Αναρχικός θα μου γίνει αυτό το παιδί !
Αναστάσιος Αγ. Τασινός
Ιωάννινα 24 Δεκεμβρίου 2013
Το περιστατικό που θα σας αφηγηθώ, έλαβε χώρα στο σπίτι ενός φιλικού μου ζευγαριού, που είναι εκπαιδευτικοί και οι δύο.
Ήταν καλοκαίρι και καθόμασταν στην αυλή του σπιτιού τους, όταν ξαφνικά ο Λευτέρης, ο μεσαίος από τα τρία αδέλφια της οικογένειας, μαθητής της Γ` Δημοτικού, επεδίωξε να κάνει αισθητή την παρουσία του με έναν ασυνήθιστο τρόπο. Κάθισε δίπλα μας και άρχισε να χτυπά δυνατά με ένα σφυρί το τσιμέντο της αυλής, διεκδικώντας την προσοχή μας. Ο πατέρας του δεν έδινε καμιά σημασία στο θορυβώδη παιχνίδι του. Η μητέρα του, όμως, τον μάλωνε, γιατί ο θόρυβος που έκανε δυσκόλευε τη συζήτησή μας. Ο Λευτέρης, όμως, μετά την παρατήρηση άρχισε να χτυπά ακόμη δυνατότερα το σφυρί στο τσιμέντο. Εκνευρισμένη η μητέρα του γύρισε προς εμένα και μου είπε: «Αναρχικός θα μου γίνει αυτό το παιδί! Δεν καταλαβαίνει τίποτε! Και ξύλο του ρίχνω και πάλι τα ίδια!» Και για να με πειράξει συνέχισε χαριτολογώντας: «Για πες μας και συ που έχεις κάνει μετεκπαίδευση, τι να κάνουμε με αυτόν;» Ο Λευτέρης ακούγοντας τα λόγια της μητέρας του έστρεψε ερευνητικά το βλέμμα προς το μέρος μου και περίμενε να ακούσει τι θα πω, ενώ παράλληλα εξακολουθούσε να χτυπά δυνατά το σφυρί στο τσιμέντο. Εκείνη τη στιγμή για να ανταποδώσω το πείραγμα στη μητέρα του, πήρα το μέρος του. Χαμηλόφωνα και με σοβαρό ύφος του είπα: «Λευτέρη, συνέχισε να χτυπάς με το σφυρί, αλλά λίγο πιο σιγά για να μπορούμε να συζητάμε και εμείς.» Δεν περίμενε, ως φαίνεται, ο Λευτέρης να ακούσει αυτά τα λόγια. Ξαφνιάστηκε. Οι σφυριές έγιναν σιγανότερες και αραιότερες και ύστερα από λίγο σταμάτησαν. Ακολούθησε σιγή δευτερολέπτων και μετά ξέσπασμα όλων σε γέλια. Προς έκπληξη των γονιών του ο Λευτέρης πήρε πολύ σοβαρά την πρότασή μου, που στην ουσία ήταν ένα αστείο που έκανα στη μητέρα του. Το αστείο αυτό όμως φανέρωσε ότι στην Παιδαγωγική, όπως εξάλλου και στη ζωή, δεν υπάρχει μόνον “μαύρο – άσπρο”. Υπάρχει και “γκρίζο”, που βρίσκουν διέξοδο οι αντιθέσεις. Στην προκειμένη περίπτωση, το “γκρίζο” της υπόθεσης ήταν ότι ο Λευτέρης θα μπορούσε να παίζει δίπλα μας, όμως, με λιγότερο θόρυβο.
Με ευκαιρία αυτό το γεγονός, η συζήτηση οδηγήθηκε στη σωστή λειτουργία της σχολικής τάξης. Καταλήξαμε στο αυτονόητο συμπέρασμα ότι οι εκπαιδευτικοί που είναι δογματικοί και αυταρχικοί, δεν έχουν ουσιαστική επικοινωνία με τους μαθητές. Αντίθετα, οι εκπαιδευτικοί που είναι διαλεκτικοί και δημοκρατικοί, οικοδομούν τις καλύτερες παιδαγωγικές σχέσεις. Το “γκρίζο”, δυστυχώς, οι αυταρχικοί εκπαιδευτικοί δεν το αντιλαμβάνονται ως μέρος της σχολικής πραγματικότητας, καθώς λειτουργούν στη λογική του “μαύρου – άσπρου”.
Πολλά πράγματα στη ζωή είναι απλά και απαιτούν απλές λύσεις. Σύνθετα γίνονται, όταν βλέπουμε τη μία όψη του νομίσματος και θέλουμε να την επιβάλλουμε χωρίς εκπτώσεις.
Ποτέ δεν ξέχασα τη σκηνή με το Λευτέρη, γιατί ήταν χαριτωμένη και διδακτική!
Για την ολοκλήρωση της ιστορίας να γράψω ότι ο Λευτέρης σήμερα εργάζεται ως καθηγητής Φυσικών και δεν έγινε αναρχικός, όπως φοβόταν η μητέρα του.
Ιωάννινα 24 Δεκεμβρίου 2013
Αφήστε μια απάντηση