Συναυλία κλασικής μουσικής (Συνθετική έκθεση)
Αναστάσιος Αγ. Τασινός
Ιωάννινα 17 Ιουλίου 2016
(Η συνθετική έκθεση «Συναυλία κλασικής μουσικής» είναι δημιούργημα της Ε`1 τάξης, του 47ου Δημοτικού Σχολείου Πατρών, το σχολικό έτος 1995-1996. Το θέμα έγραψαν οι μαθητές μου, μετά την παρακολούθηση συναυλίας κλασικής μουσικής στο θέατρο Απόλλων.)
Χθες, 23 Οκτωβρίου 1995, πήγαμε σε μια συναυλία στο Δημοτικό θέατρο Απόλλων. Κατεβήκαμε απ` το πούλμαν στην πλατεία Γεωργίου και αμέσως μπήκαμε μέσα.
Ένα μικρό παιδάκι έπαιζε με μια φούσκα πάνω στη σκηνή. Δίπλα μια γυναίκα διόρθωνε τα χαρτιά με τη μουσική. Όταν κοίταζες πάνω σου, φαινόταν πως ήταν ένας μεγάλος ναός. Στο θέατρο ο κύριος μας είπε, να σεβαστούμε το χώρο.
Μετά από λίγα λεπτά βγήκαν οι σολίστ της Πάτρας. Υποσχέθηκαν ότι θα μας χαρίσουν μία ώρα χαρά και κέφι. Η Μαριλία μόλις είδε το κύριο με την κιθάρα πέταξε από χαρά, γιατί ήταν ο δάσκαλός της.
Ο μαέστρος έκανε σήμα να ξεκινήσουν. Κάθισα καλά στην καρέκλα κι άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο και δε σκεφτόμουν τίποτα. Ακούγοντας τη μουσική, ένιωσα κάτι ωραίο μέσα μου! Παίζανε μουσική απαλή, ήρεμη, αλλά μερικές φορές γινόταν πιο δυνατή. Ο μαέστρος κουνούσε περίεργα τα χέρια του. Αχ! να ήμουν μαέστρος και να διεύθυνα όλη αυτή τη χορωδία! Στο τέλος του κομματιού χειροκροτήσαμε με πολλή δύναμη.
Αμέσως μετά ανέβηκε στη σκηνή ένας αστείος βιολιστής και παραλίγο να πέσει κάτω. Άρχισε να μιλάει με γέλια για το βιολί, για το κοντραμπάσο, για το βιολοντσέλο και για το μαέστρο τον κύριο Δημήτρη. Εμείς όμως είχαμε ξεκαρδιστεί στα γέλια και δεν μπορούσαμε να ακούσουμε τι έλεγε. Μόλις άρχισαν τα όργανα να παίζουν Μέντελσον σταματήσαμε τα γέλια. Ξαφνικά βλέπουμε τη φούσκα του μικρού παιδιού να πέφτει στη σκηνή και δε γελάσαμε.
Στο τέλος της παράστασης τους χειροκροτήσαμε όλους. Οι μουσικοί μας ευχαρίστησαν με μια υπόκλιση. Μετά βγήκαμε έξω στην πλατεία Γεωργίου και περιμέναμε το πούλμαν.
Ο Νίκος είδε στα σκαλιά του θεάτρου ένα αδέσποτο σκυλί και του λέει: Ρε φιλαράκο, κατέβα κάτω. Μερικά παιδιά κυνηγάγανε τα περιστέρια, μα δεν μπορούσαν να πιάσουν κανένα. Ο Μιχαλιός ήθελε να πάρει πατατάκια και ζήτησε δανεικά. Εγώ πεινούσα, αλλά ντρεπόμουν να ζητήσω ένα κατοστάρικο δανεικό απ` τον κύριο. Τελικά του ζήτησα και πήρα μια τυρόπιτα.
Σε λίγο ήρθε το πούλμαν, και βιαστικά-βιαστικά μπήκαμε όλοι μέσα. Φτάσαμε στο σχολείο γεμάτοι χαρά και κοροϊδεύαμε τα παιδιά της άλλης βάρδιας που θα έκαναν μάθημα.
Πήγα στο σπίτι και είπα στη μητέρα μου για τη συναυλία και δεν το πίστευε. Ήταν μια αξέχαστη μέρα και δε θα την ξεχάσω ποτέ!
Ιωάννινα 17 Ιουλίου 2016
Σημείωση: Ο τρόπος δημιουργίας της συνθετικής έκθεσης περιγράφεται λεπτομερώς στο άρθρο μου «Άκου όταν μιλάς δάσκαλε!».
Αφήστε μια απάντηση