρου διανοούμενου και ποιητή…” αναφέρει σχετική ερώτηση που κατατέθηκε στη Βουλή προς τον υπουργό πολιτισμού.
Ο ποιητής Νίκος Καλαμάρης ο οποίος γεννήθηκε το 1907 και πέθανε το 1988, χαρακτηρίζεται ως μοναδική περίπτωση Έλληνα διανοούμενου με διεθνή υπόσταση, ιδιαίτερα την περίοδο 1930-1940, αφού το έργο του θεωρείται ως το πολιτικό μανιφέστο του υπερρεαλιστικού κινήματος, ενώ αναγνωρίζεται η καθοριστική συμβολή του ίδιου στην εξέλιξη της σύγχρονης τέχνης στη χώρα μας και στη διεθνή προβολή της. Τον Νικόλα Κάλας όπως προαναφέραμε τον “κατάπιε” η ξενιτιά πρώτα το Παρίσι όπου το 1938 εξέδωσε τις “Εστίες Πυρκαγιάς” αργότερα η Πορτογαλία οπου ίδρυσε μια σουρεαλιστική ομάδα και, τέλος, δεύτερη πατρίδα του έγινε η Αμερική. Εκεί θα συνδεθεί με τους υπερρεαλιστές και πάλι, θα δημοσιεύσει στο περιοδικό “New Directions”, θα διδάξει ιστορία της Τέχνης στο Νιού Τζέρσεϊ, ενώ ταυτόχρονα θα προσκαλείται από φημισμένα ιδρύματα να δώσει διαλέξεις. Το 1953 θα αποπειραθεί να γυρίσει στην Ελλάδα, σύντομα όμως θα την εγκαταλείψει και πάλι απογοητευμένος.
Μετά τους βανδαλισμούς στο νεκροταφείο του Αγ. Γεωργίου αυτό θα περάσει μάλλον στα ψιλά γράμματα των τοπικών εφημερίδων…
0 σχόλια »
Ένα δώρο που με φίλεψαν οι Κυπριακές αερογραμμές κατά την επιστροφή ήταν μία πανοραμική βόλτα πάνω από το Αιγαίο. Θυμήθηκα μάλιστα τα πρώτα χρόνια που ήμουν επιμορφώτρια Κυκλάδων και έγραφα στις αίθουσες αεροδρομίων κάτι ρομαντικά e-mail του στυλ: “τις ιδέες μου όλες ενησιώτησα”…Τι αθώα που ήμουν τότε. Σχεδόν το νοστάλγησα. Όταν δε είδα και την πατρίδα μου τη Σύρα, το σπιτάκι μου μόνο του πάνω στο κορφοβούνι, μου ερχόταν να πατήσω το κουμπί “κάντε στάση να κατέβω”. Φθάνοντας και στο ξεσκαρτάρισμα της ηλεκτρονικής μου θυρίδας βρήκα την ανακοίνωση του 5ου συνεδρίου της Σύρου. Σημαδιακό, είπα. Από συνέδριο σε συνέδριο μας βλέπω. Εχω την εντύπωση ότι θα είναι ενδιαφέρον μια που μετά από τέσσερα χρόνια επώασης κάτι κινήθηκε στο χώρο της επιμόρφωσης και υπάρχει παραγωγή νέων ιδεών.
Θα σας περιμένουμε και θα οργανώσουμε και happenings! -αν δεν οργανωθούν μόνα τους…
Αναγγελία 5ου συνεδρίου Σύρου
0 σχόλια »
Ο κ. Νίκος Βατόπουλος ευαισθητοποιήθηκε από τις εκκλήσεις της TerraComputerata κι έγραψε ένα άρθρο στην Καθημερινή της Κυριακής.
“Ανάμεσα σε μία ενδοϋπηρεσιακή ανταλλαγή φακέλων στο ΥΠΠΟ, κινδυνεύει να χαθεί το μοναδικό Κοιμητήριο του Αγίου Γεωργίου στην Ερμούπολη. Είχα στα χέρια μου φωτογραφίες που μου είχε στείλει εκπαιδευτικός, αναγνώστρια της «Κ», εκφράζοντας την αγωνία της για την καταστροφή. «Η κατάσταση επιδεινώνεται χρόνο με τον χρόνο». Το ξεχορτάριασμα, που δεν το κάνει κανείς, το είχε κάνει μια φορά μόνη με τους μαθητές της, αλλά να ήταν μόνο αυτό το πρόβλημα; Συνέκρινα τις φωτογραφίες με τα ξεχαρβαλωμένα μνήματα του 2008 με τις φωτογραφίες που είχα βγάλει σε μια προσωπική επίσκεψή μου το 1994. H διαφορά ήταν εντυπωσιακή. Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, η κατάσταση είναι τόσο απογοητευτική, που είναι να απορεί κανείς για τις προτεραιότητες της ελληνικής πολιτείας στον τομέα του πολιτισμού”.
Διαβάστε τη συνέχεια…
Για να δούμε θα την προλάβουμε την κατάρρευση ή το κογκλάβιο του ΥΠ.ΠΟ. θα προσθέσει άλλη μία ντροπή στο ενεργητικό του…
https://blogs.sch.gr/tgiakoum/archives/695
https://blogs.sch.gr/tgiakoum/archives/702
0 σχόλια »
Το 2000, το καλοκαίρι ο πατέρας μου αποφάσισε να αφήσει το μάταιο τούτο κόσμο. Βρισκόμασταν σε διακοπές στη Σύρο κι αποφασίσαμε με τη μητέρα μου ότι θα ταλαιπωρούσαμε το νεκρό, αν αρχίζαμε διαδικασίες μεταφοράς του στην Αθήνα. Έτσι κανονίσαμε να ενταφιαστεί στην Ερμούπολη. Προκειμένου να μην έχω πάλι την εμπειρία μίας ανακομιδής, αγόρασα τον τάφο. Πρόκειται, όπως ελπίζω να μη γνωρίσετε ποτέ, για ειδεχθή διαδικασία. Τότε δεν το ήξερα, αλλά αγόραζα ένα μνημείο. Στη μελέτη των Π. Γαβαλά και Ε. Γαρέζου: “Τα γλυπτά μνημεία του κοιμητηρίου Αγ. Γεωργίου” βρήκα όλα τα στοιχεία του προκατόχου και τη λεπτομερή περιγραφή: “τις τέσσερεις πλευρές περιθέει εγχάρακτη γραμμή, η οποία απολήγει σε σχηματοποιημένα ανθέμια, επί της επιτύμβιας πλάκας υπάρχει γλυπτός ανισοσκελής σταυρός”. Σε λίγο άρχιζαν και τα σχολεία κι γύρισα στην Αθήνα. Όταν όμως επισκέφθηκα εκ νέου τον τάφο, έμεινα σύξυλη καθώς επί της επιτύμβιας πλάκας είχε χαραχθεί με μεγάλα μαύρα γράμματα το όνομά μου. Το όνομα του πατέρα μου υπήρχε στην κάθετη στήλη με πιο διακριτικά γράμματα. Φανερό είναι ότι ακόμα και στη νεκρόπολη η ιδιοκτησία βαραίνει περισσότερο. Έμαθα μάλιστα ότι η ιδιοκτησία μου ισχύει για 99 χρόνια. Φαίνεται κανένας δεν πιστεύει ότι μπορώ να τα εκατοστήσω. Οχι ότι θα το ήθελα, λέμε τώρα.
Έμεινα για λίγο να σκέφτομαι τη ματαιότητα των εγκοσμίων. Χους ει και εις χουν απελεύσει και τα τοιαύτα. Ομολογώ ότι μου αρέσει περισσότερο το dust to dust, ashes to ashes, έχει μία βαρύνουσα μουσικότητα. Αποχώρισα ενώ στο μυαλό μου παιάνιζε το dies ira. Τα τελευταία χρόνια έχω πάει σε πολλές κηδείες αγαπημένων φίλων. Σταμάτησα να ενημερώνω την ατζέντα μου, δεν μπορώ να σβήνω τόσα ονόματα. Κάθε φορά μετά το σοκ, η τελετή έρχεται να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, να σου θυμίσει τις προτεραιότητες. Ακριβώς όπως το να ατενίζεις την ταφόπλακα με το όνομά σου.
6 σχόλια »
Το 1992 που διορίστηκα στη Σύρο έχει μείνει στη μνήμη μου ως χρυσή εποχή. Είχα ταιριάξει με μία τάξη και συναντιόμαστε απογεύματα και σαββατοκύριακα. Φτιάχναμε μία σχολική εφημερίδα, βάζαμε μουσική στα διαλλείματα για να ηρεμούν τα πνεύματα και ανακαλύπταμε το νησί με περιβαλλοντικά προγράμματα. Σε έναν από τους αρχαιογνωστικούς μας περιπάτους επισκεφθήκαμε το Μαυσωλείο του Αγ. Γεωργίου της Ερμούπολης, μία νεκρόπολη η οποία αρχίζει να κατοικείται ήδη από το 1834. Η ιδιαίτερη άνθηση που παρουσίασε η Ερμούπολη στα μέσα του 19ου αι. έδωσε ξεχωριστή αίγλη στην πόλη κάτι που διαπιστώνεται και από τον πλούτο των μνημείων του νεκροταφείου της. Εκεί βρίσκονται εξαιρετικά γλυπτά, τα έχουν δουλέψει κυρίως τηνιακοί γλύπτες κι έχουν φτιάξει αριστουργήματα. Πλην όμως τα αφήνουμε να ρημάξουν. Απευθύναμε τότε μαζί με τους μαθητές μία έκκληση και στο Δήμο να ξεχορταριάσει, γιατί και τα αθώα χορταράκια κάνουν ζημιές ,ειδικά όταν επιλέξουν να φυτρώνουν στις σχισμάδες των μαρμάρων, αλλά και στη αρμόδια εφορία νεότερων μνημείων να επιμεληθεί την κατάστασή τους. Ο δήμος με μία σχετική γκρίνια, έστειλε και κόψαν τα χόρτα. Μετά από οκτάμηνο, λάβαμε μία επιστολή από το ΥΠ.ΠΟ. που ουσιαστικά μας επέπληττε γιατί ασχοληθήκαμε με θέμα εκτός αρμοδιότητάς μας. Για την ταμπακέρα τίποτα. Αν ψάξω θα βρω το έγγραφο, γιατί έχω και σκορπιό ωροσκόπο και αυτά τα κρατώ στο αρχείο μου.
Να μη σας τα πολυλογώ την επόμενη χρονιά τίποτα. Ο Δήμος δεν μπήκε στον κόπο να ξεχορταριάσει. Δύο χρονιές στη σειρά; Πολύς κόπος. Πήγαμε με τους μαθητές με σκαλιστηράκια και την κάναμε τη δουλειά. Ε λοιπόν σήμερα 16 χρόνια μετά, η κατάσταση επιδεινώνεται χρόνο με το χρόνο. Στις φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνω είναι φανερή η φθορά του χρόνου. Έτσι φροντίζουμε τα νεότερα μνημεία μας; Πόσο περήφανος είναι ο υπουργός πολιτισμού μας; Είχα μάθει μάλιστα ότι είχε προσφερθεί η σχολή καλών τεχνών της Τήνου να κάνει τις μελέτες ,προκειμένου να διασωθούν τα μνημεία, πλην όμως τίποτα.
Μήπως αφού η πολιτεία δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται, κάποιος χορηγός με πρόγραμμα κοινωνικής ευθύνης να αναλάβει τη σωτηρία τους;
Kοιμητήριο Aγίου Γεωργίου Ερμούπολης: Κιβωτός ιστορίας και τέχνης
Σχετικό δημοσίευμα του 2006 στη δεκαπενθήμερη εφημερίδα της Σύρου “Άποψη”
3 σχόλια »
Η μεσημεριανή σιέστα σήμερα διεκόπη από τρεις ασεβείς πέρδικες, οι οποίες αποφάσισαν να κάνουν τον περίπατό τους στο κτήμα και παράλληλα να λένε τα νέα τους. Θυμήθηκα τον Αίσωπο (σοφία συμπυκνωμένη):
Σφ?κες κα? πέρδικες δίψ? συνεχόμενοι πρ?ς γεωργ?ν ?λθον παρ? α?το? α?το?ντες πιε?ν, ?παγγελλόμενοι ?ντ? το? ?δατος ταύτην τ?ν χάριν ?ποδώσειν· ο? μ?ν πέρδικες σκάπτειν τ?ς ?μπέλους, ο? δ? σφ?κες κύκλ? περιιόντες το?ς κέντροις ?ποσοβε?ν το?ς κλέπτας. ? δ? γεωργ?ς ?φη· ?λλ? ?μοιγέ ε?σι δύο βόες, ο? μηδ?ν ?παγγελλόμενοι πάντα ποιο?σιν· ?μεινον ο?ν ?στιν ?κείνοις δο?ναι ?περ ?μ?ν. ? μ?θος πρ?ς ?νδρας ?ξώλεις ?φελε?ν μ?ν ?παγγελλομένους, βλάπτοντας δ? μεγάλα.
0 σχόλια »
μερικά πολύ καλά. Όποιος προσεγγίζει το νησί με το πλοίο βλέπει τη βόρεια πλευρά της Σύρου, την Απάνω Μεριά. Οι περισσότεροι τουρίστες βλέποντας αυτό το τοπίο αποφάσιζαν να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Όμως εκεί ακριβώς διαφυλάσσεται το τελευταίο συριανό τοπίο, έτσι όπως το ονειρεύτηκε ο Όμηρος, ένα ποιμενικό τοπίο με πεζούλες και ξερολιθιές, ελάχιστους δρόμους και μονοπάτια, με μικρούς οικισμούς, στη Φοινικιά, στο Μύτακα, στο Παπούρι, στο Ρυχωπό, στη Χαλανδριανή, στο Λυγερό και πέρα στο Σα Μιχάλη, και λίγες αγροικίες στην Κυπερούσα και στον Κάμπο που γίνονται μέρος του τοπίου.
Εδώ κατοικούν λιγοστοί μόνο άνθρωποι που συνυπάρχουν για αιώνες αρμονικά με τη φύση, καλλιεργώντας τα άνυδρα χωράφια τους. Άνθρωποι, ζώα και φυτά, πουλιά και έντομα σε μια αδιάσπαστη ενότητα. Εδώ γεννήθηκε ο πολιτισμός του Αιγαίου. Εδώ θα ανακαλύψετε το προϊστορικό Καστρί, όνομα και πράγμα. Προσέξτε μόνο τα μελίσσια γιατί οι μέλισσες πετούν μεθυσμένες από το ανθισμένο θυμάρι κι αλίμονό σας αν βρεθείτε στο διάδρομο προσγείωσης – απογείωσης. Μιλώ εκ πείρας!
Σηματοδοτημένα μονοπάτια θα σας οδηγήσουν σε όμορφες και πεντακάθαρες παραλίες Βαρβαρούσα, Αετός, Λεία και Γράμματα. Ο όρμος ονομάστηκε Γράμματα γιατί εκεί βρίσκαν καταφύγιο πολλοί καπετανέοι και περιμένοντας να βελτιωθεί ο καιρός χάραζαν στους τεράστιους βράχους της ακτής, δεήσεις και ευχές στους θεούς και αργότερα στο Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους.
Η Απάνω Μεριά έχει κι άλλα, πολλά μυστικά, που σας καλεί να τα ανακαλύψετε, όπως τη Σπηλιά του Φερεκύδη, όπου ο φιλόσοφος μελετούσε την τροπή του ήλιου.
Ισως λοιπόν δεν είναι σοφό, να κρίνουμε πάντα έναν τόπο από την πρώτη εντύπωση.
Δράττομαι της ευκαιρίας να σας συστήσω κι ένα αξιόλογο δικτυακό τόπο από όπου θα αλιεύσετε πληροφορίες για τη Σύρο: Ψηφιακό Αιγαίο
Δυστυχώς όμως η μυρωδιά του θυμαριού δεν ταξιδεύει στα καλώδια…
0 σχόλια »
Πάμε πλατεία; Το επιβλητικό δημαρχείο της Ερμούπολης θεμελιώθηκε το 1876 με αρχιτέκτονα τον Ε.Τσίλερ. Ο Νίκος Ξυδάκης περιγράφει:
Και παντού, πάντα, οι πελώριοι φοίνικες στην θεσπέσια Πλατεία, την κλειστή ιταλική πλατεία, σαν Ντε Κίρικο χωρίς τη μεταφυσική, στα πόδια του υπερήφανου δημαρχιακού μεγάρου· πελώριοι φοίνικες οριεντάλ, στην καρδιά του πιο συμπαγούς νεοκλασικισμού: Σμύρνη, Αλεξάνδρεια, Παλέρμο και Νάπολη, σμίγουν με γιασεμιά και γαρδένιες καταμεσής του Αιγαίου. Οι φοίνικες…
0 σχόλια »
Η αποκαλωδίωση κράτησε μια μέρα. Τόσο χρειάστηκε για να εισαχθώ στον εναλλακτικό κόσμο της νήσου Σύρου. Μερικές φορές σκέφτομαι αν είναι εικονικός. Βλέπετε εδώ οι άνθρωποι καλημερίζονται και το εννοούν. Κάθε φορά την πατάω. Κάποιος άγνωστος με καλημερίζει στο δρόμο και κάθε φορά παραξενεύομαι. Παρατηρούσα τους καταστηματάρχες που άνοιγαν τα μαγαζιά τους και χωράτευαν ο ένας με τον άλλον. Σκέφτηκα, αυτή είναι η ποιότητα ζωής. Πριν μέρες στην Αθήνα θυμήθηκα δύο οδηγούς που είχαν πιαστεί πρωί-πρωί στα χέρια δι’ ασήμαντον αφορμήν. Εδώ καμία σχέση. Οι Συριανοί είναι άλλο πράγμα. Έτσι και ζητήσεις οδηγίες στο δρόμο, παρατάνε τη δουλειά τους και σε συνοδεύουν. Πάντα με το χαμόγελο. Φυσικά καθώς θα σας συνοδεύουν θα απαντήσετε σε μία μικρή ανάκριση για το γενεαλογικό σας δέντρο. Αλλά είναι ευγενικοί. Τι το προκαλεί; ο αέρας; η θάλασσα; το ότι μπορούν να απλώσουν τη ματιά τους στο απέραντο γαλάζιο;
Η θάλασσα, η πανδέγμων, με δέχτηκε ως παραλυτική πλέον από την πολύωρη στρέβλωση πίσω από την οθόνη. Η θάλασσα, η θάλασσα, η θάλασσα. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για το σπίτι μου. Έπρεπε να διεξάγω αγώνα για να το επανακτήσω από τις στρατιές των αραχνών που είχαν υφάνει το δικό τους βασίλειο. Κι εκεί που ετοιμαζόμουν να χαλαρώσω πριν τη μάχη των καλωδίων που θα διεξαγόταν, βλέπω μία ουρά σκορπιού να μου γνέφει. Η αδρεναλίνη πουσάρισε μεμιάς τους χτύπους μου, με μία κλωτσιά στο στήθος. Έγινα δολοφόνος, διαταράσσοντας την οικολογική μου συνείδηση, αλλά σόρρυ, δεν μπορούσαμε να μοιραστούμε το ίδιο σπίτι. Και ήταν θηριώδης στο μέγεθος. Τα αποτελέσματα της μάχης στη φωτό.
*Ο τίτλος του ποστ από ένα βιβλίο του Σάκη Σερέφα.
0 σχόλια »
|