Ώ υπερωκεάνιον τραγουδάς και πλέχεις
Θαρρώ πως τα ταξίδια μας συμπίπτουν
Νομίζω πως σου μοιάζω και μου μοιάζεις
Οι κύκλοι μας ανήκουν στην οικουμένη…
Ώ υπερωκεάνιο τραγουδάς και πλέχεις
Αχούν οι φόρμιγγες της άπλετης χαράς μας
Με τα σφυρίγματα του ανέμου πρύμα- πλώρα
Με τα πουλιά στα σύρματα των καταρτιών
Με την ηχώ των αναμνήσεων στα καννοκιάλια
Που τα κρατώ στα μάτια μου και βλέπω
Να πλησιάζουν τα νησιά και τα πελάγη
Να φεύγουν τα δελφίνια και τα ορτύκια
Κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων
Του προορισμού που πάει μα δεν στέκει
Όπως δεν στέκουν τα χαράματα
Όπως δεν στέκονται τα ρίγη
Όπως δεν στέκονται τα κύματα
Όπως δεν στέκουν οι αφροί των βαποριών
Μήτε και τα τραγούδια μας για τις γυναίκες που αγαπάμε.
Εμπειρίκος: Στροφές Στροφάλων…
Άρθρα (RSS)
και