… περάσαμε τότε, του κουμπάρου τον αδερφό τον Νίκο…, αυτός μόλις μας είδε, έκανε να ‘ρθει κοντά μας… Τον έδιωξα, «φύγε από κοντά μας», λέω. «Φύγε, λέω, φύγε»… Πάμε σ’ ένα καφενείο, πήγαμε σ’ ένα ρεστοράν εκεί, πήραμε τη φωτογραφία… την έβγαλάμε από το διαβατήριο, τη βάλαμε στου αδερφού του… το διαβατήριο… το ταίριασάμε εκεί, έτσι όσο μπορέσαμε… Τώρα εγώ πήρα και μια βαλίτσα… την άλλη τη βαλίτσα την πήρε το μπατζανάκι του κουμπάρου, του Ηρακλή ο αδερφός, δηλαδή του αδερφού του μπατζανάκη… κι αυτός είχε κάτι ψιλοπράματα… Ήρθε το τρένο… περνάμε τώρα… ένας πάγκος, μια τραπεζαρία, μακριά ήτανε, μεγάλη ήτανε… μας ελέγχανε… ήσαν τρεις τέσσερις… από κει μεριά, εμείς από ‘δω μεριά από μπροστά τους, από πίσω ήτανε άλλα τραπέζια… δεν μπορούσαμε να φύγουμε, να πάμε… υποχρεωτικά από ‘κει. Έφτασε η σειρά μας… εγώ άρχισα να φωνάζω… μιλούσα καλά τα γερμανικά… αυτοί το γουρούνι δεν είχανε τίποτα να το λεν. Άρχισα να τους βρίζω, γουρούνια, το ‘να τ’ άλλο. «Εμείς από τις Άλπεις κατεβήκαμε, σκι, κουρασμένοι άνθρωποι, μας παιδεύετε εδώ πέρα με τα πράματα». Ααα, αγρίεψαν! Αγρίεψαν αυτοί, αγριεύω και ‘γω. Τους διώχνουν αυτούς. Πάω εγώ κοντά, αρχίζουν με μένα. Αυτοί λεν, εγώ λέω, αυτοί λεν, εγώ λέω… Τελευταία… «Το τρένο θα φύγει», λέω, «αν θα μείνω εδώ πέρα, ξενοδοχείο θα με πάτε»… Τελευταία, μ’ έδιωξαν «γουρούν» με λέν. «Εγώ γουρούν; Εσείς είστε γουρούνια»… Εεε, έτρεξαν να με χτυπήσουν», γιατί με χτυπήστε, γουρούνια. Με τη διαφορά το τρένο σφυρίζει, άλλος δεν έδινε το σήμα να φύγει. Ανέβηκα επάνω… άρχισαν να τα βάζουν με μένα. Λέω, «δεν είδατε», λέω, «ήθελαν να με κρατήσουν, με βρίζανε. «Και συ», λέει, «τους έβριζες!». «Καλά τους έκανα». Δεν είπαμε το κόλπο… Όταν φτάσαμε Στουτκάρδη… πήραμε το ταξί… πήγαμε στο χωριό… Πήγαμε ‘κει πέρα, λέγαμε την ιστορία… το μπατζανάκι του έλεγε την ιστορία… Λέει, «τους έκανες τέτοια;» «Ειδάλως», λέω, «θα μας ‘πιάναν, τι θα γινόταν. Έτσι, τα βάλανε με μένα και γλιτώσαμε όλοι.… πώς το θυμάμαι… Δεν υπολογίζαμε τίποτε…»