Στίχοι: Αφροδίτη Βαλάση
Μουσική: Θεολόγης Καρκαλέτσης
Είναι το αύριο χείμαρρος ορμητικός
δίχως αγάπη σε τραβά, σε παρασέρνει.
Είναι το άγχος αμμουδιά καυτή
που κάθε κόκκος της το δέρμα σου το γδέρνει.
Είναι τα λόγια τα σκληρά πικρά πιοτό
που σου τρυπάν και σου λαβώνουν την ψυχή.
Είναι η προσευχή καράβι αγαπημένο
που φέρνει φύλακες – αγγέλους την αυγή.
Κι όλο σκέφτομαι εσένα και πηγαίνω
στα σύννεφα επάνω τριγυρνώ
κι όσο μαζί σου πιο ψηλά ανεβαίνω
φοβάμαι μήπως στ’ αλήθεια σ’ αγαπώ.
Είναι το σήμερα ευκαιρία για το μακρύ
μακρύ ταξίδι π’ ονειρεύτηκες σαν ήσουνα μικρή.
Είναι οι σκέψεις, οι φωνές σου δολοφόνοι
που κεντάνε τη δική σου φυλακή.
Είναι τα μάτια σου οι παραδίσιες πόλεις
που τα ζηλέψαν τα αστέρια κι η Σελήνη.
Είναι οι εικόνες που χαράκτηκαν βαθιά
που ούτε ο αγέρας δεν τις σβήνει.
