Ολοήμερη εκδρομή Μυκήνες-Ναύπλιο-Επίδαυρο (Συνθετική έκθεση)
Αναστάσιος Αγ. Τασινός
Ιωάννινα 31 Ιουλίου 2016
(Η συνθετική έκθεση «Ολοήμερη εκδρομή Μυκήνες-Ναύπλιο-Επίδαυρο» είναι δημιούργημα της Ε`1 τάξης, του 47ου Δημοτικού Σχολείου Πατρών, το σχολικό έτος 1995-1996. Το θέμα έγραψαν οι μαθητές μου, μετά την πραγματοποίηση της ολοήμερης εκδρομής, που οργάνωσε – εκτός ωρολογίου προγράμματος – ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων.)
Πώς και πώς περιμέναμε αυτή την ημέρα! Γεμάτοι χαρά και κέφι ξεκινήσαμε! Παιδιά και γονείς, ένα μπουλούκι μπήκαμε στο λεωφορείο. Ο Βιλάρας, ο Νίκος κι ο Μιχαλιός, έτρεξαν σαν τρελοί για να πιάσουν θέση στη γαλαρία.
Το πρωί ο οδηγός μας φάνηκε λιγάκι νευρικός, αλλά μετά αλλάξαμε γνώμη. Μας είπε να μη τρώμε στο λεωφορείο, αλλά ο Βιλάρας έτρωγε μπανάνες. Η Χαρά, η αδελφή του Νίκου, όταν με είδε, ήθελε να κάτσουμε μαζί. Εγώ κάθισα με τη Βίκη και τη Γιώτα. Αχ! Αυτή η Γιώτα, μου χάλασε το κέφι. Ήθελα να σηκωθώ, αλλά αυτή ξάπλωσε και κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου. Τα τραγούδια που έβαζε ο Σάκης (έτσι έλεγαν τον οδηγό) μου άναψαν το κέφι. Την ξύπνησα. Το σπουργιτάκι χασμουρήθηκε κι αποκρίθηκε : «Ελάτε να τις πάρετε, αυτές είναι μουρλές!» Σηκώθηκα και πήγα στο πίσω μέρος του λεωφορείου. Εκεί τα αγόρια ανέμιζαν πράσινα και κόκκινα κασκόλ και φώναζαν: «Κύπελλο!», «Πρωτάθλημα!», «Θα μπούμε μέσα!»… Γέλασα πολύ, όταν είδα και τον κύριο να φωνάζει μαζί τους!
Ο Βιλάρας παρακαλούσε το Σάκη, να προσπεράσει μια σακαράκα-πούλμαν που ήταν μπροστά μας. Κάποια στιγμή είδα ένα μάτσο νταλίκες στο δρόμο και είπα: Αχ! να ήταν εδώ ο Σπύρος! θα είχε τρελαθεί από τη χαρά του!
Σε ένα σημείο της εθνικής οδού, σταματήσαμε να φάμε κάτι. Αυτό δεν ήταν μαγαζί, ήταν φαρμακείο. Τον χυμό τον πούλαγε ένα πεντακοσάρικο! Και που να σφίξουν οι ζέστες είπα μέσα μου! Ο κύριος πήρε έναν καφέ πρώτης ποιότητας. Έφαγε κι ένα σάντουιτς που του έδωσε η Γεωργία. Την κάμερα όμως, δεν την άφηνε από τα χέρια του. Σε μια στιγμή είδα ένα χελιδόνι να κάθεται σε ένα κλαρί. Κύριε, κύριε, φώναξα! Ένα ωραίο χελιδόνι! Ο κύριος γέλασε, έστρεψε την κάμερα, αλλά το χελιδόνι πέταξε.
Αφού φάγαμε το κολατσιό μας, μπήκαμε στο λεωφορείο για τις Μυκήνες. Ο Σάκης μάς έβαλε τραγούδια και μας ξεσήκωσε. Η Πόπη, η Γεωργία κι εγώ, κάναμε τις τραγουδίστριες. Το κέφι άναψε για τα καλά και όλο το λεωφορείο τραγουδούσε! Ο κύριος κάποια στιγμή έκλεισε τα μάτια του. Κάτι μικρά διδυμάκια γελούσαν μαζί του. Που να κοιμηθεί ο άνθρωπος με τέτοια φασαρία!
Σε δύο περίπου ώρες φτάσαμε στις Μυκήνες. Ο Νίκος, ο Βιλάρας κι εγώ, μόλις είδαμε μια βρύση τρέξαμε να ξεδιψάσουμε. Ο κύριος τράβαγε με την κάμερα το Βιλάρα που έπινε νερό. Εγώ τράβαγα αυθόρμητα φωτογραφίες, ό,τι μου άρεσε. Έτσι βγαίνουν καλύτερα.
Όλοι μαζί πήραμε τον ανήφορο για την ακρόπολη των Μυκηνών. Μου έκαναν μεγάλη εντύπωση τα πελώρια Κυκλώπεια τείχη! Μόλις πέρασα από την πύλη των Λεόντων, είδα έναν τεράστιο βράχο! Ένα πράγμα δεν μπορούσα να καταλάβω! Πώς οι Μυκηναίοι μπόρεσαν να σηκώσουν αυτές τις πελώριες και βαριές πέτρες, αφού παλιά δεν υπήρχαν μηχανήματα;
Πάνω στην ακρόπολη είδα μια γούβα και λέω: Αυτή ήταν η πισίνα του Αγαμέμνονα. Μόλις φθάσαμε στην κορφή της ακρόπολης, η θέα ήταν φανταστική! Μια πανέμορφη πεδιάδα απλωνόταν μπροστά μας! Ο κύριος μας παρακάλεσε να κάνουμε ησυχία για να μας εξηγήσει μερικά πράγματα. Από την κορυφή της ακρόπολης πήρα κι ένα πετραδάκι για ενθύμιο.
Μετά, σιγά-σιγά κατηφορίσαμε προς τον τάφο του Αγαμέμνονα. Μόλις μπήκαμε μέσα, μου έκανε εντύπωση, πως δεν έπεφταν οι πέτρες από το θόλο δίχως τσιμέντο! Η Ελένη πήρε έναν αναπτήρα και μπήκε στο πιο μέσα δωμάτιο, που ήταν σκοτεινό. Σε μια στιγμή ακούω ένα γκαπ! Τι να ήταν; Όλα τα παιδιά τρόμαξαν! Η Ελένη πήγε το φως προς τα εκεί που ακούστηκε ο θόρυβος. Τι να δούμε! Ο Θεοχάρης είχε πέσει κάτω! Το τι γέλιο έπεσε, δε λέγεται! Σταματήσαμε, γιατί ο κύριος ζήτησε ησυχία για να μας πει μερικά λόγια γι` αυτά που βλέπαμε. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό, όταν μας είπε ότι το εσωτερικό πρέκι του τάφου ζυγίζει περίπου 120 τόνους!
Βγήκα έξω κι έτρεξα να πάρω παγωτό. Μόλις με είδε ο Σάκης να μπαίνω στο λεωφορείο, μου είπε να μείνω έξω. Φτου! Τι ατυχία! Δεν πρόλαβα να το φάω και το πέταξα!
Χωρίς καθυστέρηση ξεκινήσαμε για το φρούριο του Ναυπλίου. Όλα τα παιδιά φωνάζαμε στο Σάκη να μας βάλει τραγούδια. Ο Σάκης μας έβαλε Καίτη Γαρμπή. Όλοι τραγουδούσαμε και το κέφι άρχισε να φουντώνει. Σε πέντε λεπτά ο κύριος είχε αποκοιμηθεί. Πήρα τη φωτογραφική μηχανή και του έβγαλα μια φωτογραφία. Η ώρα πέρασε με χαρές και ξεφάντωμα.
Σε λίγο φθάσαμε στο φρούριο του Ναυπλίου. Εκεί ο Μιχαλιός γνώρισε ένα κορίτσι που το λέγανε Γιώτα. Αυτό το κορίτσι του άρεσε πολύ! Το ίδιο και του Αλέκου! Πηγαίνανε δίπλα της και της έλεγαν ανέκδοτα.
Στο φρούριο δεν ξέραμε που να στρίψουμε, για να πάμε στη φυλακή του Κολοκοτρώνη. Ο κύριος δε θυμότανε. Στο δρόμο συναντήσαμε ένα εκκλησάκι. Ήταν του Αγίου Ανδρέα. Μπήκαμε μέσα κι ανάψαμε ένα κεράκι. Βγαίνοντας έξω, πήραμε την ανηφόρα κι ευτυχώς είδαμε μια πινακίδα που έγραφε: Προς φυλακή Κολοκοτρώνη. Ακολουθήσαμε την πινακίδα και μας έβγαλε στην πόρτα της φυλακής. Μπήκαμε μέσα. Περπατήσαμε ένα σκοτεινό και χαμηλό διάδρομο, που στο τέρμα ήταν το κελί της φυλακής. Στη γωνία του κελιού είχε μια πέτρα. Εκεί θα καθόταν ο ήρωας του 21! Σου πιανόταν η αναπνοή εκεί μέσα. Βρωμούσε. Ήθελα να ήξερα, πως ζούσε ο άνθρωπος εκεί μέσα, με τόσο λίγο οξυγόνο! Θα είχε περάσει πολλά βάσανα! Θύμωσα πολύ, γιατί οι Έλληνες τον είχαν φυλακίσει εκεί! Ο κύριος μας είπε ότι η διαμάχη πολιτικών και στρατιωτικών που υπήρχε τότε, καθυστέρησε πολλά χρόνια την απελευθέρωση της υπόλοιπης Ελλάδας!
Βγήκαμε έξω από το κελί κι αναπνεύσαμε καθαρό αέρα. Η θέα από το φρούριο ήταν το κάτι άλλο! Μου άρεσε πολύ να βλέπω το πανέμορφο γαλάζιο λιμάνι!
Τώρα άρχιζαν τα δικά μας βάσανα. Πού να κατέβουμε 999 σκαλοπάτια! Εγώ κι ο Βιλάρας τα μετρούσαμε, να δούμε αν πράγματι ήταν τόσα πολλά! Σε μια στιγμή ζαλίστηκα και κρατιόμουν από τον κύριο να μην πέσω κάτω. Μόλις τα κατεβήκαμε, τα πόδια μου έτρεμαν. Ξεποδαριάστηκα! Απ` το πολύ τρέμουλο έχασα και το μέτρημα.
Μπροστά μας τώρα, απλωνόταν η πόλη του Ναυπλίου. Μπήκαμε σε ένα μαγαζί κι αγοράσαμε βραχιόλια από κλωστή και διάφορες μινιατούρες. Η κοιλιά μου άρχισε να γουργουρίζει. Είχε έρθει η ώρα για το μεσημεριανό φαγητό.
Πήγαμε σε ένα ωραίο μαγαζί! Εκεί πέσαμε σε ένα μεγάλο τραπέζι με νιόπαντρους. Οι καλεσμένοι χόρευαν ασταμάτητα μέσα στο μαγαζί. Εμείς καθίσαμε απ` έξω, που είχε παχύ ίσκιο και δροσιά, και στήσαμε το δικό μας τραπέζι. Ακούσαμε καλαματιανό κι ήρθαμε στο κέφι. Ο κύριος μας ρωτούσε έναν-έναν τι θέλαμε να φάμε. Εγώ διάλεξα μακαρονάδα και η αδερφή μου η Ανδριάνα πίτσα ατομική. Η κοιλιά μου σταμάτησε να γουργουρίζει.
Ο κύριος έστησε την κάμερα στο τρίποδο και πήγε κι αυτός να χορέψει στο δικό μας χορό. Καλά έκανε, όλο εμάς τραβούσε μέχρι εκείνη την ώρα. Η κυρία Όλγα μάς σήκωσε όλους για χορό. Ένας γεράκος ήρθε με το μηχανάκι του και φώναζε: «Τρία ματσάκια κρίνα ένα χιλιάρικο». Του λέω, «δώσε μου ένα ματσάκι κρίνα για τη μητέρα μου, αλλά με τρία κατοστάρικα». Μου έδωσε.
Το μαγαζί είχε και κούνιες. Εκεί κάναμε διαγωνισμό, ποιος θα ακουμπήσει με την κούνια του τα φύλλα του δέντρου που ήταν μπροστά. Δεν μπορούσα να τα ακουμπήσω. Ο Νίκος έκοψε ένα κλαρί από το δέντρο και το έφερε κοντά στην κούνια. Το ακούμπησα κι άρχισα να ζητωκραυγάζω!
Δίπλα μας ήταν ένα ρυάκι που κολυμπούσαν πάπιες. Ο κύριος μας λέει: «Πώς κάνουν οι πάπιες;» «Πα! πα! πα!» είπαμε γελώντας!
Ύστερα από λίγο ξεκινήσαμε για το θέατρο της Επιδαύρου. Ο κύριος μας είπε, ότι εκεί θα δούμε ένα από τα καλύτερα θέατρα τους κόσμου. Μας είπε ακόμη, ότι θα μας κάνει ένα πείραμα, που θα αποδεικνύει πόσο καλή ακουστικότητα έχει! Σε λίγη ώρα το θέατρο ήταν μπροστά μας! Ένα αδέσποτο σκυλί ήρθε κοντά μας να παίξει, αλλά δεν του δώσαμε σημασία. Το μυαλό μας ήταν στο πείραμα.
Ανεβήκαμε στις τελευταίες θέσεις του θεάτρου. Εκεί ο κύριος μας μίλησε για το αρχαίο θέατρο και για το ιερό του Ασκληπιού. Μετά πήγε στο κέντρο του θεάτρου και ζήτησε απόλυτη ησυχία. Ακόμη και οι τουρίστες έκαναν ησυχία. Πώς το κατάλαβαν; Ανυπομονούσα να κάνει το πείραμα που μας είχε υποσχεθεί. Θα έσπαγε ένα πολύ λεπτό ξυλαράκι και μετά θα έριχνε ένα κέρμα στο κέντρο του θεάτρου. Μας είπε ότι θα ακουγόταν και οι δύο θόρυβοι πεντακάθαρα, στις τελευταίες θέσεις που ήμασταν εμείς. Εγώ δεν το πίστευα. «Αν ακουστούν αυτοί οι θόρυβοι, εγώ θα γίνω αεροπόρος!» φώναξε ο Μιχαλιός.
Κι όμως ακούστηκαν πεντακάθαρα και το κλαράκι και το δεκάρικο! Απίστευτο κι όμως αληθινό! Δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας! «Τ` ακούσατε;» φώναξε ο κύριος. «Ναι!» φωνάξαμε όλοι ενθουσιασμένοι! Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα, πόσο μεγάλοι ήταν οι αρχαίοι Έλληνες!
Μετά τρέξαμε προς τα σκαλιά για να κατεβούμε κάτω. Θα πηγαίναμε να δούμε το μουσείο, που ήταν δίπλα από το θέατρο. Το μουσείο είχε πολλά αρχαία αγάλματα και μερικά αντίγραφα. Πιο κάτω γινόταν αναστήλωση στο ιερό του Ασκληπιού. Είδαμε στα γρήγορα το μουσείο και βγήκαμε έξω.
Ο Σάκης μάς είπε ότι θα μας πήγαινε σε μια πολύ καλή καφετέρια! Τελικά, μας «υποχρέωσε»! Μας πήγε εκεί, που μας περίμενε ένας καφετζής, που δεν ήθελε παιδιά. Μας είπε να φύγουμε, γιατί θα ερχόταν τουρίστες. Τον άχρηστο! Θέλει να λέγεται κι επαγγελματίας! Μετά πήγαμε σε άλλη καφετέρια. Εκεί ήταν ωραία! Ψώνισα ένα κιτρινόμαυρο κασκόλ κι ένα καπέλο της ΑΕΚ. Έφαγα κι ένα παγωτό κύπελλο, αλλά ήταν λιωμένο και έπρεπε να το πίνω. Μετά κάναμε τσουλήθρα. Σε λίγο μας φώναξαν οι γονείς μας και μπήκαμε στο λεωφορείο. Ο κύριος έκανε έλεγχο, αν οι μαθητές που συνόδευε ήταν μέσα. Όλοι καθόταν στη θέση τους.
Ο Σάκης άρχισε να μας λέει ανέκδοτα από το μικρόφωνο. Ξεραθήκαμε στα γέλια! Το καλύτερο όμως ήταν του Βιλάρα! Εγώ δεν είχα πολύ όρεξη για ανέκδοτα. Η κυρία Όλγα μού είπε να παίξουμε «μπιζ» και δεν της χάλασα το χατίρι.
Ξαφνικά, βλέπω το λιμάνι της Πάτρας μπροστά μου. Η εκδρομή είχε φτάσει στο τέλος. Στεναχωρήθηκα πολύ! Χαιρετήσαμε το Σάκη και πήραμε το δρόμο για τα σπίτια μας. Πιστεύω να ξαναπάμε μια τέτοια υπέροχη εκδρομή!
Ιωάννινα 31 Ιουλίου 2016
Σημείωση: Την εν λόγω ολοήμερη εκδρομή μπορείτε να δείτε και στο βίντεο: ΜΥΚΗΝΕΣ-ΝΑΥΠΛΙΟ-ΕΠΙΔΑΥΡΟ (Σχολική εκδρομή)
Ο τρόπος δημιουργίας της συνθετικής έκθεσης περιγράφεται λεπτομερώς στο άρθρο μου «Άκου όταν μιλάς δάσκαλε!».
Αφήστε μια απάντηση