Η Σάνκτα Λουσία είναι μία από τους ελάχιστους Αγίους, η μνήμη των οποίων γιορτάζεται από τη Λουθηρανική Σκανδιναβία. Έζησε στις Συρακούσες της Σικελίας τον 4ο αιώνα μ.Χ. και βρήκε μαρτυρικό θάνατο την εποχή του Ρωμαίου Αυτοκράτορα, Διοκλητιανού.
Οι θρύλοι που την αφορούν είναι πολλοί και ένας εξ αυτών υποστηρίζει ότι βοηθούσε τους κυνηγημένους Χριστιανούς να βρουν καταφύγιο στις κατακόμβες. Προκειμένου, μάλιστα, να τους μεταφέρει όσο το δυνατόν περισσότερες προμήθειες, στερέωνε κεριά σε ένα στεφάνι, το οποίο φορούσε σαν στέμμα στο κεφάλι της και έτσι φώτιζε το δρόμο της, έχοντας την αγκαλιά της γεμάτη με τρόφιμα.
Είχε αφιερώσει την παρθενία της στο Θεό, είχε μοιράσει την προίκα της στους φτωχούς αλλά όταν αρνήθηκε να παντρευτεί έναν παγανιστή, ο επίδοξος γαμπρός την πρόδωσε στον κυβερνήτη των Συρακουσών, ο οποίος της επέβαλε τη θανατική ποινή.
Η ιστορία της Αγίας Λουκίας ταξίδεψε από την Ιταλία στις παγωμένες χώρες της Σκανδιναβίας μέσω του… φωτός. Η ρίζα του λατινικού ονόματός της Lucia έχει σχέση με το Lux, που σημαίνει φως. Στην προ-Χριστιανική Σκανδιναβία υπήρχε το έθιμο της Lussinatta και γιορταζόταν στις 13 Δεκεμβρίου, την μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο.Έτσι, κάθε τέτοια ημέρα του χρόνου, συχνά μέσα σε εκκλησίες, πάντοτε όμως σε πλήρες σκοτάδι, μια νεαρή κοπέλα ντυμένη στα λευκά, ζωσμένη με κόκκινη κορδέλα και έχοντας στο κεφάλι ένα στέμμα με αναμμένα κεριά, ακολουθούμενη από παιδιά με την ίδια ένδυση αλλά μόνο με αναμμένα κεριά στα χέρια, ψάλλουν στις εκκλησίες το τραγούδι Sankta Lucia. Στη συνέχεια, τραγουδούν και κάλαντα, ανοίγοντας στην ουσία την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων.