Της μαθήτριας Μαρίτας Στεφανέλλη
Ψίθυροι
Νιώθω το πέρασμα του ανέμου μέσα απ’τις φυλλωσιές
Ακούω τα τραγούδια που γεννά η γη
Κλείνω τα μάτια και καταλαβαίνω
Εδώ είναι η θέση μου
Η θάλασσα, το δέντρο, το βουνό, το δάσος
Δεν είναι απλώς ομορφιά⸱ είναι γαλήνη
Χαράματα⸱ ναι τότε μονάχα
Ενώ βλέπω τον ήλιο ν’ ανατέλλει
Αφήνομαι για λίγο και ψηλαφίζω
Βαστώ μια χούφτα χώμα
Και με αντικρίζω μέσα του, ένα παρακλάδι
Έτσι και με τον γαλανό ουρανό
Τον κοιτώ τολμηρά, ψάχνω την άκρη του θόλου
Τη νύχτα λάμπουν τ’ άστρα,αιώνες μακρινά
Πάλι⸱ με αντικρίζω μέσα τους
Ξέρω καλά πως οι φλέβες είναι ρίζες
Όπως κι ότι οι ψίθυροι του δάσους
Με καλούν πίσω
Πίσω στη συντροφιά τους
Τελικά μια ανάσα ειν’ η ζωή
Κι η φύση ο άνεμος αν σταθείς
Αν σταθείς ν’ ακούσεις τι σου ψιθυρίζει
Μέσα απ’τις φυλλωσιές…
