Στίχοι: Παναγιώτης Καστίδης
Μουσική: Θεολόγης Καρκαλέτσης
Από τη μία η σιωπή που ξεκουφαίνει
και σαν αράχνη την παγίδα της υφαίνει
κι’ από την άλλη το τυφλό, το μαύρο βλέμμα
που όλο μας ρίχνει μέσ’ στου χωρισμού το ρέμα.
Μη σηκωθείς πιο νωρίς από εμένα,
θέλω να βρω παραθυρόφυλλα κλεισμένα,
μη βαρεθείς πιο νωρίς από εμένα
θα ‘ναι τα βράδια σαν τα μάτια βουρκωμένα.
Δεν είναι οι μέρες που στερέψανε τα χρόνια,
ούτε οι ρωγμές σε ετοιμόρροπα μπαλκόνια,
είναι η αγάπη που ο χρόνος ξεθωριάζει
σαν του μαρμάρου τη σκουριά που το λεκιάζει.
Έβαζα στοίχημα πώς πρώτα εγώ θα φύγω,
τώρα σε βλέπω δραπετεύεις λίγο, λίγο,
τι σημασία έχει, πια, το ξέρω ήδη
ποιος είναι αυτός που τελικά την πόρτα ανοίγει.
