ΕΙΔΙΚΗ ΤΑΞΗ*
(*Η “Ειδική Τάξη” σήμερα λέγεται “Τμήμα Ένταξης”)
Απόσπασμα από το βιβλίο “Δημοτικό Σχολείο το θεμέλιο της Παιδείας”
Αναστάσιος Αγ. Τασινός
Νοέμβριος 2001
Θα ήθελα να γράψω και λίγα λόγια γιο το δάσκαλο της Ειδικής Αγωγής, που εντάχθηκε σε μερικά πολυθέσια Δημοτικά Σχολεία. Δέχεται μαθητές που δεν μπορούν να ακολουθήσουν το ρυθμό της τάξης τους. Μερικοί από αυτούς έχουν και χαμηλό δείκτη νοημοσύνης. Γι’ αυτό χαρακτηρίζεται από τους άλλους μαθητές «η τάξη με τα προβληματικά παιδιά». Αυτός είναι και ο λόγος, που πολλοί μαθητές κλαίνε και δεν θέλουν να πάνε, γιατί νιώθουν ότι θα στιγματιστούν και θα μειωθούν.
Ο διαχωρισμός των μαθητών σε δύο ταχύτητες στο ίδιο σχολείο, την ίδια ώρα, δημιουργεί κάποια προβλήματα. Μερικοί γονείς αρνούνται την ειδική τάξη, διαφωνώντας με την επιλογή του δασκάλου. Με τέτοια ψυχολογία διαμορφωμένη και αυτοί που θα πάνε (με εξαίρεση τις βαριές περιπτώσεις) είναι χαμένοι από χέρι. Τα κηρύγματα περί ωφελιμότητας και προσωρινότητας δεν πιάνουν, γιατί η πράξη τα απορρίπτει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έχουμε έλλειψη μαθητών σε αυτήν την τάξη και όχι λίγες φορές ο δάσκαλος της Ειδικής Αγωγής να είναι ο «τεμπέλης» του σχολείου και με το χρηματικό επίδομα που παίρνει να γίνεται διπλή πρόκληση για τους άλλους δασκάλους.
Η Ειδική τάξη, όταν έχει μαθητές και δουλεύει σωστά και ελέγχεται, προσφέρει σε πολύ προβληματικούς μαθητές, γιατί κάποιος ασχολείται μαζί τους. Διαφορετικά θα εμπόδιζαν τους συμμαθητές τους και το δάσκαλο στην κανονική τάξη. Παράλληλα όμως γκετοποιούν την Ειδική τάξη, γιατί αρνούνται οι άλλοι μαθητές με τα λιγότερα μαθησιακά προβλήματα να ενταχτούν. Έτσι φαίνεται να είναι στη ζωή· ο κάθε νέος θεσμός να κουβαλάει ταυτόχρονα και την αντίθεσή του. Αν πάλι αυτούς τους δύσκολους μαθητές τους πας σε Ειδικό σχολείο και έρθουν αντιμέτωποι με πιο προβληματικές περιπτώσεις μαθητών, τόσον οι ίδιοι, όσο και οι γονείς τους, δε θα θελήσουν ούτε για μια ημέρα αυτή την επιλογή.
Πολλές περιπτώσεις στη σχολική ζωή παίζονται σε πολύ λεπτές και οριακές ισορροπίες και απαιτούν αντιμετώπιση με μεγάλη παιδαγωγική ευαισθησία. Είναι προτιμότερο ο μαθητής να μείνει στην τάξη του και να μάθει λιγότερα, από το να πάει στην Ειδική τάξη και να νιώσει έντονα το συναίσθημα της απόρριψης και της μειωμένης αυτοεκτίμησης. πληγές που θα τον ακολουθούν για μια ολόκληρη ζωή.
Ας μου επιτραπεί να γράψω και μια προσωπική εμπειρία που είχα πάνω σε αυτό το θέμα: Μου έτυχε στην εκπαιδευτική μου θητεία να συναντήσω στην Ε΄ τάξη έναν αναλφάβητο μαθητή με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης. (Στα διαλείμματα έπαιζε με τα παιδιά του Νηπιαγωγείου). Δεν ήθελα να φύγω από αυτή την τάξη, δίχως να τον μάθω ανάγνωση και γραφή. Ασχολούμενος 10 λεπτά κάθε ημέρα και λίγο στο πρώτο διάλειμμα και με το χειροκρότημα των συμμαθητών του, ο Μιχάλης έμαθε να διαβάζει και να γράφει σαν Α΄ Δημοτικού. Και το κυριότερο, δίχως η επιτυχία αυτή να αποβεί σε βάρος των άλλων μαθητών. Απλούστατα έδωσα στο Μιχάλη το χρόνο που του αναλογεί και οι απαιτήσεις μου ήταν ανάλογες με το επίπεδό του. Δηλαδή, όταν ο δάσκαλος της κανονικής τάξης θέλει και έχει όρεξη, μπορεί και σε τέτοιες δύσκολες περιπτώσεις να δίνει λύσεις ανατρέποντας την περιθωριοποίηση του μαθητή.
Νοέμβριος 2001
Αφήστε μια απάντηση