κατακόμβες

>

Χθες σε μια σύντομη αναφορά στο μάθημα των θρησκευτικών γαι τις διώξεις που αφορούν τη θρησκευτική πίστη και τη θρησκευτική συνείδηση, οι μαθητές της Γ Γυμνασίου δεν γνώριζαν… αν πραγματοποιούνται θρησκευτικές διώξεις και μάλιστα εν έτει 2009.

Παιδιά μου, πάντα σας έλεγα ότι η γνώση αν δεν προσπαθήσουμε να τη συνδέσουμε με την σύγχρονη πραγματικότητα, αποβαίνει στείρα και ανιαρή. Διαβάστε!!!
Στο Ιράν, η 27χρονη Μεργιέμ (Μαρία) Ρόσταμπουρ και η 30χρονη Μαρζιέχ Εσμεϊλαμπάντ θα πεθάνουν με το αιτιολογικό της αλλαγής θρησκεύματος.

1 Σεπτεμβρίου 2009

Στο Ιράν, η 27χρονη Μεργιέμ (Μαρία) Ρόσταμπουρ και η 30χρονη Μαρζιέχ Εσμεϊλαμπάντ θα πεθάνουν επειδή άλλαξαν θρήσκευμα.
Σύμφωνα με την είδηση της εφημερίδας Bild, στο Ιράν, δύο γυναίκες καταδικάστηκαν σε θάνατο με την κατηγορία ότι έγιναν χριστιανές.
Η Meryem και η Marziah που κρατούνται σε φυλακή της Τεχεράνης μαστιγώνονται κάθε φορά που ο ιμάμης καλεί για προσευχή τους πιστούς μουσουλμάνους, ταπεινώνονται και τιμωρούνται με στέρηση τροφής και νερού.
Συνελήφθηκαν στις 5 Μαρτίου όταν έγινε έφοδος στο σπίτι τους και βρέθηκε εκεί η Καινή Διαθήκη. Η υπερασπιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συγγραφέας Sabatina James που αγωνίζεται για την απελευθέρωσή τους διαμαρτύρεται: «Ζουν στην απομόνωση και ανακρίνονται με τα μάτια κλειστά. 5 φορές την ημέρα, όταν ο ιμάμης καλεί σε προσευχή, μαστιγώνονται. Τους δίνουν πολύ λίγο νερό και φαγητό.»
Σύμφωνα με τους Ισλαμικούς νόμους του Ιράν, όσοι εγκαταλείπουν το ισλάμ, αν πρόκειται για γυναίκες, 5 φορές την ημέρα-τις ώρες που καλούνται οι «πιστοί» σε προσευχή- μαστιγώνονται και μέχρι να υποκούσουν (εννοεί να επιστρέψουν στο ισλάμ) ευτελίζεται η ποιότητα της ζωής τους και μειώνεται η ποσότητα φαγητού και νερού που τους παρέχεται.
Πηγή: http://haber.mynet.com/detay/dunya/bu-iki-kadin-idam-edilecek/468288

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Στην ιστοσελίδα της Sabatina James, συγκεκριμένα στη σελίδα http://www.sabatina-ev.de/Botschaft.html υπάρχει περιεκτική αναφορά στην υπόθεση. Εκεί μαθαίνουμε ότι οι δυο γυναίκες κρατούνται από τον Μάρτιο στη φυλακή Evin, αρχικά σε ένα κελί με άλλες 25 γυναίκες και στη συνέχεια σε απομόνωση, ότι η πρώτη μέρα της δίκης ήταν στις 9 Αυγούστου και ότι παρότι ο δημόσιος κατήγορος κ. Haddad πίεσε να απαρνηθούν την πίστη τους γραπτά και προφορικά, εκείνες δήλωσαν επανειλημμένα ότι «δεν μετανιώνουν για τίποτα και δεν θα αρνηθούν την πίστη τους στον Χριστό».
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 2: Στην ιστοσελίδα http://www.isavelives.be/en/node/3401 υπάρχει παλιότερο άρθρο της 9ης Απριλίου, πριν δηλ. καταδικαστούν οι δυο κοπέλες. Μεταξύ άλλων διαβάζουμε ότι οι αρχές ζήτησαν από τις οικογένειές τους 400.000 δολάρια για να τις ελευθερώσουν (οι οικογένειες δεν τα είχαν, πρότειναν να υποθηκεύσουν τα σπίτια τους αλλά αυτό δεν έγινε δεκτό) και ότι δεν τους έδιναν πρόσβαση σε δικηγόρο αλλά τους επέτρεπαν να δέχονται μια επίσκεψη την εβδομάδα και… ένα τηλεφώνημα 1 λεπτού την ημέρα η καθεμιά! Εκεί υπάρχουν και κάποιες διευθύνσεις όπου μπορούσε να απευθυνθεί κανείς μέχρι τοις 20 Μαΐου. Το άρθρο μάλλον προέρχεται από την ιστοσελίδα της Διεθνούς Αμνηστίας. Δείτε εδώ την περιληπτική αναφορά της Διεθνούς Αμνηστίας στην υπόθεση: http://www.amnesty.org/en/library/info/MDE13/030/2009/en

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΡΑΣΗ: Ετοιμάσαμε ένα μικρό μήνυμα στην αγγλική, το οποίο μπορείτε να στέλνετε από αυτή τη σελίδα στην πρεσβεία του Ιράν στο Ηνωμένο Βασίλειο (Λονδίνο) και στη μόνιμη αντιπροσωπεία του Ιράν στον ΟΗΕ. Στις 4 Σεπτεμβρίου προσθέσαμε και το e-mail της ιρανικής πρεσβείας στις Βρυξέλλες. Η πρεσβεία του Ιράν στην Αθήνα, όπως μας είπαν τηλεφωνικά, δεν έχει ε-mail αλλά μόνο FAX, το οποίο είναι: +302106747945. Όποιοι έχουν φαξ μπορούν να στείλουν τη διαμαρτυρία τους σε αυτό. Μπορεί να μην είναι τόσο εύκολο όσο το να στείλετε την παρακάτω φόρμα, αλλά έχει σημασία να το κάνετε!

Το μήνυμα διαμαρτυρίας έχει ως εξής στα ελληνικά:

«Με έκπληξη πληροφορηθήκαμε ότι από τον Μάρτιο του 2009 κρατούνται σε φυλακή της Τεχεράνης δυο γυναίκες, η 27χρονη Μεριέμ Ρόσταμπουρ και η 30χρονη Μαρζιέχ Εσμελαϊμπάντ, οι οποίες καταδικάστηκαν σε θάνατο επειδή από μουσουλμάνες έγιναν χριστιανές.

Η είδηση αυτή ήδη μεταδίδεται με μεγάλη ταχύτητα στο Ίντερνετ και προκαλεί πολλά αρνητικά σχόλια για τη χώρα σας.

Ενώνουμε τη φωνή μας με αυτή της ακτιβίστριας Sabatina James και πολλών άλλων επώνυμων και ανώνυμων, ακτιβιστών και απλών ανθρώπων, Ελλήνων και αλλοδαπών, ζητώντας να γίνουν σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι Μεριέμ Ρόσταμπουρ και Μαρζιέχ Εσμεϊλαμπάντ να αφεθούν αμέσως ελεύθερες.»

Για να υπογράψετε για την ελευθερία των δύο κοριτσιών κλικάρετε στον τίτλο και μεταβείτε στη σελίδα με τη φόρμα.

Όπως καταλαβαίνετε από τις σημερινές αναρτήσεις σήμερα (όπως και κάθε μέρα άλλωστε)είναι ημέρα δράσης και αλληλεγγύης. Σας ευχαριστώ.

>

Μαρτύρησε στις 23 Μαΐου 1996

Ο Άγιος Νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1977 κοντά στη Μόσχα-και συγκεκριμένα στο χωριό Κουρίλοβο, στην περιοχή της πόλεως Παντόλσκ-. Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας και βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός κατά την παιδική του ηλικία. Η μητέρα του ονομάζεται Λιουμπόβ (=αγάπη) Βασίλιεβνα.

Το 1989 η γιαγιά του πήρε τον μικρό Ευγένιο και τον πήγε στην Εκκλησία, για να εξομολογηθεί για πρώτη φορά και να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Ο ιερέας πρόσεξε ότι το παιδί δε φορούσε Σταυρό και κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης του φόρεσε ένα Σταυρό, τον οποίο ο μικρός Ευγένιος δεν τον έβγαλε ποτέ από πάνω του· μάλιστα, έφτιαξε ένα χονδρό κορδόνι και τον πέρασε εκεί. Η μητέρα του, όταν είδε ότι φορούσε Σταυρό, τον προέτρεψε να τον βγάλει, διότι, όπως είπε, θα τον περιγελάσουν οι συμμαθητές του. Ο Ευγένιος δεν απάντησε, αλλά και δεν την υπάκουσε.

Όταν τελείωσε τις σπουδές του το 1994, εργάστηκε ως επιπλοποιός, επάγγελμα που του απέφερε πολλά έσοδα.

Στις 25 Ιουνίου του 1995 παρουσιάστηκε στο Στρατό και μετά τη βασική του εκπαίδευση, στις 13 Ιανουαρίου του 1996, τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια Τσετσενίας-Ηγκουερίνας. Ακριβώς ένα μήνα μετά, στις 13 Φεβρουαρίου του 1996, αιχμαλωτίστηκε. Η αιχμαλωσία έγινε ως εξής: η στρατιωτική υπηρεσία έστειλε τέσσερις στρατιώτες-μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο-να κάνουν ελέγχους στα αυτοκίνητα που διέρχονταν από ένα συγκεκριμένο δρόμο. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι έστειλαν τους στρατιώτες χωρίς να υπάρχει καμιά προηγούμενη οργάνωση (δεν υπήρχε καν φωτισμός) και καμιά ασφάλεια. Από αυτόν το δρόμο περνούσαν πολύ συχνά Τσετσένοι μεταφέροντας όπλα, αιχμαλώτους και ναρκωτικά. Τη νύχτα εκείνη πέρασε από εκείνο το δρόμο ένα ασθενοφόρο. Όταν οι στρατιώτες το σταμάτησαν για έλεγχο, ξαφνικά μέσα από αυτό πετάχτηκαν πάνω από δέκα Τσετσένοι, πολύ καλά οπλισμένοι. Ακολούθησε συμπλοκή και οι Τσετσένοι συνέλαβαν και τους τέσσερις στρατιώτες. Αυτό έγινε στις 3 τη νύχτα. Στις 4 η ώρα ήρθαν άλλοι στρατιώτες για αλλαγή φρουράς· φυσικά δεν τους βρήκαν και κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί. Μετά από λίγες μέρες η υπηρεσία του στρατού ενημέρωσε τους γονείς των στρατιωτών για την εξαφάνισή τους. Η μητέρα του Ευγένιου κατάλαβε ότι δεν πρόκειται για εξαφάνιση, αλλά για αιχμαλωσία, και πήγε με κίνδυνο της ζωής της στην Τσετσενία, για να βρει το παιδί της. Έφτασε στην πόλη Χαγκαλά και μετά από πολλές προσπάθειες ήρθε σε επαφή με τους αρχηγούς διαφόρων αντάρτικων ομάδων της Τσετσενίας προσπαθώντας να μάθει για την τύχη του Ευγένιου, διότι γνώριζε ότι οι Τσετσένοι δε σκοτώνουν αμέσως τους αιχμαλώτους, αλλά περιμένουν μήπως πάρουν λίτρα και τους ελευθερώσουν. Οι ίδιοι οι Τσετσένοι της είπαν ότι ο γιος της ζούσε, αλλά ήταν αιχμάλωτος και σιώπησαν με νόημα προσπαθώντας να υπολογίσουν πόσα χρήματα μπορούσαν να αποσπάσουν από αυτήν. Εκείνον τον καιρό ένας ζωντανός στρατιώτης αιχμάλωτος στοίχιζε 10.000 δολάρια, ενώ ένας αξιωματικός 50.000. Όταν κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν αρκετά χρήματα, αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Η μητέρα του πήγε παντού για να τον ψάξει, πέρασε από χωριά, από δρόμους με νάρκες, από μέτωπα συγκρούσεων, γνώρισε πολλούς αξιωματικούς Τσετσένους και, όπως η ίδια λέει, «πέρασα από όλους τους κύκλους του άδη».

Από την πρώτη μέρα της αιχμαλωσίας του Ευγένιου, που διήρκησε 100 ημέρες, οι αντάρτες, επειδή είδαν ότι φοράει Σταυρό, προσπάθησαν να τον κάμψουν ψυχικά, ώστε να καταφέρουν-αν ήταν δυνατό-να τον αναγκάσουν να αρνηθεί την πίστη του, να βγάλει το Σταυρό, να γίνει μουσουλμάνος και να τον κάνουν δήμιο και φονιά των άλλων Ρώσων αιχμαλώτων. Ο Ευγένιος, βέβαια, αρνήθηκε όλες τις προτάσεις και, παρά τους συνεχείς ξυλοδαρμούς, τα πάμπολλα βασανιστήρια και τις υποσχέσεις ότι θα ζήσει αν βγάλει το σταυρό του, δεν μπόρεσαν να τον κάμψουν.

Αργότερα, οι ίδιοι οι αρχηγοί των ανταρτών είπαν στη μητέρα του: «εάν ο γιος σου γινόταν σαν ένας από εμάς, δε θα τον αδικούσαμε».

Στις 23 Μαΐου του 1996, δηλαδή την ημέρα των γενεθλίων του, πήραν τους τέσσερις αιχμαλώτους στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο, για να τους σκοτώσουν. Πρώτα σκότωσαν τους τρεις συναιχμαλώτους του. Έπειτα, πρότειναν για τελευταία φορά στον Ευγένιο να βγάλει το Σταυρό λέγοντας ότι «ορκιζόμαστε στον αλλάχ ότι θα ζήσεις». Ο Ευγένιος και πάλι αρνήθηκε και τότε υπέστη το φρικτό του μαρτύριο. Τον έσφαξαν με μαχαίρι κόβοντας εντελώς το κεφάλι του, αλλά δεν τόλμησαν να βγάλουν το Σταυρό από το λαιμό του. Τον έθαψαν μεν με το σταυρό, αλλά χωρίς το κεφάλι.

Τελικά, η μητέρα του βρήκε τον Ευγένιο μετά από εννέα μήνες. Και πάλι ζήτησαν οι Τσετσένοι 4000 δολάρια για να της δώσουν το λείψανο. Της έδωσαν και βιντεοκασέτα με το μαρτύριο του γιου της και της διηγήθηκαν οι ίδιοι την πορεία της αιχμαλωσίας του και τα βασανιστήρια.

Η μητέρα του Ευγένιου πούλησε το διαμέρισμά της και ό,τι άλλο μπορούσε-μέχρι και ρούχα-για να μπορέσει, αφενός μεν να δώσει τα λίτρα, αφετέρου δε να ανταπεξέλθει στα έξοδα εκταφής, ειδικού φέρετρου, μεταφοράς κλπ., τα οποία δεν ήταν και λίγα.

Τελικά στις 20 Νοεμβρίου του 1996 μετέφερε το λείψανο στο χωριό τους και το έθαψε στο κοιμητήριο. Μετά από λίγες μέρες ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε δίπλα στο μνήμα από τη λύπη του.

Αμέσως, σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας ο άγιος μάρτυρας Ευγένιος άρχισε να εμφανίζεται και να κάνει θαύματα. Παρακάτω παραθέτουμε ορισμένες μαρτυρίες και θαυμαστές επεμβάσεις:

Ένα κοριτσάκι που έμενε σε Ορθόδοξο ορφανοτροφείο διηγήθηκε ότι της εμφανίστηκε κάποτε ένας ψηλός στρατιώτης με κόκκινο μανδύα, ο οποίος της είπε ότι είναι ο Ευγένιος, την έπιασε από το χέρι και τη οδήγησε στην Εκκλησία. Το κοριτσάκι λέει: «παραξενεύθηκα που φορούσε κόκκινο μανδύα, διότι οι στρατιώτες δε φορούν σήμερα τέτοιο μανδύα, και σκέφτηκα ότι αυτός πρέπει να είναι ο μανδύας του μάρτυρα».

Σε πολλές Εκκλησίες έχουν δει ένα στρατιώτη με πύρινο μανδύα, ο οποίος βοηθάει τους αιχμαλώτους στην Τσετσενία να δραπετεύσουν από την αιχμαλωσία τους και να διαφύγουν από κάθε κίνδυνο, όπως νάρκες κλπ.

Σε ένα νοσοκομείο τραυματιών πολέμου οι τραυματισμένοι στρατιώτες πιστοποιούν ότι ένας άγιος μάρτυρας Ευγένιος τους βοηθάει, ειδικά όταν πονάνε πολύ. Όταν κάποιοι από αυτούς πήγαν στο Ναό του Σωτήρος στη Μόσχα, είδαν την εικόνα του μάρτυρα και αναγνώρισαν αυτόν που τους βοήθησε.

Το στρατιώτη με τον κόκκινο μανδύα τον γνωρίζουν και οι φυλακισμένοι. Κυρίως βοηθάει τους πολύ καταβεβλημένους και συντετριμμένους ψυχικά λόγω της φυλακίσεως τους.

Το 1997 με ευλογία του Πατριάρχη Αλεξίου εκδόθηκε ένα βιβλίο με τίτλο «Νέος μάρτυς του Χριστού στρατιώτης Ευγένιος». Ένας ιερέας ονόματι Βαντίμ Σκλιαρένσκο από το Ντνεποπετρόφκ έστειλε στο Πατριαρχείο μία αναφορά όπου έγραφε ότι το εξώφυλλο του βιβλίου με τη φωτογραφία του αγίου μυροβλύζει.

Μετά από τρία χρόνια και τρεις μήνες ο αρχηγός και όλη η ομάδα του, οι σφαγείς του Ευγένιου, σκοτώθηκαν από τους ίδιους τους Τσετσένους μετά από εμφύλιες αντιπαραθέσεις.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, αλλά περισσότερο την ημέρα του Μαρτυρίου του, στις 23 Μαΐου, έρχονται για προσκύνημα στο τάφο του πολλοί πιστοί και αναφέρονται πολλά θαύματα.

Πηγή: www.impantokratoros.gr

>



Κατακόμβες

του Αρχιμ. π. Σιλουανού Πεπονάκη

Πολλοί επιστήμονες ασχολήθηκαν και ασχολούνται με το μεγάλο κεφάλαιο των κατακομβών και με τα προβλήματα που ανακύπτουν από την μελέτη αυτή. Προβλήματα όπως η θέση και η έκταση, η προέλευση, η χρήση και η χρονολόγηση των κατακομβών. Καθώς επίσης η ερμηνεία και η χρονολόγηση της ζωγραφικής των κατακομβών κ.α.

Οι κατακόμβες ως γνωστόν, είναι υπόγεια κοιμητήρια, ομαδικά η κοινοτικά, σκαμμένα βαθιά στη γη. Η λέξη “κατακόμβη” που αρχικά ήταν τοπικός και γεωγραφικός όρος, έγινε όρος τεχνικός αντικαθιστώντας την λέξη “κοιμητήριον” και δόθηκε για πρώτη φορά στο κοιμητήριο του Αγίου Σεβαστιανού που βρίσκεται έξω από τα τείχη της Ρώμης. Από τότε η ονομασία αυτή γενικεύτηκε και δόθηκε και στα υπόλοιπα υπόγεια κοιμητήρια. Αρχικά την έννοια της ελληνικής λέξης “κατακύμβη”, που σημαίνει εδαφική κοιλότητα, όρυγμα γης, χαράδρα, τύμβος και που μετεγράφη σε κατακόμβη( είχε η λατινική φράση “Coemeteria ad Catacumbas Accuditoria” που σήμαινε τα πρώτα υπόγεια κοιμητήρια που βρίσκονται κοντά στην Αππία οδό της Ρώμης.

Οι κατακόμβες λαξεύονταν σε πωρώδες έδαφος περιέχοντας περίπλοκα συμπλέγματα διαδρόμων και κεντρικών θαλάμων στα τοιχώματα των οποίων ανοίγονται τάφοι σε επάλληλες σειρές και σε διάφορα σχήματα. Οι “κοπιάτες” ήταν αυτοί οι οποίοι είχαν την επιμέλεια (εκσκαφή, συντήρηση, διαφύλαξη) των κατακομβών και ήταν ειδικευμένοι τεχνίτες που με το πέρασμα του χρόνου αποτέλεσαν και συντεχνίες. Στην διαμόρφωση των “ιερών αυτών τόπων” όπως ονομάστηκαν στην Ρώμη, σπουδαίο ρόλο έπαιξαν και οι πρώτοι χριστιανοί καλλιτέχνες, που περνούν σε μία νέα φάση εικαστικής δημιουργίας, την απεικόνιση του ανθρώπου και της φύσης γενικότερα, δίνοντας νέο νόημα και χαρακτήρα στα έργα τους. Κύριο μέλημά τους ήταν να καταστήσουν ορατή την ιερή ιστορία που ήθελαν και όχι τόσο να διακοσμήσουν τους υπόγειους αυτούς τάφους. Ο,τι δεν είχε απόλυτη σχέση με το θέμα παραμεριζόταν. Η σαφήνεια και η απλότητα βάραιναν περισσότερο από την πιστή απομίμηση του προτύπου. Τέτοιο παράδειγμα είναι και η παράσταση που παραθέτουμε και προέρχεται από την κατακόμβη της “Αγίας Πρίσκιλλας” στην Ρώμη. Πρόκειται για τους τρεις παίδες στην κάμινο του πυρός που ανήκει πιθανόν στον τρίτο αιώνα μ.Χ. Ο ζωγράφος που φιλοτέχνησε το έργο αυτό δεν θεωρούσε αυτοσκοπό την παράσταση μιας δραματικής σκηνής. Τον ενδιέφερε να παρουσιάση το παρήγορο και ενθαρρυντικό δείγμα πίστεως και για να το κατορθώση αυτό του αρκούσε να μπορή να άναγνωρίση κανείς τους τρεις άντρες με το περσικό τους ένδυμα, τις φλόγες και το περιστέρι-σύμβολο της Θείας συμπαράστασης. Αποτελεί και αυτό ένα δείγμα ότι οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να ενδιαφέρονται και για άλλα πράγματα πέρα από την εγκόσμια ομορφιά. Μπορεί δηλαδή οι κατακόμβες να φιλοξενούσαν στις οπές τους νεκρούς, ταυτόχρονα όμως έπνεε ένας αέρας νέας ζωής που ανέβλυζε από αυτούς τους ίδιους τάφους.

Οι κατακόμβες λοιπόν, κυρίως της Ρώμης, έφταναν έως και τους έξι ορόφους δημιουργώντας μια υπόγεια νεκρούπολη. Οι διάδρομοί τους ήταν μακρόστενοι με δάπεδο επίπεδο και οροφή συνήθως ημικυλινδρική. Στις διασταυρώσεις των διαδρόμων σχηματίζονται νεκρικοί θάλαμοι (κουμπίκουλα). Στους νεκρικούς θαλάμους των κατακομβών θάβονταν συνήθως οι επίσκοποι, οι πρεσβύτεροι, και οι μάρτυρες. Οι τάφοι των κατακομβών ήταν συνήθως απλοί, σε σχήμα κιβωτίου η θήκης. Σκεπάζονταν με πλάκες στις οποίες έγραφαν το όνομα, το επάγγελμα, την ημερομηνία θανάτου του νεκρού και χάραζαν διάφορες συμβολικές παραστάσεις όπως άγκυρες, σταυρούς κ.α. καθώς και διάφορες εκφράσεις-ευχές προς τους προσφιλείς νεκρούς, όπως “εν Ειρήνη”, “εν Κυρίω” κ.λ.

Η ατμόσφαιρα βέβαια μέσα στις κατακόμβες δεν ήταν καθόλου ευχάριστη, διότι και ο χώρος ήταν πολύ περιορισμένος, αλλά και ο εξαερισμός και ο φωτισμός δεν ήταν καθόλου ικανοποιητικός.

Αντίθετα με ο,τι πιστευόταν παλαιότερα, οι κατακόμβες ποτέ δεν χρησίμευσαν σαν τόποι λατρείας, αλλά μόνο σαν τόποι ταφής. Αν και παλαιότερες μελέτες έκλιναν περισσότερο προς την πρώτη άποψη, σύγχρονες έρευνες υποστηρίζουν ότι οι κατακόμβες χρησιμοποιήθηκαν κυρίως για την ταφή των νεκρών, για διάφορα νεκρικά έθιμα όπως είναι τα νεκρόδειπνα, για διάφορες νεκρικές τελετές κυρίως κατά την επέτειο του θανάτου του μάρτυρα και γενικότερα για νεκρολατρικά έθιμα. Την άποψη αυτή ενισχύει η κατασκευή και γενικότερα η πνιγηρή ατμόσφαιρα των κατακομβών. Αφού η τέλεση της Θ. Ευχαριστείας απαιτεί χρόνο και χώρο ικανό, είναι συνεπώς αδύνατη η ύπαρξη και παραμονή πλήθους πιστών μέσα σ’ αυτές.

Μερικές από τις σπουδαιότερες κατακόμβες της Ρώμης είναι η κατακόμβη του Αγίου Καλλίστου, της Αγίας Δομιτίλλας, της Αγίας Πρισκίλλας, του Αγίου Σεβαστιανού κ.α. Κατακόμβες συναντάμε και εκτός Ρώμης, στην Νεάπολη, του Αγίου Ιανουαρίου, στις Συρακούσες και το Παλέρμο της Σικελίας, στην Μάλτα, στην Αίγυπτο, στην Συρία, στην Μικρά Ασία, στην Κύπρο κ.λ.

Σημαντικό μνημείο αποτελεί στον Ελλαδικό χώρο η κατακόμβη της Μήλου, που αποτελεί μικρογραφία των κατακομβών της Ρώμης. Οι μελετητές την τοποθετούν στον 2ο η στον 4ο αιώνα. Χρησίμευε ως ομαδικό κοιμητήριο. Αξιόλογες ήταν και οι τοιχογραφίες οι οποίες δυστυχώς έχουν καταστραφή.

Αξιοπρόσεκτες είναι και οι επιγραφές που έχουν γραφή στα τύμπανα των ακροσολίων (λαξευτοί τάφοι σε βράχους πάνω στους οποίους υπάρχει καμάρα η τόξο), σε ωραία μεγαλογράμματη γραφή και διακρίνονται για την επίσης ωραία χριστιανική επίκληση ΕΝ ΚΩ (εν Κυρίω), που προτάσσεται πάντοτε στις επιγραφές αυτές. Χαρακτηριστικό επίσης είναι ότι στις αρχαιότερες επιγραφές της Μήλου υπάρχουν χριστιανικά σύμβολα όπως σταυροί, ιχθείς, μονογράμματα του Χριστού κ.α.

οι Φωτογραφίες από τις Κατακόμβες της Μήλου αντλήθηκαν από την παρακάτω διεύθυνση:http://www.milos-island.gr/sightseeing/catacombs.gr.html

>
Οι ρωμαϊκές αρχές εχθρεύονταν ιδιαίτερα το Χριστιανικό κίνημα, και κατά συνέπεια άρχισαν να διώκουν άγρια τους Χριστιανούς με ποικίλλες αφορμές. Το σημαντικότερο αίτιο της έχθρας των ρωμαϊκών αρχών εναντίον των Χριστιανών ήταν η απειλή που υποτίθεται ότι αποτελούσε ο Χριστιανισμός για τη Ρωμαϊκή κοινωνία. Ο Χριστιανισμός ήταν μια θρησκεία που είχε απήχηση ιδιαίτερα στους αδύναμους, τους ξένους υπηκόους της αυτοκρατορίας και τους δούλους. Δίδασκε μια νέα μορφή ανθρωπίνων σχέσεων η οποία ερχόταν σε αντίθεση με το κοινωνικό σύστημα της αυτοκρατορίας. Στις εκκλησίες(χριστιανικές κοινότητες), όλοι οι άνθρωποι θεωρούνταν ίσοι, ανεξαρτήτως καταγωγής, οικονομικής κατάστασης και φύλου. Οι Χριστιανοί κήρυτταν με ζήλο και επιμονή για ένα άνθρωπο ‘βασιλιά’ και ‘Κύριο’(τον Ιησού Χριστό) και την επερχόμενη βασιλεία του που θα ακολουθούσε τη συντέλεια του κόσμου, πράγμα που ακουγόταν σαν επανάσταση με σκοπό την κατάλυση του Ρωμαϊκού κράτους.

Αργότερα, κάτι που ‘έριξε λάδι στη φωτιά’ ήσαν οι φήμες που διαδίδονταν για τις μυστικές συναντήσεις των Χριστιανών, των οποίων ο σκοπός ήταν ασαφής και δυσνόητος για τους εθνικούς. Παρεξηγώντας τη Θεία Ευχαριστία, εκείνοι διέδιδαν ότι οι χριστιανοί κατανάλωναν σάρκα και αίμα νηπίων, κάνοντας τα λεγόμενα «θυέστεια δείπνα».Αυτές οι φήμες βρήκαν μεγάλη απήχηση, επειδή ταίριαζαν απόλυτα με την αντίληψη των Ρωμαίων ότι οι Χριστιανοί είναι κακοί άνθρωποι και θέλουν να καταστρέψουν το κόσμο.

Ο πρώτος διωγμός των Χριστιανών επί Νέρωνος (64μ.Χ.)

Αφορμή του 1ου διωγμού που εξαπολύθηκε στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία εναντίον των Χριστιανών ήταν η μεγάλη πυρκαϊά που κατέστρεψε τη Ρώμη το 64μ.Χ. Υπαίτιός της ήταν ο ίδιος ο αυτοκράτορας Νέρων. Πιστευόταν πως έβαλε φωτιά για να ικανοποιήσει τα αισθητικά του γούστα. Όπως και να ‘χει, παίρνοντας την ευκαιρία που του δόθηκε, ξαναέκτισε τα κατεστραμμένα τμήματα της Ρώμης σε ελληνικό ρυθμό. Τότε, για να καταπνίξει την αληθινή φήμη που ήθελε τον ίδιο υπεύθυνο για τη φωτιά, απέδωσε την ευθύνη της στους Χριστιανούς, εκμεταλλευόμενος την εικόνα που είχαν οι Ρωμαίοι εθνικοί για εκείνους. Όσοι ομολογούσαν ότι είναι χριστιανοί θανατώνονταν με αφάνταστα σαδιστικούς τρόπους κάτω από το βλέμμα χιλιάδων Ρωμαίων. Όσοι πάλι αρνούνταν ότι ήταν χριστιανοί και θυσίαζαν στα είδωλα, γλύτωναν. Οι τελευταίοι ονομάζονται πεπτωκότες ή λιβελλοφόροι.

O Δομιτιανός(81-96μ.Χ.), εξαπέλυσε το 2ο διωγμό κατά των Χριστιανών. Τότε καθιερώθηκαν κι άλλοι τρόποι μαρτυρικού θανάτου, όπως ο τηγανισμός, ο βρασμός, το ξύσιμο της σάρκας με ειδικά ξυράφια, ο άγριος ξυλοδαρμός, το κλείσιμο σε σακιά με γάτες ή με φίδια, ο πνιγμός, η σύνθλιψη, το τρύπημα με λόγχες(λογχισμός) ή με βέλη, το δέσιμο σε τροχό με μαχαίρια, κ.ά. Ο Τραϊανός (98-117μ.Χ.) ακολούθησε τη μια κάπως πιο ήπια πολιτική. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, συλλαμβάνονταν μόνο όσοι ήταν γνωστοί ως Χριστιανοί.

Οι διωγμοί διακρίνονται σε δύο κατηγορίες:

1. τους τοπικούς και περιορισμένους, που τους έκανε ο λαός και

2. τους Αυτοκρατορικούς, που ήταν γενικοί και τους διέταζε ο αυτοκράτορας.

Από τους Διωγμούς οι πιο άγριοι ήταν:

1. Διωγμός του Νέρωνα (64-68 μ.Χ.). Ο αυτοκράτορας αυτός έκαψε τη Ρώμη για δική του ευχαρίστηση, και για να στρέψει την οργή τού όχλου εναντίον άλλων εκτός αυτού τού ιδίου, επίσημα διέταξε το διωγμό τών Χριστιανών. Τότε θανατώθηκαν οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος.

2. Διωγμός του Δομιτιανού (94-96 μ.Χ.). Αυτός βρήκε αφορμή το “φόρο τού διδράχμου”, που δεν πλήρωναν οι Χριστιανοί, επειδή έπαυαν να είναι Ιουδαίοι και άρχισε σκληρό διωγμό κατά τών Χριστιανών. Τότε μαρτύρησαν ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και ο Τιμόθεος στην Έφεσο, μαθητής τού Αποστόλου Παύλου.

3. Διωγμός του Τραϊανού (97-116 μ.Χ.). Τους χρόνους τής αυτοκρατορίας του ο Τραϊανός όρισε με οδηγίες ειδικές τον τρόπο δίωξης τών Χριστιανών. Όταν οι Χριστιανοί αρνούνταν να θυσιάσουν στους θεούς τών Ρωμαίων, τους καταδίκαζαν σε θάνατο. Ο ειδωλολατρικός λαός, πολύ φανατισμένος, δεν τηρούσε τη διαταγή που έλεγε ότι χρειάζεται έγγραφη καταγγελία για να γίνει η δίωξη. Οι διωγμοί συνεχίσθηκαν και από τους διαδόχους τού Τραϊανού, τον Αδριανό και τον Αντώνιο Πίο, αλλά όχι τόσο άγριοι.

4. Του Αδριανού (118-129 μ.Χ.)

5. Διωγμός του Μάρκου Αυρηλίου (161-178 μ.Χ.). Αν και λέγεται ότι ήταν αγαθός άνθρωπος, έδωσε διαταγή για το βασανισμό και τη θανάτωση με άγρια και απάνθρωπα βασανιστήρια. Τα χρόνια αυτά βασανίσθηκε και αποκεφαλίσθηκε η Αγία Παρασκευή.

6. Διωγμός του Σεπτιμίου Σεβήρου (193-212). Την εποχή τού Σεβήρου ανανεώθηκε ένας νόμος το 202, που δεν επέτρεπε τον προσηλυτισμό. Άρχισε τότε διωγμός (200-211 μ.Χ.) εναντίον τών Χριστιανών στην Αίγυπτο κυρίως, στη Βόρ. Αφρική και στη Γαλλία (Γαλατία). Τότε μαρτύρησαν και πέθαναν ο πατέρας τού Ωριγένη, ο Λεωνίδας, ο Ειρηναίος, επίσκοπος τού Λουγδούνου (σημερινής Λυών τής Γαλλίας) και η Αγία Περπέτουα στην Καρχηδόνα.

7. Μαξιμίνου του Θράκα (235-237 μ.Χ.).

8. Διωγμός τού Δεκίου (249-251 μ.Χ.). Από τους πιο σκληρούς και άγριους. Θεωρούσε τους Χριστιανούς αιτία τού ξεπεσμού τής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τότε συλλάμβαναν και βασάνιζαν κυρίως τον κλήρο και τους Επισκόπους. Τους διωγμούς αυτούς συνέχισε ο διάδοχος τού Δεκίου, ο Βαλεριανός.

9. Του Βαλεριανού (257-259 μ.Χ.).

10. Ο διωγμός τού Διοκλητιανού και Μαξιμιανού (285-305) ήταν ο φοβερότερος και πιο απάνθρωπος. (Το 286 ο Διοκλητιανός έκανε κόμμα με τον Μαξιμιανό). Τα αίτια ήταν τα ίδια με τού Δεκίου και κράτησε συνολικά 9 χρόνια (296-305). Ο Γαλέριος με συστάσεις που του έκανε, τον έπεισε να διώξει τους Χριστιανούς. Στη Μ. Ασία λέγεται ότι θανατώθηκαν 15.000 Χριστιανοί, στην Αίγυπτο 140.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Τότε θανατώθηκαν και οι Άγιοι Δημήτριος και Γεώργιος. Οι διωγμοί έπαυσαν λίγα χρόνια αργότερα, όταν έγινε αυτοκράτορας ο Μ. Κωνσταντίνος.

(Πηγή: Σύγχρονη Σχολική εγκυκλοπαίδεια. Εκδόσεις Πιπέρη Σωτήρα σελ. 188. Εγκυκλοπαίδεια Γιοβάνη Τόμος 7 σελ. 155)

ΜΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ για το διωγμό επί Νέρωνος:

Σουετώνιος De Vita Caesarum, Nero XVI.2 “[…]afflicti suppliciis Christiani, genus hominum superstitionis nouae et maleficae[…]”
Δηλαδή: «υπέστησαν τιμωρίες οι Χριστιανοί, άνθρωποι νέας και κακοποιού δεισιδιμονίας».

Τάκιτος Annales XLIV. “[…]ergo abolendo rumori Nero subdidit reos et quaesitissimis poenis adfecit quos per flagitia invisos vulgus Christianos appellabat. auctor nominis eius Christus Tiberio imperitante per procuratorem Pontium Pilatum supplicio adfectus erat; repressaque in praesens exitiabilis superstitio rursum erumpebat, non modo per Iudaeam, originem eius mali, sed per urbem etiam quo cuncta undique atrocia aut pudenda confluunt celebranturque. igitur primum correpti qui fatebantur, deinde indicio eorum multitudo+ ingens haud proinde in crimine incendii quam odio humani generis convicti+ sunt+. et pereuntibus addita ludibria, ut ferarum tergis contecti laniatu canum interirent, aut crucibus adfixi aut flammandi, atque ubi defecisset dies in usum nocturni luminis urerentur. hortos suos ei spectaculo Nero obtulerat et circense ludicrum edebat, habitu aurigae permixtus plebi vel curriculo insistens. unde quamquam adversus sontis et novissima exempla meritos miseratio oriebatur, tamquam non utilitate publica sed in saevitiam unius absumerentur”
Δηλαδή: «Έτσι, λοιπόν, για να καταπνίξει τη φήμη[του εμπρησμού της Ρώμης από τον Νέρωνα, του οποίου η διήγηση αρχίζει από το εδάφιο 15.38], ο Νέρων κατηγόρησε και τιμώρησε με τον πιο σκληρό τρόπο μια τάξη ανθρώπων που ήσαν μισητοί για τα ελλατώματά τους, τους οποίους το πλήθος ονόμαζε Χριστιανούς. Ο Χριστός, από τον οποίον πήραν το όνομά τους, είχε εκτελεστεί με εντολή του επιτρόπου(procuratorem) Ποντίου Πιλάτου, όταν αυτοκρατόρευε ο Τιβέριος. Η ολέθρια αυτή δεισιδαιμονία στην αρχή ελεγχόταν, για να ξεσπάσει ολόφρεσκη, όχι στην Ιουδαία, αλλά στην ίδια τη Ρώμη, όπου όλα τα τρομερά κι αισχρά πράγματα μαζεύονται και βρίσκουν πατρίδα. Άρχισαν λοιπόν να συλλαμβάνουν εκείνους οι οποίοι δήλωναν ένοχοι, κι έπειτα με την υπόδειξη αυτών πλήθος υπερμεγέθες καταδικάστηκε, όχι τόσο με τη κατηγορία του εμπρησμού της πόλης, όσο με τη κατηγορία του μίσους κατά της ανθρωπότητας. Εμπαιγμοί κάθε λογής προστέθηκαν στους θανάτους τους. Καλυμμένοι με τομάρια ζώων, ξεσκίζονταν από σκυλιά και χάνονταν, ή καρφώνονταν σε σταυρούς, ή καταδικάζονταν ση πυρά και καίγονταν ως νυκτερινός φωτισμός σαν σωνόταν το φως της ημέρας. Ο Νέρων προσέφερε τους κήπους του για το θέαμα, και παρουσίαζε έναν αγώνα στον ιππόδρομο, ενώ ο ίδιος μπλεκόταν με το πλήθος ντυμένος σαν ηνίοχος, ή στεκόταν πάνω σε ένα άρμα. Έτσι, ακόμη και για εγκληματίες που άξιζαν μια ακραία και υποδειγματική τιμωρία, υπήρχε κάποια συμπόνια΄ καθώς φαινόταν πως δεν καταστρέφονταν εκείνοι για το δημόσιο καλό, αλλά για να χορτασθεί η κακία ενός ανθρώπου.»

Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος(Historia Naturalis XVII. 1), o Σουετώνιος(De Vita Caesarum, Nero XXXVIII) και ο Δίων ο Κάσσιος(LXII. 18) αποδίδουν ΕΥΘΕΩΣ στο Νέρωνα την ευθύνη της πυρκαγιάς του 64μ.Χ., η οποία στάθηκε αφορμή του διωγμού.

>
Οι Κατακόμβες είναι τα παλαιότερα χριστιανικά μνημεία που σώζονται. Ήταν κοιμητήρια λαξευμένα άλλοτε στις παρυφές των βράχων σαν τετράγωνοι θάλαμοι, άλλοτε υπόγειοι και χτιστοί. Στη Ρώμη κυρίως δημιουργήθηκαν υπόγεια κοιμητήρια με μακριούς διαδρόμους, στοές σε επίπεδα διάφορα και τάφους λαξευμένους στα τοιχώματα των διαδρόμων. Εκτός από τις Κατακόμβες υπήρχαν και χριστιανικοί τάφοι υπέργειοι, τα Μαυσωλεία που είχαν το σχήμα ναϊδρίου.