Καμερούν

>
Οι τεράστιες εκκλησίες, τα πολυτελή μοναστήρια, οι χλιδάτοι γάμοι, οι πολυέξοδες κηδείες έχουν άραγε καμία σχέση με τον χριστιανισμό, τη στιγμή που κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά τα παιδιά του Θεού ζουν αγκαλιά με το θάνατο κι ο Χριστός καθημερινά ξανασταυρώνεται σε μια ήπειρο καταραμένη και λεηλατημένη; Εκεί που κάποιοι ιεραπόστολοι που – με κίνδυνο ζωής – έχουν ταχθεί στην πραγματική υπηρεσία του Θεού και, αντιμέτωποι με θανατηφόρες επιδημίες και συχνά εμπόλεμες καταστάσεις, πασχίζουν να ανακουφίσουν τον ανθρώπινο πόνο και να δημιουργήσουν βιώσιμες συνθήκες για τους απόκληρους της ζωής.

«Βρίσκομαι έξω από την καλύβα μου στο Βόρειο Καμερούν, το 2005, μία κοπέλα έρχεται και κρατάει τέσσερα πράγματα που έμοιαζαν με καρπούς. Βγάζει το πανί και αποκαλύπτονται τα τετράδυμα που είχε γεννήσει πριν από λίγο. Το μόνο που ζητούσε ήταν ένα κομμάτι ύφασμα για να τα ντύσει. Φέτος που πήγα, έμαθα ότι είχαν πεθάνει τα δυο και επέζησαν τα άλλα δύο. Αυτή είναι δυστυχώς η δυσκολία της καθημερινότητας στην Αφρική». Αυτά τα λόγια ανήκουν στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο (Έθνος, 12/6/09).

Πράγματα αυτονόητα για μας τους Δυτικούς, όπως το νεράκι που τρέχει από τη βρύση, είναι πιο πολύτιμα κι από χρυσάφι στη Μαύρη Ήπειρο, που ο κόσμος πεθαίνει από την έλλειψή του. Σήμερα, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας έχει επιτύχει να κατασκευάσει 500 πηγάδια με χειροκίνητες αντλίες και 100 πηγάδια με μοτέρ σε όλη την Αφρική, μια ανεκτίμητη «περιουσία» για τους κατοίκους της Μαύρης Ηπείρου.

Γράφει σ’ ένα μήνυμά του ο Μητροπολίτης Καμερούν Γρηγόριος: «Στο Βόρειο Καμερούν ένας μικρός είχε ξεχωρίσει από τ’ άλλα παιδιά. Γιόρταζαν τη θεμελίωση μιας νέας εκκλησίας στο χωριό τους. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τούτη η εικόνα τράβηξε την προσοχή μου. Έμεινα να τον παρακολουθώ από μακριά. Εμοιαζε το ύφος του σαν να μην ήταν της ηλικίας του. Σαν κάτι να τον απασχολούσε. Έλα κοντά μας, μη φοβάσαι του είπα, με όποιον τρόπο μπορούσα κι όσο πιο σιγά γινόταν. «Δεν θέλω να έλθω μαζί σας, γιατί στην εκκλησία που θα φτιάξετε θα ναι πάντα ο Χριστός εσταυρωμένος, όπως και στην άλλη Εκκλησία στο διπλανό χωριό. Δεν θέλω να βλέπω τον Χριστό να πονάει στο Σταυρό», ήταν η απάντηση του παιδιού.

Συσσίτια, σχολεία, ορφανοτροφεία, γεωτρήσεις, κλινικές, είναι μερικά μόνο από τα έργα, τα οποία έχει υλοποιήσει η Ορθόδοξη Ιεραποστολή για την αρωγή των γηγενών. Σε μια ήπειρο όπου το AIDS ξεκληρίζει ολόκληρες οικογένειες και χωριά, η ελονοσία και η ιλαρά – ασθένειες αστείες πλέον στον πολιτισμένο κόσμο – αποδεκατίζουν τον πληθυσμό κι οι άνθρωποι πρέπει να διανύσουν χιλιόμετρα ολόκληρα για να εξασφαλίσουν λίγο νεράκι, πολύ συχνά μολυσμένο και θανατηφόρο, κάθε μικρή βοήθεια μπορεί να σώσει μια ζωή.

Οι ιερωμένοι στην Αφρική, σαν άλλοι μαθητές του Χριστού, κάτω από αδιανόητες για μας συνθήκες διανύουν απροσπέλαστες περιοχές, κάτω από 45ο C, προκειμένου να φτάσουν και στο πιο απομακρυσμένο και ξεχασμένο χωριό και όχι μόνο να διδάξουν το λόγο του Θεού, αλλά να ανακουφίσουν κιόλας τα παιδιά Του με όποιον τρόπο μπορούν.

Στην Τανζανία, όπου εκτελεί σημαντικό έργο ο Μητροπολίτης Ειρηνουπόλεως και Σεϋχελλών Νήσων, Δημήτριος, δύο στα δέκα παιδιά πεθαίνουν από AIDS, μεγάλος αριθμός παιδιών μένει ανάπηρος λόγω πολιομυελίτιδας, ενώ το γενικό ποσοστό θνητότητας είναι πολύ υψηλό, εξαιτίας της έλλειψης τροφής και πόσιμου νερού και των τροπικών ασθενειών. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά μέσο όρο οι γυναίκες ζουν 45 χρόνια.

«Μούγκου ακού μπαρίκι Σάνα», «Να σας ευλογεί ο Θεός, κύριε», είναι η ευχή που δίνει στον Μητροπολίτη Δημήτριο το ποίμνιό του, που έχει διανύσει πολύ δρόμο κάτω από τον καυτό ήλιο της Αφρικής για να παρευρεθεί στη λειτουργία, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του. Κι ο αξιέπαινος ιερωμένος έχει ήδη εισπράξει την αμοιβή του…

– της Χριστιάννας Λούπα