Ένα νέο μουσείο με εκθέματα από τον κόσμο της πληροφορικής έρχεται να γνωρίσει στους χρήστες του την ιστορία τον υπολογιστών, την εξέλιξη τους και να αποδείξει ότι η ψηφιακή τεχνολογία έχει ακόμα όλο το μέλλον μπροστά της.
Το Μουσείο Πληροφορικής περιλαμβάνει αντικείμενα που έχουν παρέλθει από το χώρο της τεχνολογίας όχι απαραίτητα λόγω χρόνου, αλλά και λόγω της ραγδαίας εξέλιξης του κλάδου.
Όλες οι παραπάνω διαπιστώσεις γέννησαν την ιδέα για να συγκεντρώθούνε σε έναν χώρο το παρελθόν ,το παρόν και το μέλλον της τεχνολογίας στο οποίο θα εκτίθενται συσκευές και προγράμματα από τον κόσμο της πληροφορικής και την εξέλιξη τους μέσα στις τελευταίες τρείς δεκαετίες.
Να σημειωθεί ότι το Μουσείο Πληροφορικής έχει στην κατοχή του υπολογιστικά συστήματα που χρονολογικά ξεκινούν από την δεκαετία του ’80 μια εποχή που αποτέλεσε την απαρχή της έννοιας του προσωπικού υπολογιστή (pc) και η συλλογή συνεχώς διευρύνεται για να καλύπτει όλο και περισσότερους τομείς της πληροφορικής. Επίσης, δέχεται οποιαδήποτε προσφορά αντικειμένου της πληροφορικής για τον εμπλουτισμό της έκθεσης.
Κοσμοσυρροή διαπίστωσα σήμερα στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης που φιλοξενεί μία έκθεση με θέμα τον ερωτισμό στην αρχαία Ελλάδα. Φαίνεται ότι ξαφνικά οι Ελληνες απέκτησαν μία λατρεία για τα μουσεία τους… Ειδικά στο 2ο όροφο του Μεγάρου Σταθάτου που φιλοξενούνται τα “ακατάλληλα” σημειώθηκε το αδιαχώρητο.
Ερως ο κάλλιστος, ο λυσιμελής (αυτός που σου παραλύει τα μέλη), ο πυρίδρομος (που αφήνει φωτιά στο πέρασμά του), ο γλυκύπικρος, ο αβρός, ο τακερός (που σε κάνει να λιώνεις), ο διφυής (που έχει δύο φύσεις), ο αλγεσίδωρος (που φέρνει πόνο), ο σχέτλιος (ο ανελέητος), ο ανίκατος (ο ακαταμάχητος), αλλά και χρυσόπτερος (ο Ανακρέων αναφέρει κατηγορηματικά ότι τα φτερά του ήταν χρυσά) είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς των αρχαίων Ελλήνων για τον γιο της Αφροδίτης.
Η έκθεση ξεδιπλώνεται σε εννέα ενότητες, οι οποίες παραπέμπουν στις εννέα σφαίρες της πλατωνικής μουσικής θεωρίας που εδράζεται στα παλαιότερα σχήματα του Πυθαγόρα, αλλά και στον αριθμό των Μουσών: Ερως και Αφροδίτη, Ιδιότητες και δραστηριότητες του Ερωτα, Ερωτες και γάμοι θεών και ηρώων, Ερωτες και γάμοι θνητών, Ερωτες που άλλαξαν τον ρου της Ιστορίας, Αγοραίοι έρωτες, Ομοιοι έρωτες, Βουκολικοί έρωτες, Ιθυφαλλικές θεότητες και φαλλικά σύμβολα.
Η έκθεση που εγκαινιάζεται την Παρασκευή στο Μουσείο Ηρακλειδών στο Θησείο, κρύβει μια ενδιαφέρουσα ιστορία, αφού συνδέεται με μια ανακάλυψη που αλλάζει ριζικά τη γνώση μας για την τέχνη του Εντγκάρ Ντεγκά. Εβδομήντα τέσσερα μπρούτζινα γλυπτά του Γάλλου καλλιτέχνη, δανεισμένα από τη συλλογή του M. T. Abraham Center for the Visual Arts, παρουσιάζονται για πρώτη φορά παγκοσμίως, σε μια περιοδεύουσα έκθεση που ξεκινάει το ταξίδι της από την Αθήνα.Εως τις 25 Απριλίου, θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε από κοντά τη διάσημη «Μικρή Δεκατετράχρονη Χορεύτρια», όπως λίγοι την έχουν απολαύσει έως τώρα. Γιατί η συγκεκριμένη μπρούτζινη χορεύτρια, χυτεύθηκε με βάση ένα πρόσφατα ανακαλυφθέν γύψινο εκμαγείο που δημιουργήθηκε όταν ο καλλιτέχνης βρισκόταν ακόμα εν ζωή. Σημαντικό στοιχείο, εφόσον έως τώρα, τα μπρούτζινα γλυπτά του Ντεγκά που βρίσκονται σε μουσεία, βασίζονται σε γύψινα εκμαγεία που δημιουργήθηκαν όλα, ανεξαιρέτως, μετά τον θάνατο του καλλιτέχνη.
Από το 2001 έως το 2004, εντοπίστηκαν άλλα 73 γύψινα εκμαγεία, κρυμμένα από το 1955 στο Χυτήριο Valsuani στο Παρίσι. Δημιουργός τους ήταν ο Μπαρτολομέ, στενός φίλος του Ντεγκά, ο οποίος τα έφτιαξε με βάση τα γλυπτά από κερί και πηλό που συνήθιζε να δουλεύει ο καλλιτέχνης. Το κληροδότημα του Μπαρτολομέ επιτρέπει σήμερα σε ειδικούς και μη, να μελετήσουν και να απολαύσουν μια σειρά μπρούτζινων γλυπτών που χαρίζει μια πιο πιστή εικόνα των μορφών που έπλαθε ο Ντεγκά όσο ζούσε, και που συνήθως δεν είχε καμία πρόθεση να εκθέσει.
Η συλλογή που φιλοξενείται στο Μουσείο Ηρακλειδών όχι μόνο επαναπροσδιορίζει τη σημασία του Ντεγκά ως γλύπτη στο πλαίσιο της Ιστορίας της Τέχνης του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, αλλά δείχνει συγχρόνως τον ρόλο που έπαιξε η γλυπτική του στην εξέλιξη της ζωγραφικής του.
Δεν έχουμε την ευκαιρία κάθε μέρα να βλέπουμε αυθεντικά σκίτσα ενός τόσο σημαντικού ζωγράφου όπως είναι ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ. Αλλά και προσωπικές επιστολές. Σήμερα εγκαινιάζεται στο Μουσείο Βαν Γκογκ έκθεση στο Αμστερνταμ, η οποία θα διαρκέσει μέχρι τις 3 Ιανουαρίου του 2010. Εκατοντάδες γράμματα που έστειλε ο Βαν Γκογκ στην οικογένειά του αλλά και σε φίλους και που συνδέονται άμεσα και με την τέχνη του, αφού σχολίαζε πάντα τα θέματα που τον απασχολούσαν, συγκεντρώθηκαν για μια έκδοση που φωτίζει τις σκέψεις και το έργο του Ολλανδού ζωγράφου.Αν μπορούμε να κρίνουμε από τον γραφικό του χαρακτήρα, τις μουντζούρες, τις υπογραμμίσεις, ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ υπήρξε oρθολογιστής. Χρειάστηκαν 15 χρόνια για να συγκεντρωθούν οι επιστολές και τα σκίτσα. Φανταστείτε 900 γράμματα από και προς τον Βαν Γκογκ, μαζί με προσχέδια από 2.000 περίπου έργα τέχνης.
Οπως λέει και ο διευθυντής του μουσείου, Αξελ Ρούγκερ, «διαβάζεις τα γράμματα για να έρθεις αντιμέτωπος με τον οπτικό κόσμο που κουβαλούσε στο κεφάλι του. Σαν αυτοδίδακτος καλλιτέχνης αναζητούσε τρόπους για να βελτιώσει τον εαυτό του». Oπως γράφει στον αδερφό του το 1883, «τα βιβλία, η πραγματικότητα και η τέχνη είναι το ίδιο πράγμα για μένα».
Ειδεχθής λεπτομέρεια είναι ότι το συγκεκριμένο μουσείο είναι το πρώτο που διαθέτει εφαρμογή ξενάγησης των επισκεπτών της έκθεσης για το iphone… Σε πόσα τέρμινα θα δούμε κάτι αντίστοιχο για τα δικά μας μουσεία;
Για τα καθ΄ημάς τώρα, στο Ψηφιακό Πλανητάριο συνεχίζονται οι προβολές της ταινίας «Van Gogh: Ο πυρετός του χρώματος», για τη ζωή του Βαν Γκογκ, που αξιοποιεί επιστολές για να φωτίσει τη βιογραφία του…
Το πέρασμα «Από το Βυζάντιο στη νεότερη εποχή», η μακρά περίοδος από την άλωση της Κωνσταντινούπολης ως τις αρχές του 20ού αιώνα, καλύπτεται από τη νέα, μόνιμη έκθεση του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου, η οποία θα εγκαινιαστεί εντός του φθινοπώρου. Περί τα 750 είναι τα αντικείμενα που θα εκτεθούν, και μάλιστα τα περισσότερα για πρώτη φορά, ενώ περιλαμβάνεται επίσης θησαυρός 1.000 νομισμάτων! Τα εκθέματα αναδεικνύονται σε χώρο 1.400 τ.μ., ενώ παράλληλα ολοκληρώνεται διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου του μουσείου, έκτασης 25 στρεμμάτων, όπου θα λειτουργούν υπαίθριες εκθέσεις, μικρό θέατρο και αναψυκτήριο.
Οι περιηγήσεις σε χώρους αρχαιολογικού ενδιαφέροντος και ιστορικής μνήμης στο άμεσο μέλλον θα είναι πιο ελκυστικές για τον επισκέπτη, πιο «ευέλικτες» και σίγουρα παιδευτικά πιο ενδιαφέρουσες.
Αυτή είναι και η εκτίμηση των Times του Λονδίνου, για την iTacitus, την ψηφιακή εφαρμογή, δημιούργημα μιας κοινοπραξίας ευρωπαϊκών εταιρειών και πανεπιστημίων – μαζί με Ελληνες ερευνητές από τον Τομέα Επικοινωνιών, Ηλεκτρονικής και Συστημάτων Πληροφορικής του Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Και μάλλον το σχόλιο της εφημερίδας δεν είναι υπερβολικό.
Για όποιον διαθέτει κινητό τηλέφωνο smartphone ή ένα UMPC (μία σχετικά νέα κατηγορία φορητών υπολογιστών, μικρότερων κι από τα netbook), η υπηρεσία αυτή υπόσχεται να προσφέρει μία ανεπανάληπτη εμπειρία όταν επισκέπτεται κάποιο μουσείο ή αρχαιολογικό χώρο, κυριολεκτικά ταξιδεύοντάς τον πίσω στον χρόνο.
Γι’ αυτόν τον σκοπό, το μόνο που θα έχει να κάνει ο επισκέπτης είναι να θέσει τη συσκευή του στη λειτουργία της φωτογραφικής μηχανής ή του βίντεο, εστιάζοντας τον φακό στο έκθεμα ή στο κτίριο που του τράβηξε την προσοχή. Τότε, χρησιμοποιώντας την τελευταία λέξη της τεχνολογίας στον τομέα της εικονικής πραγματικότητας, η εφαρμογή iTacitus θα παρέμβει στην εικόνα όπως αυτή φαίνεται στην οθόνη της συσκευής, προβάλλοντας επάνω της εικονικά αντικείμενα ή πληροφορίες που σχετίζονται με το συγκεκριμένο έκθεμα.
Η υπηρεσία, μάλιστα, έχει τη δυνατότητα να αναγνωρίζει αυτόματα πού ακριβώς είναι στραμμένη η συσκευή, χρησιμοποιώντας την τεχνολογία GPS, ώστε να γνωρίζει πού ακριβώς βρίσκεται ο χρήστης της.
Επίσης, χάρη σε ένα λογισμικό αναγνώρισης οπτικών δεδομένων το οποίο ανέπτυξαν οι ερευνητές ειδικά γι’ αυτόν τον λόγο, μόλις η εικόνα φτάσει στο server της εφαρμογής, αυτή αναλύεται ώστε να εντοπιστούν οι αναπαραστάσεις και τα επεξηγηματικά κείμενα που «ταιριάζουν» στο συγκεκριμένο μνημείο.
Ετσι, για παράδειγμα, ο επισκέπτης θα μπορεί, χωρίς καμία απολύτως ρύθμιση από την πλευρά του, να παρακολουθήσει «πώς ήταν» όταν πρωτοκατασκευάστηκε το ιστορικό κτίσμα το οποίο βρίσκεται μπροστά του ή να διαβάσει πρόσθετες πληροφορίες για τον πίνακα ζωγραφικής που παρατηρεί.
Και όχι μόνον αυτό: τα εικονικά αντικείμενα θα προσαρμόζονται στον τρόπο με τον οποίο αυτός χειρίζεται τη συσκευή του, μικραίνοντάς τα ή μεγαλώνοντάς τα ανάλογα με το αν ο χρήστης πλησιάζει ή απομακρύνεται από το έκθεμα. Επίσης, για να είναι η εικονική πραγματικότητα ακόμη πιο… πραγματική, οι ειδικοί έχουν προβλέψει ώστε η υπηρεσία να αναπαράγει ακόμη και ήχους από τον συγκεκριμένο χώρο, όπως αυτός λειτουργούσε στην αυθεντική μορφή του.
Αυτό σημαίνει ότι, όταν ο επισκέπτης θα περπατάει μέσα σε μία μεσαιωνική αίθουσα, θα έχει τη δυνατότητα να «ακούσει» διαλόγους από ανθρώπους που κατοικούσαν εκεί και τον θόρυβο από τις δραστηριότητές τους. Προς το παρόν, πάντως, η υπηρεσία αυτή έχει χρησιμοποιηθεί πιλοτικά μόνο σε δύο μουσεία, στο παλάτι Venaria κοντά στο Τορίνο –το οποίο το 1997 ανακηρύχθηκε από την UNESCO ως μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς– και στην αίθουσα Great Hall του κάστρου του Winchester στην Αγγλία.
Στο πρώτο, με την iTtacitus o χρήστης μπορεί να παρακολουθήσει μέσα από την οθόνη σε πρωτότυπη μορφή τις τοιχογραφίες που κοσμούσαν εσωτερικά το κτίριο ενώ, «φωτογραφίζοντας» τα ερείπια ενός αρχαίου ναού στον περίβολο, θα δει την αναπαράστασή του.
Στο βρετανικό κάστρο, από την άλλη, οι υπεύθυνοι έχουν προβλέψει ώστε η εφαρμογή να δίνει μία εικόνα για το πώς έμοιαζε η αίθουσα όταν κατασκευάσθηκε, «αναγεννώντας» μάλιστα ψηφιακά το ομοίωμα του βασιλιά Αρθούρου ο οποίος, υποτίθεται, χρησιμοποιούσε τη στρογγυλή τράπεζα που βρίσκεται εκεί. Βέβαια, μόνον στην Ευρώπη, οι μουσειακοί και αρχαιολογικοί χώροι όπου θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η συγκεκριμένη εφαρμογή είναι εκατοντάδες. Ακόμη περισσότερες θα μπορούσαν να είναι και οι διαφορετικές παραλλαγές από οπτικοακουστικό ή άλλο υλικό που θα φτάνει στη συσκευή των επισκεπτών κάθε τέτοιου χώρου – αναπαριστώντας, για παράδειγμα, σκηνές από το Κολοσσαίο ή από την Ακρόπολη.
Οι ερευνητές, ωστόσο, δίνουν επίσης ιδιαίτερο βάρος στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευχρηστία της εφαρμογής, κάνοντάς την συμβατή με τα smartphone που κυκλοφορούν ήδη στην αγορά, παρόλο που αρχικά η iTtacitus αναπτύχθηκε μόνο για φορητά UMPC (Ultra Mobile PC).
Τελετουργίες και καθημερινότητα στην κλασική Αθήνα
Με μια μεγάλη έκθεση που εστιάζει στη θέση και τη δράση της γυναίκας στην αρχαιότητα γιορτάζει το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο τα 180 χρόνια από την ίδρυσή του. Η έκθεση που πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Κοινωφελές Ίδρυμα Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Onassis Cultural Center της Νέας Υόρκης από το Δεκέμβριο μέχρι το Μάιο. Μέσα από 172 αντικείμενα, αγγεία, γλυπτά και χάλκινα η έκθεση παρουσιάζει τη ζωή των γυναικών στην Αττική κατά την Κλασική Εποχή. Ο επισκέπτης βλέπει την απλή καθημερινή γυναίκα: παρουσιάζονται ο κύκλος της ζωής, η συμμετοχή στις μεγάλες γιορτές, η λατρεία των γυναικείων θεοτήτων αλλά και πιο μυθικές ιέρειες της αρχαιότητας.
Mήνες μετά την κήρυξη του πολέμου κατά της ναζιστικής Γερμανίας το 1939, η Βρετανία ζούσε στους ρυθμούς του «βαρετού πολέμου», όπως περιπαιχτικά ονομάστηκε η πρώτη περίοδος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου στη Γηραιά Αλβιώνα. Οι περισσότεροι Βρετανοί ήταν βέβαιοι ότι ο πόλεμος θα ήταν σύντομος και ότι στο τέλος θα έβγαιναν νικητές.Αυτή την περίοδο εξετάζει έκθεση που εγκαινιάζεται στο Βρετανικό Πολεμικό Μουσείο σήμερα υπό τον τίτλο «Ξέσπασμα Πολέμου 1939». Θα διαρκέσει έως τις 5 Σεπτεμβρίου 2010 και οργανώθηκε επ’ ευκαιρία της συμπλήρωσης 70 χρόνων από τη ραδιοφωνική αναγγελία του πολέμου που έκανε ο τότε πρωθυπουργός Νέβιλ Τσάμπερλεϊν στις 3 Σεπτεμβρίου του 1939.
Ανάμεσα στα εκθέματα που φιλοξενούνται στην έκθεση περιλαμβάνεται το ημερολόγιο τσέπης του τότε πρωθυπουργού. Στη σελίδα της 3ης Σεπτεμβρίου έχει απλώς σημειώσει «Κηρύχθηκε ο πόλεμος». Επίσης, οι επισκέπτες μπορούν να δουν και να διαβάσουν επιστολή που απέστειλε ο τότε Βρετανός πρωθυπουργός στην αδελφή του μια εβδομάδα αργότερα. Μέσα από τις κιτρινισμένες σελίδες της διαφαίνεται ακριβώς το κλίμα της αισιοδοξίας που διέπνεε τους Βρετανούς.
Το να περάσει κανείς ένα πρωινό χαζεύοντας τον κόσμο που κοιτάζει τα έργα τέχνης δεν είναι επιστημονικό πείραμα. Είναι όμως αφορμή για να θέσει το μόνιμο ερώτημα: Τι ακριβώς αναζητούμε όταν τριγυρίζουμε τα μουσεία ως τουρίστες; Τις προάλλες, δύο κορίτσια με λουλουδάτα φορέματα τριγύριζαν στο Λούβρο. Σταματούσαν σε κάποια γλυπτά και τα περιτριγύριζαν. Κοιτούσαν αργά και δεν βιάζονταν. Το ασυνήθιστο ήταν ότι σταματούσαν.
Οι περισσότεροι επισκέπτες διέσχιζαν το Pavillon des Sessions, μια αίθουσα με γλυπτά απ’ όλο τον κόσμο πλην της Ευρώπης, χωρίς στάση. Κάποιοι κοίταζαν τα ταμπελάκια ή τους οδηγούς που κρατούσαν στα χέρια τους, σαν να έπρεπε κάποιος να τους πει τι απεικόνιζε αυτό που ολοκάθαρα έβλεπαν μπροστά τους. Σε διάστημα μιας-δύο ωρών, σχεδόν κανένας επισκέπτης δεν στάθηκε σε κάποιο έκθεμα πάνω από ένα λεπτό. Μόνο ένα ξύλινο άγαλμα του 17ου αιώνα από το Σαν Κριστόμπαλ των νησιών του Σολομώντα, που απεικόνιζε ένα ζευγάρι σε ερωτικές περιπτύξεις, έκανε κάποιους να σταματήσουν, να χασκογελάσουν και να πάρουν φωτογραφία, χωρίς όμως να χάσουν τον ρυθμό τους.
Ποιότητα θέασης
Οι ταξιδιώτες που έκαναν τον μεγάλο γύρο της Ευρώπης τον 18ο αιώνα περνούσαν μήνες και χρόνια μαθαίνοντας γλώσσες, συζητώντας με διανοούμενους και φτιάχνοντας σκίτσα των όσων έβλεπαν. Μετά οι φωτογραφικές μηχανές αντικατέστησαν τα σκίτσα, η ευκολία ήρθε στη θέση της ουσιαστικής ενασχόλησης και πολύς κόσμος έχασε την επιθυμία να κοιτάει πραγματικά. Φανταζόμαστε ότι επειδή η μηχανή μας έχει αιχμαλωτίσει μια εικόνα ή επειδή αυτή βρίσκεται αιωνίως διαθέσιμη στο Ιντερνετ, η ενασχόληση με το πρωτότυπο είναι χαμένος χρόνος.
Ετσι οι σημερινοί τουρίστες διασχίζουν τα μουσεία προσπαθώντας να καλύψουν όλη την ιστορία της τέχνης σε μία μέρα. Αν περάσουν μπροστά απ’ όλα τα εκθέματα «είδαν» το Λούβρο. Το θέμα δεν είναι η ποιότητα της θέασης αλλά ο όγκος των έργων. Αν τα μουσεία είναι μια ευκαιρία για καλλιέργεια, τότε πολλοί επισκέπτες δείχνουν να προτιμούν την καλλιέργεια «στο πόδι». Εξάλλου η βελτίωση των μέσων μεταφοράς μάς δίνει τη δυνατότητα να δούμε πολλές συλλογές μέσα σε λίγο χρόνο. Παράλληλα, έχουν ατονήσει οι παραδοσιακοί κανόνες της τέχνης που έλεγαν στους επισκέπτες τι να δουν και τι όχι και τη θέση τους πήρε η ισότητα ανάμεσα στις εικαστικές δημιουργίες. Αυτό ήταν καλό και απαραίτητο, μέχρις ενός σημείου. Εκατομμύρια εικόνες ανταγωνίζονται τώρα για να αποσπάσουν την προσοχή μας. Η δυτική κουλτούρα απελευθερώθηκε αλλά και χάθηκε σ’ έναν ωκεανό παροδικών ερεθισμάτων, χωρίς άγκυρες και σημεία αναφοράς.
Κανονικά, και με τις κομμένες σκηνές, θα προβάλλεται τελικά το βίντεο του σκηνοθέτη κ. Κώστα Γαβρά, το οποίο παρουσιάζεται στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, όπως ανακοίνωσε ο κ. Δ. Παντερμαλής μετά από συνάντησή του με τον σκηνοθέτη. Οι επίμαχες σκηνές είχαν κοπεί μετά από έντονες αντιδράσεις της Εκκλησίας.
Ο πρόεδρος του Μουσείου της Ακρόπολης καθηγητής κ. Δ. Παντερμαλής συνομίλησε την Τρίτη με τον κ. Γαβρά.
Μετά την συνάντηση έκανε την εξής δήλωση: «Μετά από εκτενή διάλογο και ανάλυση που έγινε γύρω από τις ιστορικές αναφορές και την καλλιτεχνική παρουσίασή τους, ο κ. Γαβράς διευκρίνισε απολύτως ότι στην επίμαχη σκηνή του φιλμ δεν απεικόνιζε ούτε υπονοούσε ότι οι καταστροφές έγιναν από ιερείς, αλλά από ανθρώπους της εποχής. Κατόπιν αυτής της αυτονόητης διευκρίνισης του κ. Γαβρά, την οποία ως ιστορική αποτύπωση αποδέχεται το Μουσείο, το ενημερωτικό φιλμ θα συνεχίσει να προβάλλεται κανονικά».
Αφού γίναμε παγκοσμίως ρεζίλι για το θεοκρατικό μας κράτος και την αντιμετώπιση της τέχνης από το Υπουργείο Πολιτισμού βρήκαμε έναν τρόπο να “στρογγυλέψουμε” το ζήτημα. Ο ΚώσταςΓαβράς διευκρίνισε, ο ΔημήτρηςΠαντερμαλής αποκατέστησε, ο Γαβράς διέψευσε τη διευκρίνιση, αλλά η αποκατάσταση άντεξε τη διάψευση.
Μετά την εθνική ανάταση που προκάλεσαν τα εγκαίνια του μουσείου, ακολούθησε η εθνική ντροπή για το περιστατικό λογοκρισίας…βλέπε και σχετικό άρθρο της 26ης Ιουλίου: Βυζαντινή λογοκρισία
Με την ευκαιρία αυτή, όσοι το είδατε δεν σας φάνηκαν λίγο παρωχημένα τα γραφικά; κάπως μου θύμισαν τη δεκαετία του 80. Αλλά τα έχουμε ξαναπεί, το μουσείο δεν τα πάει και πολύ καλά με την τεχνολογία…βλέπε και σχετικό άρθρο της 27/7 :Τεχνοφοβικό μουσείο
Το δημιούργημα ενός καλλιτέχνη το δέχεσαι ως μορφή τελειωμένη με τα μηνύματα που εκπέμπει ή το απορρίπτεις στο σύνολο, δεν είναι δυνατόν να του αποσπάς τμήματα κάθε φορά που με αυτά προσβάλλονται υποτίθεται τα αισθήματα ή τα χρηστά ήθη ορισμένων συμπολιτών σου. Είναι σαν να κόβεις κομμάτι από τον καμβά ενός ζωγραφικού πίνακα ή να αφαιρείς μέρος ενός γλυπτού ή στην καλύτερη περίπτωση να το καλύπτεις με φύλλο συκής.
Στην εικόνα ο Αϊ Νικόλαος καταστρέφει το ένα από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας, τον ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο.
Ισως θα έπρεπε η εκκλησία να απαγορεύσει και αυτές τις εικόνες…
Οι καταστροφές των χριστιανών είναι γνωστές όπως κι εκείνες των ειδωλολατρών. Τα λένε τα βιβλία, οι ίδιοι οι επιστήμονες. Χρόνια γράφουν οι εφημερίδες στηριζόμενοι στα λόγια τους και σε ιστορικά κείμενα, ότι οι καταστροφές στον Παρθενώνα -γενικά στα μνημεία της Ακρόπολης- έγιναν από ανθρώπινο χέρι. Το επαναλαμβάνει στον ετήσιο απολογισμό της η Επιτροπή Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως αλλά και στην ΥΣΜΑ, η υπηρεσία που έγινε για να προχωρήσουν οι εργασίες αποκατάστασης. Ομως, μόλις κάποιοι υποχώρησαν στις διαμαρτυρίες εκκλησιαστικών παραγόντων (συνήθης τακτική), ανακαλύψαμε την πυρίτιδα. «Οι χριστιανοί πελεκούσαν τα πρόσωπα» εξηγούσε ο Μ. Κορρές για τις μετόπες του Παρθενώνα στη βόρεια και δυτική πλευρά και την ίδια ώρα τόνιζε πόσο σωτήρια για άλλα μνημεία ήταν η συνήθεια κάποιων απ’ αυτούς να μετατρέπουν τους αρχαίους ναούς σε εκκλησίες.
Στο Μουσείο Τέχνης του Σαντ Γκάλεν, πρωτεύουσας στο ομώνυμο καντόνι της Ελβετίας, διεξάγεται ένα πείραμα. Ετσι το αντιμετωπίζει κι ο Μάρτιν Τρέντλε από την Ανώτατη Σχολή Σχεδίου και Τέχνης της Βασιλείας, που λέει χαρακτηριστικά: «Μετατρέψαμε το μουσείο σε εργαστήριο πειραμάτων». Ο επιστήμων ηγείται προγράμματος με την επωνυμία eMotion, στο οποίο συμμετέχουν ερευνητές διαφορετικών ειδικοτήτων και αποσκοπεί στην πρώτη εμπειρική συλλογή στοιχείων και στην κατοπινή μελέτη τους σχετικώς με την επίδραση των έργων τέχνης στον άνθρωπο. Το γεγονός ότι η τέχνη επηρεάζει νου και συναισθήματα, συνεπώς όχι μόνον αγγίζει αλλά και κινεί τον ψυχικό κόσμο του ατόμου, αποτέλεσε αντικείμενο ενασχόλησης των φιλοσόφων εδώ και αιώνες. «Ανιδιοτελή ευαρέσκεια» είχε αποκαλέσει την επίδραση ενός αριστουργήματος τέχνης ο Ιμάνουελ Καντ, ενώ ο Βάλτερ Μπένιαμιν μιλούσε για την αύρα του πρωτότυπου. Ωστόσο, πειραματικώς δεν έχει αποδειχθεί ποτέ τίποτε απ’ αυτά. Ο Μ. Τρέντλε υποθέτει πως για πολλούς συναδέφους του αυτό το πείραμα δεν είναι παρά «καθαρή ιεροσυλία», ενώ παραδέχεται ότι μακρόχρονη υπήρξε η αναζήτηση ενός διευθυντή μουσείου πρόθυμου να ανοίξει τις πύλες του στο πρωτοποριακό, επαναστατικό αυτό ερευνητικό πρόγραμμα που χρηματοδοτείται από το Εθνικό Ιδρυμα Επιστημών Ελβετίας.
«Με την αποδοχή μας αγγίζουμε τα όρια δικαιοδοσίας ενός μουσείου και δη τέχνης» ομολογεί και ο διευθυντής του Μουσείου Σαντ Γκάλεν, Ρόλαντ Βέσπε. Κι αυτό επειδή ο εξοπλισμός που επιστρατεύτηκε είναι εντελώς εκτός κλίματος μουσείου -μιας μορφής «ανιχνευτή ψεύδους» καλούνται να φορέσουν όσοι επισκέπτες επιθυμούν να συμμετάσχουν στην έρευνα, ο οποίος καταγράφει την έκκριση ιδρώτα στο χέρι τους, όπως κι έναν ηλεκτροκαρδιογράφο ενσωματωμένο σ’ ένα ειδικό γάντι, ο οποίος μετρά τους παλμούς σε κάθε βήμα του επισκέπτη στις αίθουσες εκθεμάτων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η ήρεμη απόλαυση των έργων του ελβετικού μουσείου μετατρέπεται για τους εθελοντές σ’ έναν γύρο επιστημονικής έρευνας.
Ζουν μαζί εδώ και 2.500 χρόνια. Είναι πέντε και περιμένουν πάντα την έκτη αδελφή τους, που έπεσε θύμα αρπαγής, χρόνια τώρα. Ευθυτενείς και υπερήφανες, αντέχουν το βάρος της εποχής τους με θηλυκότητα και δυναμισμό. Μοιάζουν ίδιες αλλά είναι μοναδικές. Η γυναίκα-σύμβολο στη size zero εποχή μας.
Στέκεται υπερήφανη ανάμεσα στις άλλες τέσσερις προαιώνιες φίλες της στο μπαλκόνι που σχεδίασαν για χάρη τους ο Γαλλοελβετός αρχιτέκτονας Μπερνάρ Τσουμί και ο δικός μας Μιχάλης Φωτιάδης. Για χρόνια, η πρώτη Καρυάτιδα αριστερά ήταν κλεισμένη κι αυτή σε βιτρίνα αζώτου για να προστατεύσει τη μαρμάρινη επιδερμίδα της. Απαλλάχθηκε απ’ αυτή μετακομίζοντας στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να εγκαταλείψει το κέντρο της πόλης, που εδώ και χιλιετίες αγαπά, όπως η έκτη της παρέας, που την ξεγέλασε ένας Αγγλος και μένει τώρα στο Λονδίνο σε χρυσό κλουβί.
Οι Καρυάτιδες δεν έχουν τη λεπτεπίλεπτη φινέτσα που κουβαλούν οι αρχαϊκές Κόρες με τα κοσμήματα και τα στολίδια, αλλά μια σικάτη στιβαρότητα, μια σιγουριά που κάθε σύγχρονη γυναίκα θα ήθελε να έχει.
Από πεντελικό μάρμαρο φτιαγμένες και οι πέντε (η έκτη, που άρπαξε ο Ελγιν, βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο), με το πρώτο βλέμμα μοιάζουν ίδιες σε όλα. Και όμως είναι τόσο διαφορετικές. Κόρες τις έλεγαν -Καρυάτιδες βαφτίστηκαν αργότερα- και οι μύθοι για την καταγωγή τους είναι πολλοί. Παρθένες χορεύτριες από τις Καρυές, που χόρευαν λατρευτικούς χορούς. Φιλοτεχνήθηκαν από τον γλύπτη Αλκαμένη ή, σύμφωνα με άλλους, από τον Καλλίμαχο.
Το δωρικό πέπλο που φορούν όλες, ζωσμένο στη μέση για να σχηματίζει μαλακές πτυχώσεις, έχει διαφορές από τη μία στην άλλη. Τα σύγχρονα γυναικεία βλέμματα καρφώνονται με ζήλια στα μακριά τους μαλλιά. «Ονειρώδη» για την εποχή του εξτένσιον και τόσο περίπλοκα που μόνον ένας καλλιτέχνης κομμωτής μπορεί να πετύχει και να κάνει μια γυναίκα να αισθάνεται μοναδική. Χωρισμένα στη μέση, πέφτουν με κυματιστούς βοστρύχους στους κροτάφους και καταλήγουν σε δυο χοντρές πλεξούδες που σταυρώνουν με χάρη στην πλάτη.
Είναι εντυπωσιακό αυτό που συμβαίνει με την πίσω πλευρά αυτών των γυναικών. Σαν να την ανακαλύψαμε όλοι τώρα. Κάθε επισκέπτης μαγνητίζεται από τη δική του Καρυάτιδα. Η αντίληψη που είχαν οι αρχαίοι για τα κτίριά τους βασίζεται στη δομή του ελληνικού σώματος, εξηγεί δίπλα μας ο πρόεδρος του μουσείου, Δημήτρης Παντερμαλής. Οι κόρες που στήριζαν στο κεφάλι τους τη στέγη της πρόστασης στη νότια πλευρά του Ερεχθείου ήταν κολόνες. «Οι αρχαίοι έκαναν την αρχιτεκτονική γυναικείο σώμα και το γυναικείο σώμα, αρχιτεκτονική».
Το βλέμμα του κοινού τρέχει στο χυμώδες κορμί, στους γυμνούς ώμους, στο οβάλ πρόσωπο. Η αρμονία τους καθιέρωσε το κλασικό πρότυπο ομορφιάς, δίνοντας έμπνευση σε νεοκλασικά σπίτια της νεότερης εποχής, στους μεγαλύτερους γλύπτες και ζωγράφους, μέχρι τους σχεδιαστές μόδας. Από τον Ζαν Ντεσέ, τη Σανέλ, μέχρι τον Ιβ Σεν Λοράν (ας θυμηθούμε πριν από δύο χρόνια και τις πτυχώσεις του Γκοτιέ), δεν υπήρχε σχεδιαστής που να μην υποκλήθηκε στο μέτρο που μοιάζει να περιφρονεί την ανορεξική εποχή μας. Ευθυτενείς, στητές, υπερήφανες, αντέχουν το βάρος της εποχής τους με θηλυκότητα, ανεξαρτησία και δυναμισμό. Μοιάζουν ίδιες αλλά είναι μοναδικές. Η γυναίκα-σύμβολο στη size zero εποχή μας.
Χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη που γκρινιάζω για τη σελίδα του Μουσείου της Ακρόπολης. Στο Nylon διαβάζουμε:
“…Το Μουσείο με όλους τους παραδοσιακούς όρους είναι πανέμορφο – αρχιτεκτονικά, λειτουργικά, για να μην πούμε για τα εκθέματα. Επιτρέπεται όμως, εν έτει 2009 να χτίζουμε κάτι τόσο φρέσκο και να μην υπάρχει τουλάχιστον ένας ηλεκτρονικός ξεναγός να μοιράζεται (έστω επί πληρωμή) στους επισκέπτες?
Ακόμα και οι πιο ασήμαντες περιφερόμενες εκθέσεις σήμερα διαθέτουν στο κοινό ηλεκτρονικούς ξεναγούς. Πρόκειται για συσκευές που συνδέονται με ακουστικά τα οποία φοράει ο επισκέπτης, και όταν βρίσκεται μπροστά σε ένα έκθεμα, πατάει τον κωδικό που βλέπει επάνω και ακούει τα πλήρη στοιχεία γύρω από το έκθεμα.
Αν υπάρχει ένα Μουσείο που χρειάζεται τον ηλεκτρονικό ξεναγό, αυτό είναι το Μουσείο της Ακρόπολης. Κάθε έκθεμα (ακόμη και το πιο μικρό) κρύβει πίσω του μια ολόκληρη ιστορία που γεμίζει βιβλίο.
Τότε είναι που έγραψα για τα σημαντικότερα Μουσεία των ΗΠΑ που διαθέτουν ηλεκτρονικούς ξεναγούς σε μορφή podcasts που μπορεί κάποιος να κατεβάσει πριν πάει στο Μουσείο – όπως το Artcast του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης του Σαν Φρανσίσκο. Τότε είναι που έγραψα για τους ξεναγούς (όχι μόνο Μουσείων, αλλά) ολόκληρων πόλεων σε μορφή podcast, όπως ο iAudioguide.
Σήμερα οι επισκέπτες του Μουσείου της Ακρόπολης στριμώχνονται γύρω από τις μικρές ταμπελίτσες του κάθε εκθέματος για να διαβάσουν τις 4-5 γραμμές κειμένου που περιέχουν – ό,τι μπορεί να βάλει κάποιος εκεί περιεκτικά. Κι εμείς δεν μπορούμε να τους παρέχουμε ούτε τους (προηγούμενης γενιάς) ηλεκτρονικούς ξεναγούς που μοιράζονται εκεί στο Μουσείο, και επιστρέφονται με το τέλος της επίσκεψης.
Καλά φουσκώσαμε από υπερηφάνεια τη μέρα των εγκαινίων, αλλά είμαστε σε πολλά γυμνοί, και η γύμνια δεν κρύβεται. Αλλά νομίζω ότι όλο αυτό δεν μας αξίζει…”
Η Terra μετράει ήδη μία δεκαετία γκρίνιας όπου επισημαίνει την ύπαρξη σημαντικού πολιτιστικού κεφαλαίου και την αδυναμία αξιοποίησής του…
Ένα φιλμάκι του Κώστα Γαβρά (συνολικής) διάρκειας δεκατριών μόλις λεπτών μια αστραπιαία ιστορική αναδρομή της Ακρόπολης ανά τους αιώνες. Ο αφηγητής επεξηγεί: «Οι νέες αντιλήψεις για την τέχνη που επικράτησαν κατά την παλαιοχριστιανική εποχή, οδήγησαν στην καταστροφή πολλών έργων τέχνης σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο»- για μερικά δευτερόλεπτα, προβάλλεται μια σκηνή από βυζαντινούς ρασοφόρους να σφυροκοπούν κατακερματίζοντας μέρη του αετώματος του ναού… Αυτό το ελάχιστο, αλλά ιστορικά θεμελιωμένο από ιστορικούς και αρχαιολόγους – σαν πράξη γεγονός, ενόχλησε την Εκκλησία της Ελλάδος που ζήτησε από το Υπουργείο Πολιτισμού να αφαιρέσει τα επίμαχα σημεία (των ρασοφόρων που τεμαχίζουν τον ναό). Το Υπουργείο έπραξε το αδιανόητο κι επέβαλε λογοκρισία στη ταινία του Κώστα Γαβρά με την δικαιολογία ότι ένα ιστορικό μνημείο «πρέπει να ενώνει αντί να διχάζει». Δηλαδή ένα ιστορικό μνημείο διαγράφει την ιστορική του διαδρομή για το καλό μας, στο όνομα της ομοψυχίας του έθνους μας. Μένουμε ήσυχοι. Η Ιστορία επιτέλους σιώπησε…
Πάλι καλά που δεν προστέθηκε στην ταινία και αναπαράσταση του κρυφού σχολειού στην Ακρόπολη!
Ο διεθνούς φήμης Έλληνας σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς εξετάζει το ενδεχόμενο να ζητήσει την αφαίρεση του ονόματός του από το λογοκριμένο βίντεο, αντιδρώντας έτσι με αυτόν τον τρόπο στην απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού να «κόψει» σκηνές από το φιλμάκι που προβάλλεται στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης.
«Μπορεί τα δικαιώματα να ανήκουν στο ελληνικό Δημόσιο, που μου ανέθεσε την παραγωγή του φιλμ, αλλά μετά την περικοπή δεν είναι πια το δικό μου φιλμ.
Διαβάστε το άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη Blanco στην Ιστορία Καθημερινή 28/7/2009
Δείτε ολόκληρο το βίντεο χωρίς λογοκρισία ( πηγή: Zougla.gr)
«Γιατί τα σπάσαμε τα αγάλματα των,
γιατί τους διώξαμεν από τους ναούς των».
«Ιωνικόν» του Κ. Π. Καβάφη
H είδηση για την πρωτοφανή λογοκρισία που δέχτηκε ο Κώστας Γαβράς για το βίντεο που είχε ετοιμάσει με θέμα την Ακρόπολη, έχει κάνει το γύρο του κόσμου προκαλώντας στη διεθνή φήμη της χώρας μας ένα μεγάλο πλήγμα.
Το Γερμανικό έντυπο «Die Welt» είχε σαν τίτλο για το θέμα: «Πως κατέστρεψαν την Ακρόπολη ορθόδοξοι ιερείς». Το ιταλικό Radio Vatikan στην ιστοσελίδα του γράφει: «Η Εκκλησία ασκεί λογοκρισία», ενώ το Τουρκικό πρακτορείο VOΑ Νews είχε τον τίτλο: «Η Ελλάδα λογοκρίνει τον Κώστα Γαβρά».
Ακόμα αρνητικές αναφορές είχαν τα εξής διεθνή πρακτορεία τύπου: το «Der Spiegel» το Reuters, το Αssociated Ρress, το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, το ισπανικό Μilenio, η εφημερίδα «Ηamburger Αbendblatt», και η ολλανδική «De Standaard» που καυτηρίασαν την κριτική που δέχτηκε ο διεθνούς φήμης σκηνοθέτης.
Το δημιούργημα ενός καλλιτέχνη το δέχεσαι ως μορφή τελειωμένη με τα μηνύματα που εκπέμπει ή το απορρίπτεις στο σύνολο, δεν είναι δυνατόν να του αποσπάς τμήματα κάθε φορά που με αυτά προσβάλλονται υποτίθεται τα αισθήματα ή τα χρηστά ήθη ορισμένων συμπολιτών σου. Είναι σαν να κόβεις κομμάτι από τον καμβά ενός ζωγραφικού πίνακα ή να αφαιρείς μέρος ενός γλυπτού ή στην καλύτερη περίπτωση να το καλύπτεις με φύλλο συκής.
Πριν από ένα χρόνο, η Κινέζα καλλιτέχνις Cao Fei λάνσαρε την ιδέα του RNB City, μιας πειραματικής καλλιτεχνικής κοινότητας μέσα στην εικονική πραγματικότητα του Second Life. Η ιδέα προήλθε από τη Serpentine Gallery του Λονδίνου, η οποία ζήτησε από την 30χρονη Cao Fei να δημιουργήσει τις συνθήκες, ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει αυτός ο εικονικός κόσμος. Σκοπός ήταν στο χώρο αυτόν και για τα επόμενα δύο χρόνια, ιδρύματα και συλλέκτες να μπορούν να φιλοξενήσουν εκθέσεις και άλλες καλλιτεχνικές δραστηριότητες, ανοιχτές σε όλα τα μέλη του Second Life. Η συγκεκριμένη καλλιτέχνις ήταν η πλέον κατάλληλη υποψήφια για να αναλάβει το πρότζεκτ, αφού το 2007, και για έναν χρόνο, εξερευνούσε τις δυνατότητες του Second Life, «γυρίζοντας» μια σειρά από ταινίες με τις περιπέτειες του άβατάρ της, China Tracy – οι ταινίες παρουσιάστηκαν στο κινεζικό περίπτερο στην Μπιενάλε της Βενετίας της ίδιας χρονιάς. Από τη μεριά της, η Serpentine έχει αφιερώσει έναν ειδικό χώρο, όπου οι επισκέπτες του μουσείου έχουν πρόσβαση στο Ιντερνετ, εξερευνώντας το εικονικό περιβάλλον που έστησε η Cao Fei.Αλλά ο καθένας μπορεί να επισκεφθεί το RNB City, αρκεί να μπει στην ιστοσελίδα του μουσείου και αν δεν είναι ήδη, να γίνει μέλος του Second Life. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που η Serpentine ανέθεσε αυτό το πρότζεκτ στην Cao Fei: το Ιντερνετ παίζει όλο και μεγαλύτερο ρόλο στον προγραμματισμό των μουσείων διεθνώς, και όχι μόνο σε λειτουργικό ή πρακτικό επίπεδο. Από την υποστήριξη του Net Art (της διαδικτυακής τέχνης), σε δραστηριότητες (διαδραστικές και μη) που σχεδιάζονται αποκλειστικά για το Ιντερνετ καθώς και online εκθέσεις, οι ιστοσελίδες των πιο γνωστών μουσείων στον κόσμο έχουν να προσφέρουν πολύ υλικό… με ένα απλό κλικ.
Κλικ στο Pompidou κι ας μην είμαστε Παρίσι. Κλικ και στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, κι ας καθόμαστε μπροστά στην οθόνη του δικού μας υπολογιστή, χιλιάδες μίλια μακριά. Γιατί, τα δύο μουσεία, μπορεί να μην έχουν κάποιο portal που να φιλοξενεί διαλεχτά έργα Net Art (όπως το αμερικανικό Whitney, http: //artport. whitney. org/, ή η αγγλική Tate Modern http: //www. tate. org. uk/intermediaart/), αλλά ξέρουν να χτίζουν από την αρχή νέες ιστοσελίδες για κάθε τους νέα έκθεση, όπως την «Elles» που προβάλλει αποκλειστικά τις γυναίκες καλλιτέχνιδες της μόνιμης συλλογής του Pompidou (www. centrepompidou. fr) ή το αφιέρωμα στον Βέλγο James Ensor από το ΜΟΜΑ (www. moma. org).Πολιτισμός σε απόσταση ενός κλικ, και συνεχώς ανανεώσιμος…
Στην ψυχρή του Μουσείου αίθουσα
την κλεμμένη, ωραία, κοιτώ
μοναχή Καρυάτιδα.
Το σκοτεινό γλυκύ της βλέμμα
επίμονα εστραμμένο έχει
στο σφριγηλό του Διονύσου σώμα
(σε στάση ηδυπαθείας σμιλευμένο)
που δυό βήματα μόνον απέχει.
Το βλέμμα το δικό του έχει πέσει
στη δυνατή της κόρης μέση.
Πολυετές ειδύλλιον υποπτεύομαι
τους δυό αυτούς να ‘χει ενώσει.
Κι έτσι, όταν το βράδυ η αίθουσα αδειάζει
απ’ τους πολλούς, τους θορυβώδεις επισκέπτες,
τον Διόνυσο φαντάζομαι
προσεκτικά απ’ τη θέση του να εγείρεται
των διπλανών γλυπτών και αγαλμάτων
την υποψία μην κινήσει,
κι όλος παλμό να σύρεται
τη συστολή της Καρυάτιδας
με οίνον και με χάδια να λυγίσει.
Δεν αποκλείεται όμως έξω να ‘χω πέσει.
Μιάν άλλη σχέση ίσως να τους δένει
πιο δυνατή, πιο πονεμένη:
Τις χειμωνιάτικες βραδιές
και τις εξαίσιες του Αυγούστου νύχτες
τους βλέπω,
απ’ τα ψηλά να κατεβαίνουν βάθρα τους,
της μέρας αποβάλλοντας το τυπικό τους ύφος,
με νοσταλγίας στεναγμούς και δάκρυα
τους Παρθενώνες και τα Ερεχθεία που στερήθηκαν
στη μνήμη τους με πάθος ν’ ανεγείρουν.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Ένα νέο μουσείο με εκθέματα από τον κόσμο της πληροφορικής έρχεται να γνωρίσει στους χρήστες του την ιστορία τον υπολογιστών, την εξέλιξη τους και να αποδείξει ότι η ψηφιακή τεχνολογία έχει ακόμα όλο το μέλλον μπροστά της.
Άρθρα (RSS)