Ο Θοδωρής είπε τον κύριο μπαμπά!
Αναστάσιος Αγ. Τασινός
Ιωάννινα 21 Φεβρουαρίου 2017
Ως δάσκαλος, διευθυντής και σχολικός σύμβουλος στη Δημοτική Εκπαίδευση, αρκετές φορές εντυπωσιάστηκα και προβληματίστηκα από την προφορική και γραπτή έκφραση των μαθητών, που αποκάλυπτε αλήθειες με έναν ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο!
Ενδεικτικά, θα ήθελα να αναφερθώ, στην αυθόρμητη έκφραση ενός μικρού μαθητή, του 64ου Δημοτικού Σχολείου Πατρών. Στο εν λόγω σχολείο ήμουν διευθυντής για τρία χρόνια (1999-2002) και δίδασκα 12 ώρες την εβδομάδα σε όλες τις τάξεις, κυρίως το μάθημα της Αισθητικής Αγωγής.
Μια καλή πρακτική που εφάρμοζα (διάρκειας μιας διδακτικής ώρας), ήταν η αφήγηση ενός μύθου, στη συνέχεια η δραματοποίησή του και στο τέλος η απεικόνισή του με μια ζωγραφιά. Με ελάχιστη προετοιμασία στηνόταν ένα πανηγύρι στην τάξη! Όλοι διεκδικούσαν ένα ρόλο, γι` αυτό και επαναλάμβανα τη δραματοποίηση με διαφορετικούς μαθητές.
Δυστυχώς, μερικοί δάσκαλοι στις ώρες της Αισθητικής Αγωγής διδάσκουν Μαθηματικά και Γλώσσα, στερώντας από τους μαθητές την αισθητική απόλαυση. Μια απόλαυση που γίνεται μεγαλύτερη, όταν ο δάσκαλος εναλλάσσει τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες στην τάξη.
Μια μέρα στην Α` τάξη, στην ώρα της Αισθητικής Αγωγής, αφηγήθηκα στους μαθητές τον αγαπημένο μου μύθο «Το φίδι και το γεράκι», του Μαξίμ Γκόρκι. Ακολούθησε η δραματοποίηση του μύθου, όπου όλοι οι μαθητές ήθελαν να παίξουν το ρόλο του γερακιού, ενώ το ρόλο του φιδιού δεν τον ήθελε κανένας. Όταν ήρθε η ώρα να ζωγραφίσουν το μύθο, μια έκπληξη με περίμενε! Ένας συνεσταλμένος μαθητής, με σγουρά μαύρα μαλλιά και καστανά μάτια, σήκωσε το χέρι του και μου ψιθύρισε: «Μπαμπά, με τι χρώμα να ζωγραφίσω το γεράκι;» Ξαφνιάστηκα! Πρώτη φορά με αποκαλούσαν «μπαμπά»! Ξαφνιάστηκε όμως και ο Αλέξανδρος που καθόταν δίπλα του και φώναξε δυνατά: «Ο Θοδωρής είπε τον κύριο μπαμπά!» Όλοι οι μαθητές ξέσπασαν σε κοροϊδευτικά γέλια! Ο Θοδωρής ένιωσε άβολα, κοκκίνισε κι έσκυψε το κεφάλι. Εκείνη τη στιγμή διαισθάνθηκα την απουσία του πατέρα του από το σπίτι. Προσπαθώντας να σταματήσω τα γέλια, έκανα παρατήρηση σε όλους, να μη γελάνε με τα λάθη των συμμαθητών τους.
Την άλλη μέρα πληροφορήθηκα από την Αφροδίτη, ταμία του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, ότι ο Θοδωρής ζούσε με τη μητέρα του και την αδελφή του. Ο πατέρας τους είχε εγκαταλείψει το σπίτι. Η λανθάνουσα γλώσσα του Θοδωρή, σε ανύποπτο χρόνο, αποκάλυψε την αλήθεια με έναν μοναδικό τρόπο!
Ο καημένος ο Θοδωρής, δεν με αποκάλεσε ποτέ ξανά μπαμπά. «Συνεμορφώθην με τας υποδείξεις» των συμμαθητών του. Με αποκαλούσε πάντα «κύριε διευθυντή». Έτσι ένιωθε ασφαλής, γιατί κανείς πλέον δε γελούσε μαζί του.
Ιωάννινα 21 Φεβρουαρίου 2017
Αφήστε μια απάντηση