Αναμνήσεις από τη Σταυρούλα Αγγελοπούλου*
Δάσκαλε, καλησπέρα σας!
Οι αναμνήσεις δεν είναι το δυνατό μου σημείο αλλά παρόλα αυτά θα ήθελα να αποπειραθώ ένα ταξίδι στα μαθητικά μας χρόνια. Τα γεγονότα είναι αλήθεια πως με την πάροδο του χρόνου κατά κάποιο τρόπο αλλοιώνονται στην μνήμη και αυτό που μένει είναι περισσότερο ο απόηχος τους μέσα μας.
Όταν στρέφω το βλέμμα μου προς τα πίσω το πρώτο που αισθάνομαι είναι μια έντονη συγκίνηση. Θυμάμαι αποσπασματικά στιγμές της καθημερινής μας ζωής: “Ο σεβασμός στην πλάτη του Κυρίου” που μας έκανε να κρατάμε σιγή ιχθύος κάθε φορά που αναγκαζόσασταν να διακόψετε για λίγο και να βγείτε εκτός αίθουσας, οι διαγωνισμοί που σκαρώνατε για να μάθουμε την προπαίδεια και τις χώρες όλες όλου του κόσμου, με έπαθλο μικρές λιχουδιές από το κυλικείο, η επίσκεψη μας στο θέατρο και η συγγραφή εκθέσεων για την περιγραφή των εντυπώσεων μας. Τόσες πολύτιμες εμπειρίες που έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στις παιδικές μας ψυχές. Το θέατρο που οι περισσότεροι για πρώτη φορά παρακολουθήσαμε ήταν πραγματικά μια αποκάλυψη για εμάς. Και μετά από κάθε τέτοια εμπειρία, η συλλογική έκθεση που γράφαμε ήταν μια διαδικασία εμπέδωσης και από κοινού συζήτησης πάνω σε ότι ζήσαμε. Η επίσκεψη στο σπίτι του Κυρίου για ευχές κατά την ημέρα της ονομαστικής σας εορτής, η αγωνία μας να αγοράσουμε τα καλύτερα και τα περισσότερα δώρα για να σας τα προσφέρουμε ως ένδειξη αγάπης και ευγνωμοσύνης. Ωραίες, δυνατές στιγμές που ακόμα τις μοιραζόμαστε κάθε φορά που συναντιόμαστε.
Θυμάμαι επίσης, την προετοιμασία μας για τις εθνικές εορτές, τις απαγγελίες μας, τα ποιήματα που αναλύαμε και προβάραμε μέχρι την ημέρα της Επετείου! Ήταν η αίσθηση σπουδαιότητας για αυτά που κάναμε, που έδινε άλλο νόημα στις προσπάθειες μας. Νομίζω από εκείνη την εποχή αυτό μου έχει λείψει περισσότερο: Η αίσθηση ότι κάνεις κάτι ουσιαστικό, ότι δεν σπαταλάς τον χρόνο σου, ότι δεν κάνεις κάτι αγγαρεία ή επειδή “πρέπει”, η αίσθηση του ότι αυτό που κάνεις το χαίρεσαι και έχει νόημα. Νομίζω πως αυτή είναι και η βασική διαφορά του ανθρώπου της χαράς από τον άνθρωπο του καθήκοντος.
Επειδή τα πράγματα αλλάζουν και όλοι μας είμαστε περαστικοί (το έδειξε και το δείχνει με τραγικό τρόπο η ιστορία ) αυτό που μένει είναι η συμμετοχή, η συνεργασία, το μοίρασμα, η σχέση. Αν κάτι μπορώ να πω ότι με στιγμάτισε από την τότε συνύπαρξη μας, είναι ότι τα παιδιά είδαμε στο πρόσωπο σας έναν εμπνευστή που με αγάπη αναδείκνυε τα ειδικά και απόλυτα προσωπικά χαρίσματα του καθενός μας, ενώ παράλληλα μας μάθαινε την έκφραση, το άνοιγμα, την σχέση.
Αυτά από εμένα. Λίγο ετεροχρονισμένα βέβαια.
Καλή συνέχεια στο έργο σας και καλές γιορτές με υγεία.
Υ.Γ Μου ήταν αδύνατον να γράψω μια απάντηση σε εσάς χωρίς να σκέφτομαι διαρκώς τον συμμαθητή μας τον Σπύρο, που δεν είναι πια στην ζωή ένα χρόνο τώρα. Ένιωσα την ανάγκη να το αναφέρω, αν και ξέρω ότι το γνωρίζετε, γιατί είναι ένα πρόσωπο που αγαπάμε όλοι οι συμμαθητές και σκεφτόμαστε σχεδόν καθημερινά. Είναι αυτό που σας έγραψα και πιο πάνω, υπό το πρίσμα της προσωρινότητας μας φαίνεται πραγματικά τι έχει αξία να διαχυθεί στις παιδικές ψυχές. Και το πιο ωραίο τελικά είναι ότι στα παιδιά δεν μένουν ούτε οι πληροφορίες, ούτε οι βαθμοί, ούτε οι διακρίσεις. Αντιθέτως αυτό που μένει είναι η αγάπη, η αποδοχή και το έμπρακτο ενδιαφέρον του Ανθρώπου που διακονεί τους μαθητές, του Δασκάλου.
Εύχομαι από καρδιάς να είστε καλά. Ευχαριστούμε πολύ για όλα.
*Η Σταυρούλα Αγγελοπούλου ήταν μαθήτριά μου το σχολικό έτος 1998-1999, στην Ε` τάξη, στο 47ο Δημοτικό Σχολείο Πατρών.
Σημείωση: Το μήνυμα ελήφθη στο προσωπικό μου email στις 13 Δεκεμβρίου 2018 για να δημοσιευτεί.
13 Δεκεμβρίου, 2018 @ 5:24 μμ
Αγαπητή μου Σταυρούλα,
Σε ευχαριστώ πολύ για την ανταπόκρισή σου στο μήνυμά μου. Τα εκ βαθέων γραφόμενά σου με συγκίνησαν. Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου, να είσαι πάντα καλά και να περάσεις χαρούμενες και ευτυχισμένες γιορτές!