Ένας αρχαίος έλληνας φιλόσοφος έγραψε τον 1ο αιώνα μ.Χ., μία επιστολή προς Θοδωράκη τον νεοέλληνα. Όταν το μαθαίνει ο Θοδωράκης, ταξιδεύει στην Ιταλία, εκεί που βρέθηκε στις ανασκαφές μαζί με 2.000 άλλα αρχαία ελληνικά κείμενα, για να την παραλάβει. Όταν φθάνει, έκπληκτος διαπιστώνει ότι για την επιστολή του ενδιαφέρονται κι άλλοι που αναζητούν ιστορικές αλήθειες. Κάποιοι άλλοι, όμως, προσπαθούν να την εξαφανίσουν γιατί φοβούνται μην αποκαλύπτει θρησκευτικά απόρρητα. Για την επιστολή του επίσης ενδιαφέρεται κι ο Δημητράκης, που έχει ψυχολογικά προβλήματα. Αυτός ψάχνει το παρελθόν του για να βρει τι ήταν, πριν μεταμορφωθεί σε πρόβατο.
Σε συνέντευξη τύπου κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2005, ο Θόδωρος Μαραγκός δηλώνει: «Ο Νεοέλληνας έχει χάσει την επαφή με τον πολιτισμό του και δυσκολεύεται να επανασυνδεθεί, καθώς υπάρχουν πολλά εμπόδια». Όσο για τον τίτλο της ταινίας του, εξήγησε: «Ο τίτλος στην αρχή θα ήταν «Το μαύρο πρόβατο», αλλά επειδή το μαύρο πρόβατο… απέκτησε δικιά του φωνή βάλαμε τελικά αυτόν. Είναι η φωνή του υποταγμένου Έλληνα, που έχει χάσει τη δική του και συμπεριφέρεται σαν πρόβατο απέναντι στις δυσκολίες της ζωής. Είναι οι Νεοέλληνες, που στην πορεία όμως πιστεύω ότι θα βρουν αυτά που είχαν στερηθεί τόσα χρόνια». Σε σχέση με το θέμα της ταινίας του, είπε: «Ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι στην Ιταλία για να βρούμε τις ρίζες μας, να αποκτήσουμε γνώσεις που μας έλειπαν. Θέλαμε να μάθουμε και να δείξουμε κάποια πράγματα. Οι Ιταλοί πάντως γνωρίζουν πολλά για τον πολιτισμό μας και τον θεωρούν πολύ σπουδαίο».
Ο Θόδωρος Μαραγκός γεννήθηκε στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Ξεκίνησε την καλλιτεχνική του δραστηριότητα με κινούμενα σχέδια και ασχολήθηκε με όλα τα είδη κινηματογράφου. Έχει βραβευθεί ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος, διευθυντής φωτογραφίας και animator. Οι ταινίες του, εκτός από τα βραβεία, έχουν κάνει ρεκόρ εισιτηρίων και συνδυάζουν την καλλιτεχνική με την εμπορική ποιότητα όπως συνέβη με τα Μάθε, παιδί μου, γράμματα (1981), Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι (1980).
Ζούμε σε μια πόλη βάρβαρη, ρατσιστική, απαράδεκτη προς τους ανθρώπους με αναπηρία. Tο 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και Αναπηρίας έρχεται να αναδείξει την ισοτιμία αυτών των ανθρώπων, αληθινών νικητών της ζωής, οι οποίοι εν προκειμένω παράγουν αξιοθαύμαστη τέχνη..
Το Emotion Pictures λοιπόν για τρίτη χρονιά παρουσιάζει ένα πλούσιο και εξαιρετικά ενδιαφέρον πρόγραμμα με 30 ταινίες από όλο τον κόσμο. Ο βασικός θεματικός άξονας της φετινής χρονιάς είναι κατεξοχήν πολιτικός, το αντιπολεμικό κίνημα σε συνάρτηση με την αναπηρία, που συνδέεται άμεσα με την προάσπιση πανανθρώπινων αξιών, όπως η ειρήνη, η αξιοπρέπεια και η ελευθερία.
Από τις 19 έως τις 22 Ιουνίου, θα προβληθούν περισσότερα από 30 ντοκιμαντέρ από τις πιο μακρινές γωνιές του πλανήτη, θα φιλοξενηθούν δημιουργοί και σημαντικές προσωπικότητες και θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για έναν διάλογο ανοιχτό στη διαφορετικότητα, που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά..
Περισσότερες από 200 συμμετοχές έφτασαν στα γραφεία του Φεστιβάλ, από 20 τουλάχιστον χώρες, συμπεριλαμβανομένης βέβαια της Ελλάδας, από τις οποίες, με γνώμονα πάντα την καλλιτεχνική ποιότητα, επιλέχθηκαν οι 30 που θα προβληθούν και θα διαγωνιστούν. Για να παρουσιάσουν τις ταινίες και να συνομιλήσουν με το κοινό, θα παραβρεθούν στο φεστιβάλ οι δημιουργοί των ταινιών και σημαντικές διεθνείς προσωπικότητες.
Το ντοκιμαντέρ ΗΟΜΕ του αεροφωτογράφου Ιαν Αρτις Μπερτράν, που έχει ως στόχο την ευαισθητοποίηση του κόσμου για τους κινδύνους που αντιμετωπίζει ο πλανήτης από την ανθρώπινη δραστηριότητα θα προβάλλεται δωρεάν από κανάλι του YouTube μέχρι τις 14 Ιουνίου.
Η δωρεάν προβολή όπως αναφέρει το Youtube γίνεται για την κινητοποίηση του κοινού. «Όλοι πρέπει να πάρουμε μέρος σε αυτή την προσπάθεια και το HOME λειτουργεί προς αυτή την κατεύθυνση», αναφέρει στο κανάλι του το Youtube.
Η ταινία θα βγει ταυτόχρονα στις κινηματογραφικές αίθουσες, στο Διαδίκτυο, στις τηλεοράσεις και σε DVD σε πάνω από 60 χώρες, στις 5 Ιουνίου, που είναι η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος.
«Αν μπορέσουμε να δείξουμε τον κόσμο ομορφότερο, ίσως καταφέρουμε να τον βελτιώσουμε», έχει πει ο Βιμ Βέντερς. Φαίνεται πως τα λόγια αυτά, ο Λικ Μπεσόν και ο Ιαν Αρτού-Μπερτράν, πρόεδρος της περιβαλλοντικής οργάνωσης GoodPlanet, τα πήραν τοις μετρητοίς.
Στο ντοκιμαντέρ-υπερπαραγωγή τους «Home», την πρώτη ταινία που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου με εναέρια πλάνα, μας παρουσιάζουν τη Γη όπως δεν την έχουμε ξαναδεί, προτρέποντάς μας να τη σώσουμε. Το αποτέλεσμα θα το δούμε ταυτόχρονα σε όλον τον πλανήτη στις 5 Ιουνίου: η ταινία θα προβληθεί στους κινηματογράφους, το Ιντερνετ και την τηλεόραση (Σκάι) και θα υπάρχει και σε DVD.
«Η ταινία έχει ένα ξεκάθαρο μήνυμα: ότι ο αντίκτυπός μας στη Γη υπερβαίνει τις αντοχές της. Από τον ουρανό είναι εύκολο να εντοπίσει κάποιος τις πληγές της».
Η γνώση είναι άραγε ζήτημα ποσότητας; Αυτό αναρωτήθηκε ο Τζόρτζιο Ίσραελ, καθηγητής των μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Σαπιέντσα της Ρώμης, όταν μια μέρα μια «αυθεντία» τού υπέδειξε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Did you know 3.0».
Το θέμα του ντοκιμαντέρ είναι η κοινωνία της γνώσης. Και δείχνει πως ένα στα οκτώ ζευγάρια που παντρεύτηκαν τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ γνωρίστηκαν μέσα από το Διαδίκτυο (τι να έχουν απογίνει άραγε;), πως η πρώτη χώρα στον κόσμο σε ευρυζωνικές συνδέσεις είναι οι Βερμούδες (σημαίνει άραγε αυτό πως είναι πρώτη και στην κοινωνία της γνώσης;), πως τα χρόνια που χρειάζεται ένα διαφημιστικό μήνυμα για να φτάσει σε 50 εκατομμύρια ανθρώπους είναι 38 για το ραδιόφωνο, 13 για την τηλεόραση, 4 για το Διαδίκτυο και μόνο 2 για το «Facebook», πως οι τηλεφωνικές επικοινωνίες τριπλασιάζονται κάθε έξι μήνες και πως, ολόκληρο το 2006, η μηχανή αναζήτησης Google είχε δεχθεί 2,6 δισεκατομμύρια ερωτήσεις χρηστών, ενώ σήμερα δέχεται 31 δισεκατομμύρια τον μήνα (πόσο ουσιαστικό είναι άραγε το περιεχόμενό τους;). Το ντοκιμαντέρ δείχνει επίσης ότι, μέσα σε μία εβδομάδα, οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» προσφέρουν περισσότερες πληροφορίες από όσες μπορούσε να συσσωρεύσει ο άνθρωπος του δέκατου αιώνα σε ολόκληρη τη ζωή του. Μάλιστα, μόνο φέτος, παρήχθησαν 40×10^19 bytes πληροφοριών (40×10 στη δέκατη ένατη δύναμη), δηλαδή περισσότερες από όσες παρήχθησαν συνολικά τα τελευταία 5.000 χρόνια. «Σημαίνει άραγε αυτό πως ο όγκος των πληροφοριών μάς κάνει πιο μορφωμένους;» συλλογίζεται ο καθηγητής Ίσραελ. Και λέει: «Το αγγλικό λεξιλόγιο διαθέτει σήμερα περίπου 540.000 λέξεις, δηλαδή πέντε φορές περισσότερες από όσες είχε την εποχή του Σαίξπηρ. Όμως, παρά τον σύγχρονο πλούτο των λέξεων, οι άνθρωποι επιμένουν σήμερα να τον διαβάζουν τον ΄΄καημένο΄΄». Όταν πέθανε ο φιλόσοφος Σπινόζα κι έψαξαν στο σπίτι του, βρήκαν δεν βρήκαν τριακόσια βιβλία. Ωστόσο, ακόμη και οι πιο διαπρύσιοι υποστηρικτές της μεταμοντέρνας τεχνολογικής κοινωνίας δεν παύουν να ανατρέχουν ακόμη σε αυτόν.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σίγουρα, η αύξηση της ποσότητας είναι πολύ χρήσιμη, αλλά η γνώση δεν μπορεί να περιοριστεί στις πληροφορίες. Δεν θα έφταναν ούτε ένα τρισεκατομμύριο terabytes για να μπορέσουμε να ενοποιήσουμε την κβαντική μηχανική με τη θεωρία της σχετικότητας ή για να αποδείξουμε πως η θεωρία των χορδών είναι σωστή. Θα ήταν ευχής έργον, λοιπόν, να ξέρουμε να διαχειριζόμαστε σωστά την ορμητική ροή των πληροφοριών, χωρίς να ξεχνάμε ποτέ τα μεγάλα προβλήματα της γνώσης που βρίσκονται ακόμη ανοιχτά μπροστά μας.
Η «αυθεντία» συμβουλεύει τους «laudatores tempore acti», τους υμνητές των παλιών καιρών, να δουν οπωσδήποτε αυτό το ντοκιμαντέρ. «Όσο για μένα», λέει ο καθηγητής Ίσραελ, «ζω μια χαρά με τους τεχνολογικούς νεωτερισμούς και πιστεύω πως ξέρω να τους χρησιμοποιώ καλύτερα από πολλούς υμνητές του παρόντος. Όπως ξέρω και να γράφω σωστά τη φράση ΄΄laudatores temporis acti΄΄, χωρίς να χρειάζεται να καταφύγω στη βοήθεια του Google».
Μία ομάδα αρχιτεκτόνων και μηχανικών ερευνά τα μυστικά του Παρθενώνα και αποκαλύπτει τον τρόπο που οι αρχαίοι ημών σχεδίαζαν και ολοκλήρωναν τα αριστουργήματά τους με ταχύτητα και ακρίβεια.
Μια που τα εγκαίνια του νέου μουσείου της Ακρόπολης πλησιάζουν είναι καιρός να ξεσκονίσουμε τις γνώσεις μας
Το ντοκιμαντέρ με τίτλο «Η ιστορία της Φάρα», που προβλήθηκε για πρώτη φορά το Σάββατο 15/5 στο τηλεοπτικό κανάλι NBC, παρακολουθεί όλα τα στάδια της αρρώστιας και των θεραπειών που ακολούθησε η γνωστή ηθοποιός Φάρα Φόσετ. Τον Σεπτέμβριο του 2006 διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέος εντέρου, που ένα χρόνο αργότερα έκανε μετάσταση στο ήπαρ.
Πρόκειται για μία ημερολογιακή καταγραφή που ξεκίνησε με τη βιντεοκάμερα της ηθοποιού. Καθώς όμως η ασθένεια την κατέβαλε ζήτησε τη βοήθεια της καλύτερης φίλης της, της Αλάνα Στιούαρτ, να κινηματογραφήσει την πορεία της ασθένειάς της.
[google 6245044032219067313]Πρόκειται για μία ταινία -ντοκιμαντέρ που καταγράφει το Αιγαίο: την αισθητική υποβάθμιση, την καταστροφή του οικοσυστήματος, την άναρχη δόμηση, τη ρύπανση…
Η ταινία της Λυδίας Καρρά, ανιχνεύει τις ιστορικές και κοινωνικές ρίζες των σημερινών εξελίξεων. Με αρχειακό υλικό παρουσιάζεται η εμπειρία των πολέμων και της οδυνηρής μετανάστευσης, η άνοδος της ναυτιλίας. Καταγράφεται ο λόγος μελετητών και αναμειγνύεται με τον λόγο και αντίλογο των κατοίκων. Ξαναγυρνώντας σε ίδιους τόπους διαφορετικές εποχές του χρόνου, εντοπίζονται οι ακραίες αλλαγές στους ρυθμούς ζωής.
Σ’ ένα άλλο επίπεδο, η ταινία πραγματεύεται τη σημασία της φύσης στη ζωή του ανθρώπου, την αξία της ομορφιάς του φυσικού και δομημένου χώρου. Ο φακός εγκλωβίζει αυτή την ομορφιά, όπου υπάρχει ακόμα αλώβητη. Τα λόγια του Ελύτη, σταθερή αναφορά στον κόσμο των ονείρων. Νέες, δημιουργικές ιδέες προβάλλουν … Όπως λέει κι ένας νησιώτης: «… το Αιγαίο είναι ένα καράβι που ταξιδεύει αιώνες. Το θέμα είναι εμείς τι θα αφήσουμε πίσω μας…»
Ντοκιμαντέρ με τίτλο «Η αλήθεια σε αριθμούς» και θέμα τη διάσημη ιστοσελίδα εγκυκλοπαιδικών γνώσεων Wikipedia γυρίζει ο αμερικανός σκηνοθέτης Σκοτ Γκλόσερμαν.
Λέει μάλιστα ότι η διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια όπου ο καθένας μπορεί να καταθέσει το άρθρο του κρύβει πράγματα που λίγοι γνωρίζουν.
Η ιστοσελίδα με τις 250 γλώσσες, σχεδόν 41.600 λήμματα στα ελληνικά, περίπου 2,8 εκατομμύρια άρθρα στα αγγλικά και 200 εκατομμύρια επισκέπτες την ημέρα έχει ελεύθερο χαρακτήρα, καθώς όλοι, ανεξαρτήτως του αν είναι ειδικοί ή όχι, μπορούν να καταθέσουν το άρθρο τους.
Αυτό ακριβώς είναι που εγείρει ερωτήματα σχετικά με την αξιοπιστία και την ποιότητα των άρθρων της καθώς δεν λείπουν οι επιβεβαιωμένες περιπτώσεις λογοκλοπής αλλά και διάδοσης ψευδών ειδήσεων.
Θεωρείται ως ένα από τα «σημαντικότερα ντοκιμαντέρ που έγιναν ποτέ» γιατί πολύ απλά εξακολουθεί να είναι και σήμερα το ίδιο επίκαιρο με τη χρονιά που βγήκε στις αίθουσες (1992). Αστείο, προκλητικό και απρόσμενα «ευανάγνωστο», το ντοκιμαντέρ αυτό είναι μια συνένωση εικόνων και ιδεών οι οποίες εξερευνούν την πολιτική δράση του αντιφατικού συγγραφέα, γλωσσολόγου και φιλοσόφου, Νόαμ Τσόμσκι, αυτόν που οι New York Times χαρακτήρισαν ως τον πιο σημαντικό διανοούμενο των ημερών μας.
Ο ίδιος, καταφέρνει με περισσή άνεση να αποδείξει πώς η Αμερικανική κυβέρνηση, με τη συνεργασία όλων των Μέσων (εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση, κινηματογράφος κλπ) παράγει μια αποτελεσματική προπαγανδιστική μηχανή, με σκοπό να διαχειριστεί τις συνειδήσεις όλων των Αμερικανών πολιτών.
29 Ιουνίου 2007: Ο καθηγητής της νομικής σχολής του Harvard, Harry Martin, παρουσιάζει -στο πλαίσιο των παραδόσεων που πραγματοποιεί ως επισκέπτης καθηγητής σε γερμανικό πανεπιστήμιο- ένα σύγχρονοελληνικό ντοκιμαντέρ με τον τίτλο «The Network». Θέμα της ταινίας αποτελεί το παράνομο εμπόριο των σπάνιων ελληνικών αρχαιοτήτων, το οποίο έχει εκτινάξει τον διεθνή ανταγωνισμό μεταξύ μουσείων, συλλεκτών, διακινητών και λαθρεμπόρων, δημιουργώντας ένα τεράστιο δίκτυο παρανόμων δραστηριοτήτων. Η ταινία πραγματεύεται καίρια ερωτήματα όπως τι είναι νόμιμο και τι παράνομο στον κόσμο της χρυσοφόρου καλλιτεχνικής αγοράς. Αποτελεί μια ενδελεχή έρευνα (με ονόματα και στοιχεία) της μάστιγας της αρχαιοκαπηλίας σε Ευρώπη, Αμερική, Ασία και του προβλήματος της προστασίας των πολιτιστικών θησαυρών. Αναφέρεται δε σε απίστευτες εν Ελλάδι περιπτώσεις κλοπών της πανανθρώπινης κλασικής κληρονομιάς, όπου εμπλέκονται διάσημα μουσεία ανά την υφήλιο, διεθνείς μυστικές υπηρεσίες, σκοτεινές σπείρες, αδίστακτοι (κυρίως Έλληνες) συλητές, ζάπλουτοι έμποροι και συλλέκτες από όλο τον κόσμο με ολόκληρα προσωπικά και «άβατα» μουσεία, υψηλόβαθμοι κρατικοί παράγοντες… Εμπλέκονται βέβαια και οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις με την διαχρονική τους αβελτηρία, την εγκληματική τους αδιαφορία και τα ανύπαρκτα αντανακλαστικά τους.
Πιθανολογώ ότι αυτός είναι ο λόγος που σχεδόν κανείς Έλληνας δεν έχει μέχρι στιγμής ιδέα για το ντοκιμαντέρ αυτό που τιμήθηκε μάλιστα σε διεθνή φεστιβάλ (Archeology Channel International Festival, Agon Film Festival). Παρουσιάζει μια πικρή, «άβολη αλήθεια» (που λέει κι ο Gore στο δικό του ντοκιμαντέρ) για κάποιους. Παρά το ότι συμπαραγωγοί του είναι η ΕΡΤ αλλά και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Παρά το ότι οι κριτικές είναι διθυραμβικές και το παγκόσμιο ενδιαφέρον μεγάλο (ήδη το προβάλλουν ξένα τηλεοπτικά δίκτυα).
Πρόσφατα παρουσιάστηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στις Βρυξέλλες η έκθεση πολυμέσων «Κλοπή της Ιστορίας» για την παράνομη διακίνηση αρχαιοτήτων και τις επιπτώσεις της αρχαιοκαπηλίας στην κοινωνία και τον πολιτισμό. Πρόκειται για παραγωγή της Anemon Productions η οποία έχει εμπλουτιστεί με τη φροντίδα του Ελληνικού ιδρύματος Πολιτισμού ΕΙΠ με αντίγραφα αρχαιοτήτων που επεστράφησαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Μπορείτε να δείτε διαφάνειες στην παρακάτω διεύθυνση επιλέγοντας History Lost
Ομως αναφέρεται σε ένα μικρό υποσύνολο αυτών των αρχαιοτήτων που συνεχίζουν να εξάγονται καθημερινά σε συλλογές της Εσπερίας…
Έρχονται στον νου τα περίφημα λόγια του Μακρυγιάννη προς τους στρατιώτες του σχετικά με κάποια αρχαία αγάλματα, τα οποία ήθελαν να αγοράσουν οι ξένοι κατά την Επανάσταση:
«…και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι’ αυτά πολεμήσαμε…».
Μία ημέρα μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το 1968, η Jane Elliott πήγε να διδάξει στο δημοτικό της πόλης της στην Άιοβα, όπου κατοικούσαν μόνο λευκοί. Χώρισε τους μαθητές της σε δύο ομάδες, εκείνους με γαλάζια μάτια κι εκείνους με καφέ μάτια, και αποφάσισε να τους δώσει ένα γερό μάθημα κατά των φυλετικών διακρίσεων. Το ντοκιμαντέρ αυτό παρουσιάζει την ιστορία εκείνου του μαθήματος, τη μακροχρόνια επιρροή του στα παιδιά και τη δύναμή του που κράτησε τριάντα ολόκληρα χρόνια.
Η ιστορία του marketing των Δημοσίων Σχέσεων και του ελέγχου των σκέψεων των μαζών σε όλα τα επίπεδα και όλους τους τομείς από τότε που άρχισε με τον ανιψιό του Sigmund Freud, τον Edward Bernays μέχρι τις μεθόδους που χρησιμοποίησαν οι Clinton και Blair στις προεκλογικές τους εκστρατείες. Πώς οι θεωρίες του Σίγκμουντ Φρόιντ χρησιμοποιήθηκαν για τον έλεγχο των λαών, τα δάνεια και την κατανάλωση.
Ένα μοναδικό ντοκιμαντέρ που εξηγεί την πρόσφατη οικονομική κρίση και τη σημερινή κατάσταση στο κόσμο.
Αυτοβιογραφική ισραηλινή ταινία σε σκηνοθεσία ‘Αρι Φόλμαν
Ο ‘Αρι, ισραηλινός σκηνοθέτης που είχε υπηρετήσει στο στρατό στις αρχές της δεκαετίας του ’80, βασανίζεται από εφιάλτες που έχουν να κάνουν με τον πόλεμο στο Λίβανο. Αδυνατώντας να θυμηθεί τα τότε γεγονότα, αρχίζει να αναζητά τους παλιούς του συμπολεμιστές για να μάθει όσα ακούσια διέγραψε από τη μνήμη του.
Η Μαριάννα Τζιαντζή σχολιάζει:
“Πολλοί αποφεύγουμε τα ντοκιμαντέρ για τον ίδιο λόγο που αποφεύγουμε τα νωπά φρούτα και λαχανικά: για την κατανάλωσή τους απαιτείται ένας στοιχειώδης κόπος, πλύσιμο στη βρύση, καθάρισμα, κόψιμο. Αντίθετα, για να φάει κανείς πίτσα ή χάμπουργκερ, απαιτούνται ελάχιστες κινήσεις και των χεριών και των σιαγόνων. Συνήθως ο τηλεθεατής που ενημερώνεται για το τηλεοπτικό πρόγραμμα και αναζητεί τα καλά ντοκιμαντέρ φέρει τον όχι και τόσο κολακευτικό χαρακτηρισμό του «κουλτουριάρη», δηλαδή του ημι-αργόσχολου που έχει λύσει τα προσωπικά του προβλήματα και εκ του ασφαλούς ασχολείται με τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας. Είναι το «ειδικό» κοινό.
Ο μύθος λέει ότι τα ντοκιμαντέρ είναι κουραστικά. Συνήθως κουραστική είναι η απόφαση να παρακολουθήσουμε ένα ντοκιμαντέρ, όχι η ίδια η διαδικασία της τηλεθέασης. Υπάρχουν ντοκιμαντέρ πληκτικά, προορισμένα για το ράφι της τηλεοπτικής ιστορίας, αλλά και ντοκιμαντέρ που μπορούν να μας ξαφνιάσουν, να μας συναρπάσουν, να διώξουν τη νύστα και την κούραση της μέρας”.
Η σειρά ντοκιμαντέρ Εξάντας, παρουσιάζει θέματα που αφορούν τους σκεπτόμενους και ενεργούς πολίτες του σύγχρονου «παγκοσμιοποιημένου» κόσμου.
Από το Τόκυο στην Αργεντινή, από το Αφγανιστάν στην Κολομβία, από τη Νότιο Αφρική στο Ιράκ και από την Τσετσενία ως την Αϊτή, η κατανόηση του «άλλου», του «ξένου» και του «μακρινού», αποτελεί για τον Εξάντα το κλειδί για την κατανόηση του «δικού μας», του ελληνικού, του κοντινού και εφήμερου.
Διαρκές στοίχημα του Εξάντα είναι να μιλάει απλά και με σαφήνεια για όσα παρουσιάζονται στην επικαιρότητα αποσπασματικά και συνήθως σβήνουν τόσο ξαφνικά όσο εμφανίστηκαν. Μια «απλή ανθρώπινη ιστορία», αποτελεί συχνά το κέντρο ενός συγκλονιστικού και ίσως επικίνδυνου ή απρόσιτου θέματος. Αλλά και την αφορμή για να ξετυλιχθεί το κουβάρι μιας μεγάλης κρίσης, ενός κοινωνικού προβλήματος, μιας αιματηρής αντιπαράθεσης.
Ή όταν η ανθρωπότητα πιάνει πάτο. Το Earthlings, σε αφήγηση του Joaquin Phoenix και σε μουσική του MOBY, είναι ένα ντοκιμαντέρ που καταδεικνύει την πλήρη οικονομική εξάρτηση του ανθρώπινου είδους από τα ζώα που εκτρέφονται για κατοικίδια, φαγητό, ένδυση, διασκέδαση και επιστημονική έρευνα. Με τη χρήση κρυφών καμερών και υλικού που δεν είχε δημοσιευθεί ως τώρα, το Earthlings καταγράφει τις καθημερινές πρακτικές των μεγαλύτερων βιομηχανιών παγκοσμίως, όλες εκ των οποίων βασίζονται εξ ολοκλήρου στην εκμετάλλευση ζώων για τα κέρδη τους. Δυνατό, ενημερωτικό, αντιφατικό και προκλητικό, το Earthlings είναι μακράν το πιο κατανοητό ντοκιμαντέρ που έχει γυριστεί σχετικά με την στενή σχέση φύσης, ζώων και ανθρώπινου οικονομικού συμφέροντος.
To earthlings δε χρειάζεται να το αγοράσετε. Μπορείτε να το παρακολουθήσετε online και με ελληνικούς υπότιτλους.
[google -5165231031895551470]
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Ή όταν η ανθρωπότητα πιάνει πάτο. Το Earthlings, σε αφήγηση του Joaquin Phoenix και σε μουσική του MOBY, είναι ένα ντοκιμαντέρ που καταδεικνύει την πλήρη οικονομική εξάρτηση του ανθρώπινου είδους από τα ζώα που εκτρέφονται για κατοικίδια, φαγητό, ένδυση, διασκέδαση και επιστημονική έρευνα. Με τη χρήση κρυφών καμερών και υλικού που δεν είχε δημοσιευθεί ως τώρα, το Earthlings καταγράφει τις καθημερινές πρακτικές των μεγαλύτερων βιομηχανιών παγκοσμίως, όλες εκ των οποίων βασίζονται εξ ολοκλήρου στην εκμετάλλευση ζώων για τα κέρδη τους. Δυνατό, ενημερωτικό, αντιφατικό και προκλητικό, το Earthlings είναι μακράν το πιο κατανοητό ντοκιμαντέρ που έχει γυριστεί σχετικά με την στενή σχέση φύσης, ζώων και ανθρώπινου οικονομικού συμφέροντος.
Άρθρα (RSS)