Οικογένεια Νώε (Συνθετική έκθεση)
Αναστάσιος Αγ. Τασινός
Ιωάννινα 18 Ιουλίου 2016
(Η συνθετική έκθεση «Οικογένεια Νώε» είναι δημιούργημα της Ε`1 τάξης, του 47ου Δημοτικού Σχολείου Πατρών, το σχολικό έτος 1998-1999. Το θέμα έγραψαν οι μαθητές μου, μετά την παρακολούθηση της θεατρικής παράστασης «Οικογένεια Νώε» στο θέατρο Απόλλων, που πραγματοποιήθηκε εκτός ωρολογίου προγράμματος.)
Όταν η ώρα σήμανε τρεις, τότε σκέφτηκα αυτό που είπε ο δάσκαλος, ότι τρεισήμισι η ώρα να έρθετε στο σχολείο. Ο κύριός μας είχε κανονίσει με μερικούς πατεράδες, να μας πάνε με τα αυτοκίνητά τους στο Δημοτικό θέατρο Απόλλων. Ετοιμάστηκα και πήγα με χαρά στο σχολείο. Ήταν η πρώτη φορά που θα πηγαίναμε με την τάξη μου θέατρο και είχα πολύ περισσότερη χαρά, απ` ότι αν πήγαινα με την οικογένειά μου.
Όλα τα παιδιά είχαμε συγκεντρωθεί στο προαύλιο του σχολείου. Τα αυτοκίνητα είχαν έρθει. Εγώ πήγα στο αμάξι του κυρίου. Όλα τα παιδιά ήθελαν να πάνε μαζί του.
Ξεκινήσαμε και ο δρόμος είχε λίγο κίνηση. Ο πατέρας του Ζώη στο δρόμο μας προσπέρασε. Εμείς φωνάζαμε στον κύριο να τρέξει πιο γρήγορα. Ο κύριος μας είπε, ότι όταν τρέχουμε λιγότερο, φθάνουμε πιο γρήγορα. Αμέσως μετά, άνοιξε το ραδιόφωνο κι ακούσαμε μουσική.
Φτάσαμε νωρίς και περιμέναμε λίγο έξω. Στο προαύλιο του θεάτρου είχε πολύ κόσμο. Να τους βλέπατε όλους! ανυπόμονους να μπουν μέσα! Μόλις άνοιξαν οι πόρτες έγινε χαμός! Πολλοί έσπρωχναν, αλλά εμείς μπήκαμε αμέσως, γιατί ήμασταν πρώτοι στη σειρά.
Το θέατρο ήταν πολύ όμορφο! Πιο πολύ εντύπωση μου έκανε ο πολυέλαιος, που κρεμόταν από πάνω μας. Όταν μας έβαλαν στις θέσεις μας, μερικά παιδιά έκαναν βλακείες. Μερικοί καθίσανε ο ένας πάνω στον άλλον, γιατί δεν έφταναν οι θέσεις. Μετά από λίγο έφεραν και μερικές καρέκλες κι έτσι ξεστριμωχτήκαμε.
Το έργο άρχισε με το χαμήλωμα των φώτων. Ένας μακρύς ήχος ακούστηκε. Τα φώτα έσβησαν εντελώς. Δεν έβλεπα ούτε τη μύτη μου, αλλά μ` άρεσε. Το πλήθος ησύχασε γύρω μας. Εγώ κοίταζα ήσυχα, χωρίς να μιλάω, αλλά σκεφτόμουν πως έπαιζα κι εγώ ένα ρόλο στο θέατρο. Ένιωθα πολύ περίεργα, που δεν έχω ξανανιώσει έτσι σε άλλα θέατρα. Ένιωθα συγκίνηση!
Ήταν μια οικογένεια που ζούσε ο Νώε, ένας ηλικιωμένος άνθρωπος. Ήταν πολύ έξυπνος και είχε φκιάσει έναν καιροδείκτη, που προέβλεπε τον καιρό. Τα παιδιά του τον έλεγαν τρελό. Αυτός όμως ήξερε τι έκανε. Έφτιαχνε ένα καράβι, που το ονόμασε «Κιβωτό». Έλεγε ότι το φκιάνει για να μπούνε μέσα, γιατί θα έβρεχε τόσο πολύ, που δεν θα σταμάταγε για ένα χρόνο. Εκεί θα ζούσανε ήσυχα κι ωραία.
Ξαφνικά έπιασε μια μεγάλη μπόρα. Τα ποτάμια και οι θάλασσες πλημμύρισαν και σκέπασαν την ξηρά. Η πλημμύρα έφτανε στο σπίτι και η οικογένεια Νώε μπήκε στην Κιβωτό κι άρχισαν ένα μεγάλο ταξίδι.
Είχαν πάρει μαζί τους και μερικά ζώα για να τους δίνουν τροφή. Κάποια γεννούσαν αυγά, κάποια άλλα έβγαζαν γάλα και κάποια έτρωγαν κάποια άλλα.
Μια μέρα που ο Χαμ πήγε να δει τα ζώα, άφησε ανοιχτή την πόρτα και το Χαχούνι βγήκε έξω. Εμένα μου άρεσε πολύ αυτή η σκηνή! Το Χαχούνι είχε πλάκα και λυπήθηκα όταν πέθανε. Ήταν η πιο συγκινητική στιγμή! Εκεί που έβλεπα το θέατρο, κατάλαβα, ότι εκεί που άρχιζε το καλό, μετά άρχιζε και το κακό.
Όταν έγινε διάλλειμα, εγώ σκεφτόμουν μερικές στιγμές απ` το θέατρο. Το διάλλειμα τέλειωσε και η παράσταση συνεχίστηκε.
Το καράβι κουνιόταν πέρα-δώθε και όλοι νόμιζαν πως θα βυθιζόταν. Όταν ξημέρωσε ένιωσαν κάτι σαν σεισμό. Τα νερά είχαν εξαφανιστεί και το καράβι φράκαρε. Σε λίγο άρχισε να γέρνει πότε απ` τη μια μεριά και πότε απ` την άλλη. Εκείνες οι στιγμές ήταν πολύ θλιβερές, εγώ όμως πρόσεχα και πάλι. Μετά όμως χάρηκα πολύ, όταν κατάλαβα ότι όλοι θα σωθούν. Πράγματι αυτό έγινε. Όλοι γελούσαν. Μάζεψαν τα πράγματά τους και βγήκαν χαρούμενοι έξω.
Ήταν συναρπαστικό έργο με πολύ γέλιο και λύπη! Ήταν μια πολύ ωραία παράσταση και μου άρεσε πολύ! Δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ! Ένιωσα μεγάλη συγκίνηση! Και γι` αυτό κύριε, θέλω να σας ευχαριστήσω πάρα πολύ! Ήταν ένα φανταστικό έργο! Μ` άρεσε περισσότερο σε μερικά σημεία που ήταν λυπητερά και τότε μου ερχόταν να κλάψω. Τα μάτια μου δάκρυσαν. Δεν μου άρεσε στο διάλλειμα και στο τέλος που φύγαμε.
Μόλις βγήκαμε στην πλατεία Γεωργίου, οι μεγάλοι μας κέρασαν ό,τι θέλαμε. Ο κύριος μας είπε ότι είναι αργά και πρέπει να φύγουμε. Μας μέτρησε και μπήκαμε στα αυτοκίνητα. Στο αμάξι ακόμη σκεφτόμουν μερικές στιγμές απ` την παράσταση. Πραγματικά, ήταν πολύ ωραία! Ήταν μια πολύ καλή εμπειρία, που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Ιωάννινα 18 Ιουλίου 2016
Σημείωση: Ο τρόπος δημιουργίας της συνθετικής έκθεσης περιγράφεται λεπτομερώς στο άρθρο μου «Άκου όταν μιλάς δάσκαλε!».
Αφήστε μια απάντηση