Αρχείο για την κατηγορία “τέχνη”

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Comments 2 σχόλια »


Ένα αριστουργηματικό φιλμ κινουμένων σχεδίων με ποίηση που απαγγέλλει ο Νικ Κέιβ

www.catpianofilm.com

Comments 0 σχόλια »

σκηνοθεσία : Βασίλης Κοσμόπουλος

1923, Τρίκαλα. Ο τοπικός φωτογράφος επιστέφει, με το μυαλό γεμάτο εικόνες που τράβηξε σε όλη του τη ζωή. Ξαφνικά, δέχεται μια επίσκεψη από έναν θρυλικό ληστή. Παρά το γεγονός ότι καταζητείται με αμοιβή, ο ηρωικός παράνομος αφήνει τα βουνά και αποφασίζει να φωτογραφηθεί…

μουσική : Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Ο σκηνοθέτης της ταινίας Βασίλης Κοσμόπουλος σημειώνει:

«πρώτη φορά «άκουσα», κυριολεκτικά, την ιστορία στο έξοχο τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου από τον «Βραχνό Προφήτη». Το τραγούδι μελοποιεί ένα ποίημα του Χρήστου Μπράβου και απηχεί ένα πραγματικό περιστατικό, την φωτογράφιση του επικηρυγμένου ληστή Θωμά Γκαντάρα από τον φωτογράφο των Τρικάλων Αθανάσιο Μάνθο. H συνάντηση έγινε το 1923, κατόπιν επιθυμίας του Γκαντάρα, στα λημέρια του και στο αρχείο της οικογένειας Μάνθου σώζονται οι 17 σπάνιες φωτογραφίες. Λίγους μήνες αργότερα, σκότωσαν τον Γκαντάρα και το κομμένο κεφάλι του εκτέθηκε σε κοινή θέα, προς παραδειγματισμόν. Όλα αυτά αποτέλεσαν το υλικό μυθοπλασίας της ταινίας».

Comments 0 σχόλια »

του Krzysztof Kieslowski

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Μία από τις ταινίες που θα προβληθούν στο animfest. Σκηνοθεσία Shaun Tan.

Comments 0 σχόλια »

www.elboscomovie.com/

Comments 0 σχόλια »

6ο ANIMFEST / Διεθνές Φεστιβάλ Animation της Αθήνας
17-23 Μαρτίου 2011, Ταινιοθήκη της Ελλάδος
Οργάνωση: Ευρωπαϊκό Κέντρο Κινούμενων Σχεδίων

Το Ευρωπαϊκό Κέντρο Κινούμενων Σχεδίων (www.animationcenrer.gr) οργανώνει το 6ο ANIMFEST, το διεθνές φεστιβάλ animation της Αθήνας, από17 έως 23 Μαρτίου 2011, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος. (Ιεράς Οδού 48 & Μεγάλου Αλεξάνδρου) Μετρό: Κεραμεικός.
Ώρες προβολών: Καθημερινά 18:00-24:00
Προπώληση εισιτηρίων: Καταστήματα Public

Μέρος των προβολών θα επαναληφθούν στη Θεσσαλονίκη, στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ,Αίθουσα «Παύλος Ζάννας», από 21 έως 23 Μαρτίου 2011.

ΗΜΕΡΙΔΑ (Σάββατο 19.3.2011)
“Οπτικοακουστικά Μέσα και Εκπαίδευση / Η οπτικοποίηση της αφήγησης: Από τον Τριβιζά στο Logicomix”.
Πανεπιστημιακοί και καλλιτέχνες προσεγγίζουν το θέμα μέσα από τα γνωστικά αντικείμενά τους.
– Τζέλλα Βαρνάβα-Σκούρα, Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αθηνών
– Μαρία Κομνηνού, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αθηνών
– Χρυσάνθη Σωτηροπούλου, Επίκουρη Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Πατρών
– Παναγιώτης Κυριακουλάκος, Λέκτορας Πανεπιστημίου Αιγαίου
– Ούρσουλα Κασαβέτη, υποψήφια διδάκτωρ
– Παναγιώτης Ράππας, σκηνοθέτης
– Αλέκος Παπαδάτος, σκηνοθέτης-κομίστας
– Δημήτρης Πατρίκιος, σκηνοθέτης
Έχουν επίσης κληθεί να λάβουν μέρος οι:
– Απόστολος Δοξιάδης, σκηνοθέτης-συγγραφέας
– Ευγένιος Τριβιζάς, καθηγητής εγκληματολογίας στο Reαding University, συγγραφέας

Comments 0 σχόλια »

Την 1 Φεβρουαρίου η Google έκανε τα αποκαλυπτήρια του Art Project, μίας μοναδικής συνεργασίας με ορισμένα από τα πλέον φημισμένα μουσεία τέχνης του κόσμου με σκοπό να δώσει τη δυνατότητα στον κόσμο να ανακαλύψει και να δει περισσότερα από χίλια έργα τέχνης στο Διαδίκτυο με εξαιρετική λεπτομέρεια.

Για τους τελευταίους 18 μήνες, η Google έχει εργαστεί σε 17 μουσεία τέχνης. Το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας, το οποίο μπορεί κάποιος να εξερευνήσει στο googleart συμπεριλαμβάνει τη συγκέντρωση ορισμένων από τις εξαιρετικά υψηλής ανάλυσης φωτογραφίες διασήμων έργων τέχνης, καθώς και την αντιπαραβολή περισσότερων από χιλίων άλλων εικόνων σε ένα σημείο. Επιπλέον, η εφαρμογή περιλαμβάνει τη δυνατότητα πανοραμικής περιήγησης σε συγκεκριμένες γκαλερί χρησιμοποιώντας την τεχνολογία Street View εσωτερικού χώρου.

Με αυτό το μοναδικό πρόγραμμα, ο καθένας, οπουδήποτε και αν βρίσκεται, θα έχει τη δυνατότητα να μάθει για την ιστορία αλλά και τους καλλιτέχνες οι οποίοι βρίσκονται πίσω από ένα τεράστιο αριθμό έργων τέχνης με το κλικ ενός ποντικιού.

Κάθε ένα από τα μουσεία έχουν συνεργαστεί εκτενώς με την Google παρέχοντας εμπειρογνωμοσύνη και καθοδήγηση σε κάθε βήμα του έργου, από την επιλογή των συλλογών που θα παρουσιαστούν έως την παροχή συμβουλών για την καλύτερη γωνία λήψης των φωτογραφιών αλλά και το είδος της πληροφορίας που θα συνοδεύει το έργο τέχνης.

Το εύρος των έργων τέχνης που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα της Google είναι τεράστιο και περιλαμβάνει έργα από τη Γέννηση της Αφροδίτης του Botticelli έως και το No Woman, No Cry του Chris Ofili, τα μεταϊμπρεσιονιστικά έργα βυζαντινής εικονογραφίας του Cezanne, τις οροφές των Βερσαλλιών, ναούς της αρχαίας Αιγύπτου, τη συλλογή Whistlers αλλά και έργα του Rembrandt ανά την υφήλιο. Συνολικά, έχουν συμπεριληφθεί 486 καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο.

Βασικά χαρακτηριστικά – Εξερεύνηση των μουσείων με την τεχνολογία Street View:

Χρησιμοποιώντας το χαρακτηριστικό αυτό, οι επισκέπτες μπορούν να κινούνται μέσα στην γκαλερί εικονικά στο www. googleartproject. com, επιλέγοντας έργα τέχνης που τους ενδιαφέρουν και κάνοντας κλικ για να ανακαλύψουν περισσότερα ή απολαμβάνοντας τις εικόνες υψηλής ανάλυσης όταν αυτές είναι διαθέσιμες.

Το πλαίσιο πληροφοριών επιτρέπει στους ανθρώπους να διαβάζουν περισσότερα για ένα έργο τέχνης, να βρουν και άλλα έργα του ίδιου καλλιτέχνη αλλά και να δουν σχετικά video στο YouTube.

Ένα ειδικά σχεδιασμένο όχημα του Street View τράβηξε φωτογραφίες 360 μοιρών του εσωτερικού επιλεγμένων γκαλερί, οι οποίες στη συνέχεια ενώθηκαν, επιτρέποντας την αρμονική περιήγηση σε περισσότερα από 385 δωμάτια μέσα στα μουσεία. Το εσωτερικό των γκαλερί μπορεί επίσης να εξερευνηθεί από το Street View in Google Maps.

Χαρακτηριστικό ιδιαίτερα υψηλής ανάλυσης στα έργα τέχνης:

Κάθε ένα από τα 17 μουσεία, επέλεξαν από ένα έργο για να φωτογραφηθεί σε εξαιρετική λεπτομέρεια με τη χρήση τεχνολογίας φωτογραφίας super high resolution ή «gigapixel». Κάθε τέτοια εικόνα περιέχει περίπου 7 δισ. pixels, επιτρέποντας στον θεατή να μελετήσει τις λεπτομέρειες της πινελιάς αλλά και την πατίνα πέρα από τις δυνατότητες του γυμνού οφθαλμού. Λεπτομέρειες που είναι δύσκολο να δει κανείς όπως το μικροσκοπικό χαρτί με τους λατινικού στίχους στο έργο του Hans Holbein του Νεότερου The Merchant Georg Gisze. ή οι άνθρωποι πίσω από το δέντρο στο έργο του Ivanov The Apparition of Christ to the People.

Επιπλέον, τα μουσεία παρείχαν φωτογραφίες για μία συλλογή η οποία περιλαμβάνει περισσότερα από 1.000 έργα τέχνης. Η ανάλυση αυτών των εικόνων, σε συνδυασμό με ένα ειδικά κατασκευασμένο zoom viewer, επιτρέπει στους λάτρεις των έργων τέχνης να ανακαλύψουν μικροσκοπικές πτυχές των έργων τις οποίες μπορεί να μην είχαν ποτέ δει από κοντά, όπως τους ανθρώπους στον ποταμό στο έργο του El Greco View of Toledo ή τις μεμονωμένες κουκίδες στο Grandcamp, Evening του Seurat.

Δημιουργείστε τη δική σας συλλογή:

η λειτουργία «Create your own collection» επιτρέπει στους χρήστες να σώσουν συγκεκριμένες οπτικές οποιουδήποτε από τα 1000 έργα τέχνης και να χτίσουν τη δική τους προσωποπική συλλογή. Σχόλια μπορούν να προστεθούν σε κάθε πίνακα και όλη τη συλλογή μπορούν να τη μοιραστούν με τους φίλους και την οικογένειά τους. Είναι ένα ιδανικό εργαλείο για μαθητές ή ομάδες που δουλέψουν σε ομαδικές εργασίες ή συλλογές.

Ο Nelson Mattos, VP Engineering της Google δήλωσε σχετικά με το νέο πρόγραμμα: «τα τελευταία 20 χρόνια ο κόσμος της τέχνης έχει μετατραπεί και εκδημοκρατιστεί. Είμαστε ενθουσιασμένοι που είχαμε τη δυνατότητα να συνεργαστούμε με κορυφαία μουσεία σε πολλές χώρες, προσφέροντάς τους υπηρεσίες τεχνολογίας αιχμής. Ελπίζουμε ότι αυτό θα αποτελέσει έμπνευση για ακόμη περισσότερους ανθρώπους να μπουν και να εξερευνήσουν την τέχνη σε νέα επίπεδα λεπτομέρειας».

Ο Amit Sood, Head του συγκεκριμένου έργου της Google δήλωσε: «Αυτή η πρωτοβουλία ξεκίνησε από μία ομάδα Googlers με πάθος για να κάνουν την τέχνη προσβάσιμη στο διαδίκτυο. Μαζί με τους συνεργάτες μας στα μουσεία ανά τον κόσμο έχουμε δημιουργήσει κάτι το οποίο ελπίζουμε να είναι ένα συναρπαστικό εργαλείο στα χέρια όσων αγαπούν την τέχνη, μαθητών αλλά και όσων επισκέπτονται μουσεία έστω και περιστασιακά, εμπνέοντάς τους να επισκεφτούν το πραγματικό μουσείο μία μέρα».

googleartproject.com
www.tovima.gr

Comments 0 σχόλια »

Η νέα ταινία του Wim Wenders είναι αφιερωμένη στη χορογράφο Pina Bausch που πέθανε πρόσφατα (2009) και θεωρείται ως μια από τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες του σύγχρονου χορού. Στην ταινία, η χρήση της τεχνολογίας 3D συμβάλλει στη δημιουργία πανέμορφων εικόνων, γεμάτων κίνηση και ζωή.

“Χορέψτε, χορέψτε, αλλιώς είμαστε χαμένοι”

av

Comments 0 σχόλια »

Η σχέση της πλατωνικής “Αλληγορίας της Σπηλιάς” με την ταινία Matrix.

Comments 0 σχόλια »

Ο καθηγητής Μπάμπης Μαϊλεμένης μιλάει για την ρόλο της δημιουργικότητας στην τέχνη, στο επιχειρείν καθώς και για την σχέση της με την παράδοση.

Comments 0 σχόλια »

‘‘Τα 400 χτυπήματα’’ (Les quatre cents coups) Σκηνοθεσία: Φρανσουά Τρυφώ (1959).

Η σκηνή του τέλους με ένα πλάνο μεγάλης διάρκειας. Ο πρωταγωνιστής μας τρέχει με κανονικό διασκελισμό. Η κάμερα τον ακολουθεί με  ένα τράβελιγκ διαρκείας. Ο αρχικά κλειστός χώρος από φράκτες σιγά σιγά ανοίγει. Ακούγεται μόνο ο ήχος των βημάτων και που και που ένα κελάιδισμα πουλιών. Ο χρόνος εξαφανίζεται. Και κάποτε φτάνει στη θάλασσα.

Τα 400 χτυπήματα είναι μια ταινία του Τρυφώ με θέμα την παιδική ηλικία, έντονα βιωματική, που προσφέρεται για πολλαπλές αναγνώσεις, με την παιδαγωγική σχέση που διατρέχει ολόκληρη την ιστορία να είναι το ζητούμενο.

Ο Αντουάν Ντουανέλ, μαθητής σ’ ένα σχολείο του Παρισιού πλήττει αφόρητα. Ο δάσκαλός του τον έχει βάλει στο στόχαστρο και στο σπίτι δεν υπάρχει σημείο επαφής. Την κοπανάει απ’ τα μαθήματα, πιάνει τη μάνα του στα πράσα και καταφεύγει στο σπίτι του φίλου και συνεργού του Ρενέ.
Οι γονείς του, τελείως άοπλοι, συνεχίζουν τις αδέξιες κινήσεις τους και το σχολείο ολοένα σκληραίνει τη στάση του.  Η στενή συνεργασία σχολείου και οικογένειας, αντίθετα με τις προσδοκίες, σπρώχνει τον νεαρό Αντουάν σ’ ένα ολισθηρό δρόμο.
Ο Αντουάν για να εξοικονομήσει λίγα χρήματα κλέβει μια γραφομηχανή, αλλά δεν καταφέρνει να την πουλήσει. Επιστρέφοντάς την στο γραφείο του πατέρα του απ’ όπου την είχε πάρει, συλλαμβάνεται. Ο δικαστής ανηλίκων, με τις ευλογίες των γονιών, θα τον κλείσει σ’ ένα Κέντρο Εποπτείας Ανηλίκων.
Αποδρά και ανακαλύπτει τη θάλασσα… Στην πραγματικότητα τα 400 χτυπήματα δεν είναι παρά ένα οικογενειακό χρονικό, μια ρομαντική αυτοβιογραφία, και ο ήρωας Αντουάν Ντουανέλ μια μυθοποιημένη εκδοχή του ίδιου του σκηνοθέτη. Αλλά και οι λήψεις της ταινίας είναι εξ ίσου πραγματικές: το σκηνικό της δεν είναι άλλο από τις λαϊκές γειτονιές του βόρειου Παρισιού. Η ταινία απρόσμενα βρήκε τεράστια απήχηση όχι μόνο στη Δύση αλλά σ’ όλο τον κόσμο. Κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχει σ’  αυτή ένα μυστικό που έχουν και οι ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν. Είναι αυτό που ο G. Bachelard ονομάζει ποιητική της ονειροπόλησης.  Πράγματι, τα 400 χτυπήματα είναι ένα θαυμάσιο ποίημα που μας κάνει να αναγνωρίσουμε την παιδικότητα, το ζωντανό πυρήνα της ανθρώπινης ψυχής που είναι η κινητήριος δύναμη της επιθυμίας και της δημιουργίας. Η αθέατη αυτή ιδιότητα είναι η γέφυρα που συνδέει τον άνθρωπο με την ελπίδα και το όνειρο.
Τα 400 χτυπήματα ήταν η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Τρυφώ και απέσπασε στις Κάννες τη χρονιά που εμφανίστηκε το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας.

Comments 0 σχόλια »

Ο όρος Νouvelle Vague είναι συνδεδεμένος με την 7η Τέχνη, αλλά πολύς κόσμος ξεχνά ότι ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 τα γαλλικά ΜΜΕ είχαν αρχίσει να τον χρησιμοποιούν για να χαρακτηρίσουν τις αλλαγές στην ευρύτερη κοινωνία της Γαλλίας, στη διαμόρφωση της οποίας τον σημαντικότερο ρόλο έπαιξε η νεολαία. Ωστόσο, μετά τη συνδυαστική επιτυχία των «400 χτυπημάτων» τουΦρανσουά Τρυφό και της «Χιροσίμα, αγάπη μου» του Αλέν Ρενέ που θριάμβευσαν στο Φεστιβάλ των Καννών το 1959 (το πρώτο με το βραβείο σκηνοθεσίας, το δεύτερο με τον Χρυσό Φοίνικα), ο όρος έγινε «αυτοκόλλητος» με τον κινηματογράφο και τύποις τουλάχιστον, το 1959 έχει καταγραφεί ως έτος γέννησης του γαλλικού Νέου Κύματος.

Στην ανάπτυξη του Νέου Κύματος σημαντικό ρόλο έπαιξε η θεωρητική δουλειά του περιοδικού «Cahiers du cinema» («Κινηματογραφικά Τετράδια») από το οποίο ξεκίνησαν τη δραστηριότητά τους ως κριτικοί κινηματογράφου κατοπινοί σκηνοθέτες όπως οΚλοντ Σαμπρόλ,οΖαν Λυκ Γκοντάρ,ο Ερίκ Ρομέρ και οΤρυφό. Ως κριτικοί των «Cahiers» οι περισσότεροι της μελλοντικής παρέας που θα άλλαζε για πάντα τον κινηματογράφο, υπήρξαν ιδιαίτερα σκληροί απέναντι στο «Σινεμά του Μπαμπά» («Cinema de Ρapa»). Αυτό ήταν το παρατσούκλι που χρησιμοποιείτο για τον κινηματογράφο του εμπορικού «συστήματος» το οποίο εκπροσωπούσαν παλαιότεροι σκηνοθέτες όπως ο Κλοντ Ατάν Λαρά, ο Αντρέ Καγιάτ, ο Αντρέ Ινεμπέλκαι ο Ανρί Ζορζ Κλουζό.

Την ίδια ώρα, όμως, τα παιδιά του Νέου Κύματος θαύμαζαν την ανεξάρτητη πορεία των επίσης παλαιότερων Γάλλων Ζαν Ρενουάρ, Ζακ Τατί, Ρομπέρ Μπρεσόν, Ζαν Κοκτό και Ζακ Τατί. Εκτιμούσαν τον ιταλικό νεορεαλισμό της δεκαετίας του 1950 (αγαπημένος τους ήταν ο Ρομπέρτο Ροσελίνι). Λάτρευαν τονΑλφρεντ Χίτσκοκ και ανακάλυπταν εκ νέου τον κλασικό αμερικανικό κινηματογράφο σκηνοθετών, όπως ο Τζον Φορντ, ο Χάουαρντ Χοκς, ο Ραούλ Γουόλς και ο Μάικλ Κερτίζ.

Η ομάδα των Cahiers du cinema εξέφραζε δυο κύριες θεωρητικές αντιλήψεις: α) το φιλμ ως γραφή ( criture) και β) ο σκηνοθέτης ως δημιουργός (auteur). Η εικόνα δεν είναι πια υποτελής σε ένα λογοτεχνικό σενάριο, ο κινηματογράφος αποκτά αυτοτέλεια στη γραφή του και ο σκηνοθέτης είναι ο συγγραφέας της ταινίας εξουσιάζοντας την κάμερα.

Συνεπώς, θεσπίστηκε μια πρωτόγνωρη και επαναστατική μέθοδος κινηματογράφησης η οποία απείχε έτη φωτός από τις μέτριες μεταφορές εξίσου μέτριων λογοτεχνικών έργων. Η κάμερα βρέθηκε για πρώτη φορά στο χέρι και η κίνησή της ήταν αδιάκοπη, με μεγάλης διάρκειας πλάνα, γυρίσματα σε εξωτερικούς χώρους, φυσικό φωτισμό, αυτοσχεδιασμούς στους διαλόγους. Τα πρόσωπα που αναδείχθηκαν μέσα από το Νέο Κύμα δεν ήταν μόνον σκηνοθέτες αλλά και ηθοποιοί (Ζαν Πολ Μπελμοντό, Ζαν Κλοντ Μπριαλί, Αννα Καρίνα) και τεχνικοί που συνέβαλαν στην απελευθέρωση της κινηματογραφικής γλώσσας από τα δεσμά της.

www.tovima.gr

Comments 0 σχόλια »

Μην χάσετε το ρεσιτάλ του Κόλιν Φερθ και του Τζέφρι Ρας.

Ο δευτερότοκος γιος του βασιλιά του Γεωργίου του 5ου Αλβέρτος, ο οποίος πάσχει από οξύ πρόβλημα τραυλισμού, καλείται να αναλάβει το θρόνο μετά το θάνατο του πατέρα του και την παραίτηση του μεγαλύτερου αδερφού του. Ο αλλόκοτος λογοθεραπευτής Λάιονελ Λογκ που θα τον αναλάβει θα προσπαθήσει με τις ανορθόδοξες μεθόδους του να τον βοηθήσει να γίνει ο ηγέτης μιας χώρας η οποία βρίσκεται στα πρόθυρα πολέμου. Σε μια τόσο κρίσιμη ιστορική στιγμή του 20ου αιώνα, καλείται να ηγηθεί μιας υπερδύναμης, ένας άνθρωπος ανασφαλής που μάχεται να υπερνικήσει τους προσωπικούς του δαίμονες.

Σε μία σκηνή της ταινίας ο βασιλιάς σχολιάζει την ραγδαία αλλαγή που έφερε το ραδιόφωνο στη βασιλική εξουσία και στην πολιτική. “Καταντήσαμε ηθοποιοί” μουρμουρίζει ο Γεώργιος ο 5ος. “Κάποτε ήταν αρκετό να στέκεσαι και να μην πέφτεις από το άλογό σου”. Κι αυτή ήταν μόνο η αρχή…

Όταν η βασίλισσα Ελισάβετ φτάνει στο σημείο να γίνεται μέλος της διεθνούς κοινότητας μέσω του Facebook, τότε δεν φαίνεται καθόλου περίεργο το λογύδριο του παππού της, βασιλιά Γεώργιου του 5ου,  ο οποίος παροτρύνει τον γιο του να εξοικειωθεί γρήγορα με αυτήν τη νέα εφεύρεση, το ραδιόφωνο, ακριβώς για να φτάσει στον υπήκοο. «Γίναμε ηθοποιοί!», αναφωνεί με εμφανή αηδία, κατανοώντας πως η ηγεμονική δραστηριότητα προϋποθέτει ένα παιχνίδι πέραν της διπλωματίας – πειστικές γνώσεις υποκριτικής.

Για να είσαι ηγέτης, πρέπει να πείθεις, να ξεπερνάς την αγωνία της σκηνής, να χρησιμοποιείς με αποτελεσματικότητα τα new media για να κερδίσεις το κοινό που σε κρίνει αρχικά και πολλές φορές τελεσίδικα για την όψη και όχι για την κόψη του λόγου σου.

Comments 0 σχόλια »

Σκηνοθεσία Εμμανουήλ Παπαδόπουλος, μουσική  Gustavo Santaolalla – Pajaros

Comments 0 σχόλια »

Η ταινία «Poetry» αναπαριστά ένα δράμα λιτό, αφηγηματικό κι ανθρώπινο.

O Κορεάτης δημιουργός Lee Chang-dong ταυτίζει την ποίηση με την φύση, με την ηθική και την αθωότητα. Η ποίηση φθίνει, μας λέει, επειδή φθίνει και η θέση των προαναφερθεισών αξιών στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Η βασική ηρωίδα αναζητά μια χαραμάδα φωτός, μια σταγόνα ποίησης μέσα στο αστικό τοπίο, την οποία αδυνατεί να βρει. Κι αφού οι απεγνωσμένες προσπάθειές της αποβούν άκαρπες, θα σκαρώσει ένα ‘ποίημα’ και μετά θα φύγει αθόρυβα, όπως ήρθε.

Η ματιά του Lee Chang- Dong είναι πεσιμιστική, θεωρεί την ποίηση κομμάτι μιας άλλης εποχής, καταδικασμένης να χαθεί μέσα στα αμοραλιστικά και ακραιφνώς ωφελιμιστικά πλαίσια της νέας τάξης πραγμάτων.

“Ζούμε σε μία εποχή” ανέφερε ο ίδιος “όπου η ποίηση αργοπεθαίνει. Μερικοί θλίβονται γι΄αυτό, ενώ άλλοι δηλώνουν πως της αξίζει να πεθάνει. Παρ΄όλα αυτά οι άνθρωποι εξακολουθούν να διαβάζουν και να γράφουν ποιήματα. Αλλά αυτό είναι ένα ερώτημα που θέτω στον εαυτό μου. Τι σημαίνει να γυρίζω ταινίες σε μία εποχή όπου έτσι κι αλλιώς ο κινηματογράφος πεθαίνει;”

Comments 0 σχόλια »

Το περίφημο εικαστικό βραβείο Turner, μαζί με 25 χιλιάδες λίρες, δόθηκε το βράδυ της Δευτέρας σε μια καλλιτέχνιδα που το έργο της ούτε το έβλεπες ούτε το άγγιζες.

Απλώς το άκουγες! Για πρώτη φορά στην ιστορία τού -κάθε άλλο παρά συμβατικού- θεσμού αναδεικνύεται θριαμβεύτρια με τις ευλογίες των μπούκις μια ηχητική εγκατάσταση.

Η 45χρονη Σκοτσέζα Σούζαν Φίλιπζ, που θεωρούνταν φαβορί, πήρε το βραβείο χάρη στην ωραία, αισθαντική, ελαφρώς ανατριχιαστική φωνή της. Ακουγόταν να τραγουδά την παραδοσιακή σκοτσέζικη μελωδία του 16ου αιώνα «Lowlands away». Μόνο με το τραγούδι της γέμιζε την άδεια δική της αίθουσα στην Tate Britain. Στις διπλανές, τα έργα των συνυποψηφίων της, δηλαδή η ζωγραφική του Ντέξτερ Ντάλγουντ, τα γλυπτά από τσαλακωμένους καμβάδες της Αντζελα ντε λα Κρουζ και τα βίντεο του Otolith Group με τις πάμπολες αναφορές στην αρχαία και τη σύγχρονη Ελλάδα, φάνταζαν σε πολλούς χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση. Προφανώς το ίδιο σκέφτηκε και η κριτική επιτροπή.

Το έργο, με το οποίο η Σούζαν Φίλιπζ κέρδισε το βραβείο, ήταν μια εγκατάσταση, που δημιούργησε τον Μάιο για το εικαστικό φεστιβάλ Glasgow International. Κάτω από τρεις γέφυρες στο κέντρο της πόλης, μέσα από ηχητικές εγκαταστάσεις ακουγόταν να τραγουδά τρεις ελαφρώς διαφορετικές εκδοχές μιας παλιάς μπαλάντας. Τα λόγια της ταίριαζαν στο περιβάλλον: ένας πνιγμένος εραστής επιστρέφει και στοιχειώνει την αγαπημένη του.

ENET

Comments 0 σχόλια »

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων