Θα μπορούσε να είναι ένα (ακόμη) κινηματογραφικό αφήγημα, που κατακεραυνώνει τη θρησκευτική αναλγησία και υποκρισία, εξαίροντας την αγάπη και τον ψυχικό πόνο που μετατρέπεται σε σοφία και ανοχή. Δεν είναι η μόνη ταινία πάνω στις σχέσεις (ή στην απουσία σχέσεων) γονέων – παιδιών, στη διαχείριση της απώλειας και του θυμού. Ομως η Φιλομένα εξελίσσεται μέσα από την αναμονή, αρνείται τη θυματοποίηση, με απλότητα δίνει χώρο στην αντίθετη άποψη, το δράμα της ζωής της την οδηγεί στην ενσυναίσθηση και στη γαλήνη. «Σε συγχωρώ, γιατί δεν θέλω να παραμείνω θυμωμένη», λέει στην ηγουμένη του μοναστηριού, επιστρέφοντας σε αυτό ύστερα από πολλές δεκαετίες για να βρει απαντήσεις σε ερωτήματα που την ταλανίζουν. Και όταν ο δημοσιογράφος – συνοδός και στενός φίλος της, πλέον, εκδηλώνει για πρώτη φορά τον θυμό του, για την ανελέητη σκληρότητα και τον μισανθρωπισμό των μοναχών, φωνάζοντας ότι είναι «έξω φρενών», εκείνη απλώς τον κοιτάζει και παρατηρεί: «Θα πρέπει να είναι εξουθενωτικό».
Ολο και πιο συχνά, όλο και πιο πυκνά, ο κινηματογράφος μιλάει για τη «συγχώρηση». Πριν από λίγες εβδομάδες διασχίσαμε τη «Νεμπράσκα» του Αλεξάντερ Πέιν, ένα μαυρόασπρο τοπίο στο οποίο ανοίγει μια βεντάλια λεπταίσθητων συναισθηματικών αποχρώσεων, για τις οικογενειακές σχέσεις, την αποδοχή και την κατανόηση. Ο 70χρονος, βρετανικής κοπής και σχολής, Στίβεν Φρίαρς παίρνει το κακό ως δεδομένο, αυτή είναι η βάση εκκίνησης, και μας συμφιλιώνει με την απεχθή όψη του μέσα από την πορεία της ηρωίδας του. Η συγχώρηση απελευθερώνει, μας βοηθάει να δούμε τον εαυτό μας, να είμαστε περισσότερο ανεκτικοί με τον άλλον. Σε έναν κόσμο που καλπάζει οργισμένος, φοβισμένος, ταπεινωμένος, ετοιμοπόλεμος, πολλαπλασιάζοντας το μίσος και τους εχθρούς, ο κινηματογράφος αντιτάσσει τη θαλπωρή των αισθημάτων. Οχι επίπλαστων και παροδικών. Αλλά εκείνων πάνω στα οποία θεμελιώνονται οι ανθρώπινες σχέσεις. Στη «Φιλομένα», ο Φρίαρς πλέκει το εγκώμιο της συγχώρησης.
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.