Δημιουργικ@

Μολιέρος

Το πραγματικό όνομα του Μολιέρου ήταν Ζαν – Μπατίστ – Ποκλέν. Γεννήθηκε στο Παρίσι το 17^ο αιώνα. Αν και ο πατέρας του τον προόριζε να αναλάβει τη θέση του βασιλικού επιπλοποιού, ο ίδιος αποφάσισε να κερδίσει τη ζωή του παίζοντας θέατρο. Έμελλε να αφοσιωθεί ολόψυχα στο θέατρο επί τριάντα χρόνια και να πεθάνει εξαντλημένος σε ηλικία 51 χρόνων.

Η πρώτη παράσταση του «σχολείου γυναικών» τον Δεκέμβρη του 1662 προκάλεσε σκάνδαλο σαν να υποπτευόταν ο κόσμος ότι επρόκειτο για την εμφάνιση μιας κωμικής μεγαλοφυΐας που δεν θεωρούσε τίποτε ιερό και απαραβίαστο. Κάποιοι κριτικοί το θεώρησαν ως το αριστούργημα του Μολιέρου, την πιο καθαρή κωμωδία που δημιούργησε ποτέ. Ο Μολιέρος έγραφε και έργα κατά παραγγελία που πρωτοεμφανίζονταν αλλού, όπως οι «Ενοχλητικοί», ο «Αρχοντοχωριάτης», «Ψυχή».

Συνεχώς αντιμετώπιζε προβλήματα με την εκκλησία και τις αρχές. Η αυλή προτιμούσε τα ανάλαφρα έργα και όχι τα σπουδαία. Οι εισπράξεις του θεάτρου του ήταν αβέβαιες και είχαν διακυμάνσεις.

Η ηθοποιία υπήρξε η απογοήτευση όσο και η δόξα του Μολιέρου. Ο Μολιέρος είχε τη διάπλαση του γεννημένου κωμικού ηθοποιού. Ήταν πάντοτε έτοιμος να μιμηθεί κάποιον, να δημιουργήσει μία σκηνή από ένα γεγονός και να ανέβει στο τέλος ο ίδιος στη σκηνή. Υποδυόταν ρόλους ανθρώπων ευέξαπτων, υπηρετών, του δυναστευόμενου συζύγου, του ανόητου αστού και του προληπτικού γέρου.

Οι χαρακτήρες του έχουν πλαστοί τόσο βίαιοι και ευέξαπτοι που φτάνουν στα όρια της ασυναρτησίας. Και ενώ είναι ένας κλασσικός συγγραφέας μολαταύτα είναι έτοιμος να αψηφήσει όλους του συγγραφικούς κανόνες.

ΑΡΧΟΝΤΟΧΩΡΙΆΤΗΣ

Ο αγώνας για επιβίωση εξάντλησε πραγματικά το Μολιέρο και, ενώ είχε μόνο τέσσερα χρόνια ζωής ακόμη, το 1670 γράφει τον «Αρχοντοχωριάτη».

Γενικά ο αρχοντοχωριάτης δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στα σημαντικότερα έργα του. Τον συγκαταλέγουν σε ένα είδος πιο ελαφρό, στις κωμωδίες με μπαλέτα. Αναφέρεται σε ένα σύγχρονο του Μολιέρου θέμα, την κοινωνική αναρρίχηση της μεσοαστικής τάξης και λόγω του θέματος αυτού παραμένει η πιο επίκαιρη απ’ όλες τις κωμωδίες του.

Ο πρωταγωνιστής , Γιορδάνης, αντί για αντιπαθητικός γλοιώδης κόλακας, είναι μάλλον απολαυστικός όσο και ανόητος ,τόσο αυθεντικός όσο και απλοϊκός. Η μανία του εντάσσεται σε μια γενναιόδωρη διάθεση την οποία ο ίδιος φυσικά περιφρονεί. Πρόκειται για μια επιτυχημένη κωμωδία, όπου η ανοησία του αφέντη του σπιτιού αντισταθμίζεται από τον κοινό νου της συζύγου και της υπηρεσίας.

Γιατί απ’ όλες τις κωμωδίες του Μολιέρου ο Αρχοντοχωριάτης έχει στον τόπο μας την πιο μεγάλη απήχηση; Χωρίς να το καταλαβαίνουν ίσως οι περισσότεροι Έλληνες αναγνωρίζουν σ’ αυτήν τις δικές τους προσδοκίες, τον δικό τους αγώνα. Ειδικά για εμάς τους Έλληνες η καθαρεύουσα και η προγονοπληξία είναι η εκδήλωση του αρχοντοχωριατισμού. Χρόνια και χρόνια δεν κάναμε τίποτα άλλο παρά να αλλάζουμε όνομα στα πράγματα νομίζοντας πως έτσι τα εξευγενίζουμε κι εξευγενιζόμαστε κι εμείς. Δεν μας αρέσουν της γλώσσας μας τα λόγια και θέλουμε να τα εξευγενίσουμε επί το αρχαιοπρεπεστερον.

Από την εισαγωγή του μετάφραση Γ. Ν. Πολίτης

Από τη δραματοποίηση της παράστασης Αρχοντοχωριάτης με τους μαθητές της Στ’ Δημοτικού του Σχολικού Έτους 2005 – 2006